ခႏၲီတရား၊ သည္းခံျငား၊ စိတ္ထားဘယ္သို႔ျဖည့္သနည္း။
လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ျပဳလွ်င္၊ သူလိုငါလည္း၊ လူမိုက္ပဲဟု၊ စိတ္ထဲေတြးဆ၊ ေအးျမျမႏွင့္၊ ေဒါသမထြက္၊ စိတ္မပ်က္၊ သက္သက္အနာခံသတည္း။
“ငါ့အေပၚ၌ လူမိုက္ျပဳေသာ ေစာ္ကားမႈကို ငါကျပန္ျပဳလွ်င္ ငါလည္းလူမိုက္ျဖစ္မွာပဲ” ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးဆ၍ ေဒါသမထြက္ဘဲ စိတ္ပ်က္ အားငယ္လို႔လည္းမေနဘဲ၊ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိကသာ အနာခံလိုက္ျခင္းသည္ ခႏၲီပါရမီ၏သေဘာတည္း။ (အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၊ ႐ုပ္စံု ဗုဒၶ၀င္အေမးအေျဖ စာမ်က္ႏွာ-၂၆) ဟူေသာ စာပိုဒ္ပါ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ) ၏ “ခႏၲီပါရမီ” ဘာသာေရးေဆာင္းပါးအား ဖတ္႐ႈမိစဥ္ မိမိ၏အတိတ္ကာလမ်ားဆီမွ ပံုရိပ္မ်ားကို ၿဖိဳးခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာမိသည္။
အခ်ိန္ကား ၂၀၀၇ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။ ေနပူမိုးရြာထဲ ဖိနပ္မပါဘဲႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းလွည့္လည္၍ ေမတၱာပို႔သ ဆုေတာင္းေပးေနၾကသည့္ ဗုဒၶ၏သားေတာ္ သံဃာေတာ္တို႔အတြက္ ဆြမ္းဘုန္းေပးရန္ အခက္အခဲမ်ားျဖစ္ေပၚေန၍ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ ၏ အေရွ႕ဘက္မုဒ္ဦး (ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီး) တြင္ ေခတၱႂကြေရာက္သီတင္းသံုးနားေနၾကစဥ္ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ ကပ္ရန္အတြက္ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားတင္မက သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာတန္ခိုး ေၾကာင့္ အျခားေသာဘာသာ၀င္မ်ားကပါ ၀င္ေရာက္လွဴဒါန္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။
ထုိစဥ္အခါက မိမိသည္ တိုင္းျပည္မၿငိမ္သက္ေစရန္ ဆႏၵမရွိ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈကို ျပဳလုပ္ျခင္းမရွိ၊ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပမႈတြင္လည္း ပါ၀င္ျခင္းမ႐ွိ၊ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုမႈမ်ားကိုမျပဳ … အဆံုးစြန္ေျပာရေသာ္ မိမိ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုမႈကို ျပဳျခင္းမရွိဘဲ သံဃာေတာ္မ်ားအား ႐ုိေသ၀ပ္တြားလက္အုပ္မိုး၍ ထမင္းဗူး (ဆြမ္း) မ်ားကို ပခံုးအထက္ လက္ႏွစ္ဖက္ မေျမႇာက္ဘဲ (မေက်ာ္ဘဲ) ႐ိုေသ ကိုင္း႐ႈိင္းစြာဆြမ္းကပ္ခဲ့သည္ကို ပရိသတ္ႀကီးလည္း ျမင္ေတြ႔ရမည္မွာမလြဲေပ။
သို႔ေသာ္ … ဤသို႔ ဆြမ္းဆက္ကပ္မႈႀကီး၏ ေနာက္ဆက္တြဲဇာတ္လမ္းကား ျပည္ထဲေရး႐ုံးခ်ဳပ္၊ ေအာင္သေျပစစ္ေၾကာေရးစခန္းမ်ားဆီသို႔ ဘ၀ေပးကုသိုလ္ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ေမးတဲ့သူက ေမး၊ ေျဖတဲ့သူက ေျဖ၊ စစ္တဲ့သူက စစ္၊ ေျပာတဲ့သူက ေျပာ … လိမ္ညာလို႔မရ။ အမွန္ အတိုင္း ထြက္ဆိုၾကရသည္။ မိမိသည္ မည္သည့္ျပစ္မႈကိုမွမလုပ္ခဲ့ဟု ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အနေႏၲာ အနႏၲဂုဏ္ေက်းဇူး ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ သမာေဒ၀နတ္ျမတ္အေပါင္း၏ ေမတၱာစြမ္းပကားတို႔ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ယင္းဌာနႀကီးမ်ား၌ ရက္ရွည္ ႏွစ္ရွည္မ ေနခဲ့ရ။ “ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံ ကိုယ့္ထံ ျပန္လာမည္”ဆိုတဲ့ စကားမွန္ၿပီေဟ့ဟု ေႂကြးေၾကာ္မိေတာ့သည္။ ထို႒ာနႀကီးမွ မိမိ၏ေနအိမ္သို႔ ျပန္မည့္ေနရက္တြင္ ရဲမွဴးႀကီးမွ “ကဲ… ကိုေက်ာ္သူ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီကေနထြက္ၿပီး အျပင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အႏုပညာလုပ္ငန္းနဲ႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကိုလုပ္တာကိုဘဲျမင္ခ်င္ပါတယ္” တဲ့ဗ်ာ။ ဒါဘဲေပါ့ဗ်ာ … အမွန္တရားရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အမွန္တရားဘဲရွိတယ္ဆိုတာ။
မွားသြားၿပီဗ်။ အမွန္တရားရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ အမွားေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ မစၦိရိယေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ . . . မ်ားစြာပါလား။ ကိုယ္ျပဳေသာကံ ပဲ့တင္သံလည္း ျပန္မလာေတာ့ပါလား …. ဟု တဒဂၤ ဖ်တ္ခနဲ စိတ္ထဲေပၚေပါက္လာကာ ေဒါသစိတ္၊ နာက်ည္းစိတ္တို႔ ဖြားခနဲ …. ဖြားခနဲ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ေတာဘဲ ခိုရမလိုလို၊ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ရမလိုလို၊ လူဘဲ႐ုိက္ရမလိုလို၊ ဆဲဘဲ ဆဲရမလိုလိုစတဲ့ အကု သိုလ္စိတ္ေတြ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚခဲ့မိသည္။
“(မင္း၊ ခင္ဗ်ား၊ ကိုေမာင္၊ ေက်ာ္သူ) ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခြင့္ပိတ္လိုက္ျပီ” တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ… ဒါဆို “လူမိုက္အမႈ၊ ငါျပန္ ပဳလွ်င္၊ သူလိုငါလည္း၊ လူမိုက္ပဲ” ဟုဆိုတဲ့စကားအရ ငါဟာလူမိုက္လား၊ သူဟာလူမိုက္လားဟု စဥ္းစားမိ ေတာ့သည္။ “ငါက သံဃာေတာ္ကို ဆြမ္းဆက္ကပ္တာဘဲ လူမိုက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ငါရဲ႕အႏုပညာလုပ္ငန္းေတြကိုပိတ္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္းက လူမိုက္လား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံးက လူမိုက္လား၊ ျပန္ၾကားေရး႒ာနက လူမိုက္လား….” ဟု မိမိစိတ္မွာ ဒြိဟျဖစ္ခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ … ငါးရာ့ငါးဆယ္ သရဘဂၤဇာတ္ေတာ္မွာ သရဘဂၤရေသ့က “ေလာကမွာ ေဒါသကို ပယ္သတ္လိုက္ရင္ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မစိုးရိမ္ရ ေတာ့ဘူး” လို႔ေဟာၾကားခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိတရား၀င္လာမိေတာ့တယ္။ အဲဒီ သည္းခံျခင္းတရားသေဘာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး “ေအာ္… ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း၊ ရုပ္ရွင္အစည္းအ႐ုံး၊ ျပန္ၾကားေရးတို႔ေတြဟာ ငါ့ကို ခႏီၱပါရမီ ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့လူေတြပါလား၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြပါလား”လို႔ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလိုက္လို႔ မိမိရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ သည္းခံျခင္းဆိုတဲ့ တရားအသိ၊ တရားအားေတြ ၀င္လာမိေတာ့တယ္။
ေအာ္… ဒါဟာ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ … ျဖစ္၊ ပ်က္ခ်ိန္တန္ … ပ်က္၊ ဘဘဦးသုခေျပာတဲ့ “ဘ၀သံသရာ” ဆိုတာပါလား။ ေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ေကာင္းက်ဳိးမျပဳ၊ မေကာင္းမႈျပဳေသာ္လည္း ေကာင္းက်ဳိးကျပဳ။ ဒါဘ၀ အဆက္ဆက္ကျပဳခဲ့တဲ့ မိမိရဲ႕ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ဘဲ သက္ဆိုင္ပါလားဆိုတဲ့ မိမိျပဳလုပ္ေပးဆပ္ေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) နဲ႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ “အနိစၥ” ဆိုတာကို ျမင္ေတြ႔မိ လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဒီလို “အနိစၥ” ဆိုတဲ့ အသိတရားနဲ႔အတူ မိမိ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွစၿပီး အမ်ားျပည္သူတို႔အတြက္ ကူညီေဖးမ ေပးဆပ္မႈေတြကို လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) မွာဘဲ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဥကၠ႒အျဖစ္ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေန႔မအား၊ ညမအား ပိတ္ရက္ နားရက္မရွိဘဲ (အခမဲ့) ကူညီေဖးမမႈမ်ားျဖစ္ေသာ နာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ (အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရး) စတဲ့ကုသိုလ္ျဖစ္ လုပ္ငန္းထဲတြင္ ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ေျခစံုပစ္ ၀င္ေရာက္၍ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ မိမိႏွင့္ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ခဲ့ဖူးေသာ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာေလာကႀကီးထဲသို႔ မိမိရဲ႕ေျခလွမ္း လွမ္း၀င္ဖို႔ပင္ လံုး၀ မႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့ေပ။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ (၃၁) ဘံုတြင္ မည္သည့္ဘံုတြင္မွ မလုပ္ႏုိင္ေသာ မရႏိုင္ေသာ ဤကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးကို မိမိလက္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
သို႔ေသာ္ . . . မိမိသည္ ဤနာေရးကူညီမႈ၊ ေဆး၀ါးကုသကူညီမႈ၊ ပညာေရးကူညီေဖးမမႈ၊ သဘာ၀ေဘး (အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရး) ကူညီ ေဖးမ လွဴဒါန္းမႈတည္းဟူေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)၏ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီးကို ကူညီေဖးမေပးဆပ္ခဲ့မႈသည္ (၁၁) ႏွစ္ျပည့္ရန္ တစ္လအလိုအခ်ိန္၌ မိမိအား စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ေသာ၊ မိမိကစြန္႔လႊတ္ခဲ့ေသာ အႏုပညာေလာကႀကီးထဲသို႔ ျပန္၀င္ေရာက္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့သည္။
“ေအာ္ …. ဘ၀သံသရာ ….”
မိမိတို႔ ေလးစားၾကည္ညိဳ အားက်ဂုဏ္ယူေနၾကတဲ့ “အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္”က မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အထြဋ္အျမတ္ျဖစ္သူ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”ရဲ႕ အတၳဳပတၱိ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကို ႐ုိက္ကူး ေတာ့မည္တဲ့။ အႏုပညာအင္အားေပါင္းစံု၊ ျပည္သူလူထုအင္အားေပါင္းစံု၊ အစိုးရ႒ာနမ်ား၏ အကူအညီတို႔ႏွင့္ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓါတ္ ျပည့္၀စြာျဖင့္ ျမန္မာျပည္္ရဲ႕အတၳဳပတၱိ၊ ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အတၳဳပတၱိေမာ္ကြန္း မွတ္တိုင္ကိုစိုက္ထူေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ဖြား ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ မိမိက်င္လည္လႈပ္ရွားရာ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ဂုဏ္ယူမုဒိတာပြားေနမိေတာ့သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာသည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုၾကမည့္ (၃.၁၂.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္ မိမိအား လာေရာက္ရန္ အေၾကာင္းၾကား ခဲ့သည့္အတြက္ မိမိသြားေရာက္ခဲ့သည္။ (၄) ႏွစ္တာ ကာလေ၀းကြာခဲ့ေသာ အႏုပညာေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အားလံုး ၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခ်စ္ခင္ေလးစား ၾကည္ညိဳၾကေသာ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေတြ႔ဆံုခြင့္ရ၍ ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနၾကသည္ ကို ျမင္ေတြ႔ရမိသည္။ အေမေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ အားလံုးသေဘာတူညီ၍ ဇာတ္ကား႐ုိက္ကူးမႈကို စတင္ႏိုင္ရန္အတြက္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတီအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္းၾကသည္ကို ေနာက္မွ မိမိသိရသည္။ သို႔ေသာ္ … မိမိထံသို႔မည္သူမွ် အေၾကာင္းၾကား အသိေပးျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။ မည္သို႔ရွိေစ … မိမိ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏႈးမိသည္။ အႏုပညာေလာကသားမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူ၀မ္း ေျမာက္ မုဒိတာပြားႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုေဖာ္ထုတ္ၾကမည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးကား ျမန္မာ့သမိုင္း၊ ျမန္မာ့အတၳဳပတၱိ၊ ျမန္မာ့ရာဇ၀င္၊ ျမန္မာ့ေမာ္ကြန္း၊ ျမန္မာအာဇာနည္ဟူ၍ ကမာၻေပၚရွိ လူသားမ်ားအားလံုး မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ၾကည့္ၾကမည့္ ဂုဏ္ယူ ဖြယ္ရာ အမ်ဳိးသားေရးကိစၥျဖစ္ေတာ့သည္မဟုတ္ပါလား။
(၂၀.၁၁.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္ မိမိထံသို႔ထပ္မံ၍သတင္းပို႔လာသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွေတြ႔လိုသည္ဟု ခ်ိန္းဆိုသည့္အတြက္ မိမိ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ အေမကေျပာသည္ “ယခု ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဇာတ္ကားမွာ သား, ပါရမယ္၊ သား,ကိုပါ အေမတာ၀န္ေပးတယ္… ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္န႔ဲ ….” ဟု။ မိမိမည္သို႔မွ် ျပန္လည္ေျပာရန္ အင္အားမရွိေတာ့ေခ်။ အေမေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည့္ ေန႔ရက္က အေမ့ဆီ မိမိတစ္ဦးတည္း သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု ဂါရ၀ျပဳခဲ့သည္။ အဲဒီေန႔အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိမိက အေမ့အား “အေမ … တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္ အေမေပးတဲ့တာ၀န္ေတြကို သား ထမ္းေဆာင္ေပးဆပ္ပါ့မယ္”ဟု ေျပာၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အမွန္မွာ…. “အေမေရ၊ သား ဒီအႏုပညာအလုပ္ကို ျပန္မလုပ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ သားရဲ႕လူမႈေရးလုပ္ငန္းမွာ စိတ္သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ သီလလံုျခံဳစြာ ကုသိုလ္ေရးအတြက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လုပ္ပါရေစေတာ့” ဟုေျပာဆိုသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ မိမိ၏ သူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္သည္။ အေမ့ကိုေလး စားသည္၊ ခ်စ္ခင္သည္၊ ၾကည္ညိဳသည္။ အေမသည္ အမွန္စင္စစ္ လူမႈေရးသူရဲေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူမႈေရး သမားတို႔မည္သည္ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ စြန္႔စားမႈ၊ ေပးဆပ္မႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ေဖးမမႈ၊ ကူညီမႈစသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ရွိဖို႔လိုသည္။ အေမ့မွာ ယင္းဂုဏ္ပုဒ္မ်ားထက္မကေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ႀကီးမ်ား၊ စြမ္းအားမ်ား၊ ပါ၀ါမ်ားရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္အေမ့ရဲ႕ “သားကိုတာ၀န္ေပးတာ” ဟူေသာ စကားရပ္ကို မိမိ မလြန္ဆန္၀င့္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္… မိမိအား ဘႀကီးမိုး (ဦးမိုးသူ)၊ ညီမငယ္ ဒါ႐ိုက္တာ-ၾကည္ျဖဴသွ်င္ႏွင့္ ညီငယ္ ဒါ႐ိုက္တာ၀ိုင္းတို႔မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးအေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကမည့္အဖြဲ႔တြင္ ဒု-ဥကၠ႒ေနရာမွ ေဆာင္႐ြက္ေပးရန္ ေျပာဆိုလာသည္။ ထပ္မံ၍ (၂၃.၁၁.၂၀၁၁) ရက္ေန႔တြင္လည္း ႀကီးေလးေသာတာ၀န္မ်ား၊ ၀တၱရားမ်ားအားထပ္မံ၍ ထမ္းေဆာင္ေပးရန္ အဓိကေနရာမ်ားတြင္ မိမိအားထည့္သြင္းရန္ စီစဥ္ၾကျပန္သည္။ မိမိျပန္လည္၍ ေျပာၾကားခဲ့ရသည္။ “အလုပ္တစ္ခု လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ စည္းစနစ္က်ဖို႔လိုတယ္၊ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းၿပီးရင္ လူစံုအစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတည္ျပဳရတယ္၊ အမ်ားသေဘာတူတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ရမယ္” ဟု မိမိတတ္ သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ …. မိမိ ေစ်းကိုင္ျခင္းမဟုတ္။ မိမိႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေလာကပတ္သက္မႈ မရွိေတာ့ပါ။ မိမိပါ၀င္လာမႈအား မႀကိဳက္သည့္သူ၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့သူေတြသည္လည္း ရွိေနသည္မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေသာ္… အေမက မိမိကို အားေပးစကားေျပာၾကားခဲ့သည္။
“သား … လူမ်ားအတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်တာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔၊ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္လုပ္ငန္းကို ကိုယ္လုပ္” တဲ့။
“အေမဆိုရင္ အတင္းေျပာတာ၊ အပုပ္ခ်၊ အျပစ္ေျပာခံရတာ အမ်ားဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ ေနရတာ၊ ေသေၾကာင္းႀကံတဲ့သူရွိသလို၊ ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ေလးေတြ လာေပးတဲ့သူလည္း ရွိတာဘဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမအားလံုးနဲ႔ လက္တြဲႏိုင္တယ္။ ေလာကႀကီးကို ဒီလိုဘဲ တည္ေဆာက္ရမယ္၊ ဒီလိုဘဲ ရင္ဆိုင္ရမယ္” တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္အေမ။ ဒါေပမယ့္ ယခု အႏုပညာသည္ေတြ တည္ေထာင္ၾကမယ့္ ျမန္မာ့သမိုင္းမွတ္တိုင္ႀကီးအတြက္ သားဟာ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္လိုပါဘူးအေမ။ အေမေပးတဲ့တာ၀န္ကို သား ေက်ပြန္ခ်င္ပါတယ္အေမ။ သမိုင္းမွတ္တိုင္စိုက္ထူတဲ့လုပ္ငန္းႀကီးမွာ သား လည္း ပါ၀င္ခ်င္တာေပါ့အေမ။ သားနည္းတူ အႏုပညာသည္တိုင္း ျမန္မာျပည္သူလူထု အားလံုး တစ္ေယာက္မက်န္ ပါ၀င္ခ်င္ၾကပါတယ္အေမ။
တစ္ခုဘဲ သားေျပာခ်င္ပါတယ္အေမ။
ဒီလို ျမန္မာ့သမိုင္းမွတ္တိုင္ႀကီးကို ေဖာ္က်ဴးၾကတဲ့ေနရာမွာ ပါ၀င္ၾကတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြအားလံုးဟာ ေနရာကအဓိကမဟုတ္၊ မိမိတို႔ေပး ဆပ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈ၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အား၊ လူမႈခြန္အားမ်ားသာအဓိကဟု ေျပာလိုပါတယ္။ ပါ၀င္သူအခ်င္းခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ မပါ၀င္ဘဲ ေဘးမွ ေန၍လည္းေကာင္း၊ အတင္းအဖ်င္း၊ ေ၀ဖန္၊ ဘုေျပာ၊ ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ လုပ္ေနၾကတာဟာ အကုသိုလ္ေတြ သယ္ေဆာင္ ေနၾကတယ္လို႔ အသိတရားေလးမ်ားရၾကေစခ်င္တယ္။
ယခု ေဖာ္က်ဴးဖန္တီးၾကမည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားမွ ရ႐ွိမည့္အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ျမန္မာျပည္တြင္း႐ွိ ပညာေရး၊ က်န္းမာ ေရး၊ လူမႈေရး စတဲ့က႑မ်ားကို လွဴဒါန္းမႈျပဳမယ္လို႔ အေမေျပာၾကားထားသည့္အတြက္ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္ကို ေဖာ္က်ဴးမည့္ သမိုင္း အတၱဳပၸတၱိ ဇာတ္ကားတစ္ကားျဖစ္သလို ဘာသာသာသနာအတြက္ သာသနာျပဳမည့္လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ရပ္ဟု ျမင္ေတြ႔မိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ စီးပြားေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ ပညာေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ က်န္းမာေရးဘဲလုပ္လုပ္၊ လူမႈေရးဘဲ လုပ္လုပ္၊ ယခုကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသားေရးကိုေဖာ္ထုတ္ၾကမယ့္ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကိုထမ္းရြက္ၾကမယ့္ အႏုပညာအလုပ္ကိုဘဲလုပ္လုပ္ ေပးဆပ္ၾကမည့္သူတိုင္း သီလ၊ သမာဓိလံုျခံဳစြာျဖင့္ စည္းလံုးညီညြတ္ၾကၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သစၥာအဓိ႒ာန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တည္းဟူေသာ ပါရမီ (၁၀) ပါးတို႔ျဖင့္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး ပြားမ်ားၿပီး ပညာဉာဏ္ကိုသံုးကာ မိမိတို႔ရည္ရြယ္ေသာ လုပ္ငန္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကဖို႔သာ အေရးႀကီးပါေၾကာင္း ပါ၀င္ၾကမည့္ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ အမ်ားျပည္သူလူ ထုမ်ားအားလံုးကို တပ္လွန္႔ႏႈိးေဆာ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။
ပါရမီ (၁၀) ပါးလက္ကို္င္ထား၍ သမိုင္းမွတ္တိုင္ကို ေဖာ္ထုတ္ၾကပါစို႔လားဗ်ာ ….။
credit here
By ကိုသားညြန္႔ဦး (VOA Burmese)
အခု ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြဟာ အရင္ကထက္ သိသိသာသာ တိုးတက္လာတယ္ဆိုေပမဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ေတြ၊ အကဲစမ္းမႈေတြေတာ့ ရင္ဆိုင္ေနရဆဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး ကိုုယ္စားလွယ္က ေျပာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြအေပၚ တာဝန္ယူေျဖရွင္းလိုစိတ္ အာဏာပိုင္ေတြမွာေရာ၊ အျခား လူမႈအဖဲြ႔အစည္းေတြမွာပါ မေတြ႔ရတဲ့အခ်က္ဟာ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္တယ္လို႔ အထူးကိုယ္စားလွယ္က ေျပာသြားတာပါ။ ကိုသားညြန္႔ဦးက တင္ျပထားပါတယ္။
ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ အခုႏွစ္အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ႀကိဳဆိုမႈေတြနဲ႔ လိုလိုလားလား ဆက္ဆံမႈေတြ ရတဲ့ႏွစ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္သလို ဒါဟာလည္း တဘက္က လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေျခအေန အခ်ဳိ႕ တိုးတက္လာတာေၾကာင့္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေျခအေနကို ႏိုင္ငံတကာက ဝင္ေရာက္ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးခြင့္ရတဲ့အထဲမွာ ကုလသမဂၢရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ကိုယ္စားလွယ္ ေသာမတ္အိုေဟးကင္တာနားလည္း ပါပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လအတြင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚကို ဦးတည္သြားေနတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခိုင္ခိုင္မာမာျမင္ရတယ္လို႔ မစၥတာကင္တာနားက ဗီြအိုေအကို ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ စိန္ေခၚခ်က္ေတြ အကဲစမ္းမႈ ေတြေတာ့ ရိွေနေသးတယ္လို႔ သူက ျမင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကေရာ လူမႈလူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကပါ စိတ္ဝင္စားမႈမရိွၾကတာကို သူ႔အေနနဲ႔ အလြန္တရာ စိုးရိမ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
“စိန္ေခၚအကဲစမ္းခ်က္ေတြကေတာ့ ရိွေနပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရ မႈေတြကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးေတြအတြက္ စိတ္ဆႏၵ လံုးဝမရိွတဲ့အေပၚမွာ က်ေနာ္ အင္မတန္ စိုးရိမ္စရာျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလို ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵမ်ိဳး အစိုးရမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမႈအဖဲြ႔အစည္းေတြမွာလည္း မရိွတာကို က်ေနာ္ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအသြင္ ကူးေျပာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္တိုင္းမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို ျပန္လည္ ေျပာဆို ကိုင္တြယ္ရတာမ်ိဳး လိုအပ္ပါတယ္။
ျမန္မာလူထုဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို ခံစားခဲ့ရတာပါ။ ဒီကိစၥေတြကို ဖံုးထားလို႔မရပါဘူး။ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ ေပၚလာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြကို ႏိုင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးဥပေဒေတြအတိုင္း အေရးယူကိုင္တြယ္ဖို႔ဆိုတာ ဝတၱရားတရပ္ျဖစ္ပါတယ္”
ဒါေပမယ့္လည္း ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု အၾကား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကာလ ပူပူေႏြးေႏြးရိွေသးတာမို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈ ေတြကို ျပန္ေဆြးေႏြးၾကရင္ လက္ရိွ ႏို္င္ငံေရးလုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ထိခိုက္လာမလား ယူဆစရာရိွပါတယ္။ အထူးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာကင္တာနားကေတာ့ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္မွာ ၿပီးခဲ့တာေတြ အတြက္ တရားမွ်တမႈေဖာ္ထုတ္ေရးဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ တာဝန္ယူရမယ့္ အစိတ္အပိုင္း တရပ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
“ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္တိုင္းမွာ အမွန္တရားနဲ႔တရားမွ်တမႈေဖာ္ထုတ္ေရးကိစၥရပ္မ်ိဳးကို ေဆြးေႏြးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါဟာ တာဝန္ယူမႈ အစိတ္အပိုင္းတရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးတိုင္းမွာ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ဒါဟာ အဓိက အဖဲြ႔အစည္း ပုဂၢိဳလ္ေတြအၾကား ေဆြးေႏြးရမယ့္ကိစၥျဖစ္ပါတယ္”
လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အျခားအကဲစမ္းခ်က္ေတြကိုလည္း အထူးကိုယ္စားလွယ္က ေထာက္ျပပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ေထာင္ေတြထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ကိစၥရပ္အျပင္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို္င္း စီးပြားေရးနဲ႔လူမႈေရး အေျခခံရပိုင္ခြင့္ကိစၥျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
“အျခား စိုးရိမ္စရာလူ႔အခြင့္အေရးကိစၥေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ နယ္စပ္က အရပ္သားေတြ အေျခအေန- ရခုိင္နဲ႔ ခ်င္းျပည္နယ္မွာလို ခဲြျခားဆက္ဆံမႈကိစၥေတြ- ေနာက္ၿပီး ျမန္မာလူထုတရပ္လုံး စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရးဆိုင္ရာ အေျခခံရပိုင္ခြင့္ေတြ ခံစားခြင့္ရမယ့္ စီးပြားေရးစနစ္မ်ိဳးကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္မလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥကလည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာပါ။ ဒါေတြကို က်ေနာ္ ေစာင့္ၾကည့္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒီကိစၥေတြကို ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္”
ဒီလို စိန္ေခၚခ်က္ေတြရိွေနေပမယ့္ အစိုးရအဖဲြ႔အတြင္း အာဏာပိုင္အခ်ိဳ႕မွာ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုလိုလားလားရိွသူေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္လို႔ သူ႕အေတြ႔အႀကံဳအရ ေျပာပါတယ္။
“လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနေတြ တိုးတက္လာေရး ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုလိုလားလားရိွၾကတဲ့ ၀န္ႀကီးအခ်ိဳ႕ေတြ႔ရပါတယ္။ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္ကေန က်ေနာ္ျပန္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္ အႀကံေပးထားတဲ့အတိုင္း အမ်ိဳးသားလူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ဖဲြ႔စည္းမႈကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က ဆံုးျဖတ္အတည္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဒီ ေကာ္မရွင္အေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ လြတ္လပ္မႈရိွလဲ၊ ယံုၾကည္လို႔ရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ရိွေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးကိစၥေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြ ေျပာဆို ပါဝင္လာႏိုင္တာေတာ့ ရိွပါတယ္။ ဆိုေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေန တိုးတက္လာဖို႔အတြက္ ပိုင္းျဖတ္ေဆာင္ရြက္ခ်က္အခ်ိဳ႕ေတာ့ ေတြ႔ရပါတယ္”
လာမယ့္ႏွစ္မွာေတာ့ အခုနကေျပာခဲ့တဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ေတြကို ျမန္မာအစိုးရအေနနဲ႔ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ သူေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္လို႔ မစၥတာကင္တာနားက ေျပာပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လာမယ့္ႏွစ္ ေဖဖ၀ါရီလဆန္းပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ဖို႔ရိွေနၿပီး အဲဒီကအျပန္ မတ္လမွာေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေန ႏွစ္လည္ အစီရင္ခံစာ တင္သြင္းဖို႔ရိွပါတယ္။
Credit here
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္မ်ားအနက္ အေရးႀကီးဆံုးမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားရမည့္ အခ်က္သာျဖစ္သည္ဟု အင္ဒိုနီးရွား ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး မာတီနာတာလီဂါ၀ါက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုစဥ္ေျပာဆိုလိုက္သည္။
၎က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သမၼတေတြ႕ဆံုျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အစိုးရအၾကား စကားေျပာဆိုမႈမ်ား၊ ႏို္င္ငံေရး အက်ဥ္းသား လႊတ္ေပးျခင္းမ်ား အစရွိသည့္ အေရးပါသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား သည္ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖၚေဆာင္မည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေရး သည္အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယေန႔ညေန ၄ နာရီခြဲက ရန္ကုန္ၿမိိဳ႕ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္၌ ျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၌ သတင္းေထာက္တေယာက္၏ ေမးျမန္းမႈကို ေျဖၾကားရာတြင္ ေျပာဆိုသြားသည္။
အင္ဒိုနီးရွား နိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါ ဆီဒိုးနား ဟိုတယ္တြင္ျပဳလုပ္သည္ ့သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ
အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါသည္ ယေန႔နံနက္ပိုင္း ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျမန္မာအစိုးရ အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ ႏွစ္ႏိုင္ငံပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အာဆီယံ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာ၀န္ယူမည့္ ကိစၥႏွင့္ အျခားေသာ ကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ညေနပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေနအိမ္တြင္ ၁ နာရီၾကာ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။
ထိုသို႔ ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရအေနျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ သြားေရးသည္ အေရးပါေၾကာင္း ေျပာဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္ ေျပာၾကားသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေသးစိတ္ေျပာဆိုျခင္း မရွိေသာ္လည္း ၂၀၁၄ တြင္ အာဆီယံ ဥကၠ႒တာ၀န္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား ခြင့္ျပဳသည့္အေၾကာင္း၊ လတ္တေလာ အာဆီယံ အဖြဲဲ႕အတြင္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ားကို ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု သတင္းေထာက္မ်ားအား ေျပာဆိုခဲ့သည္။
၎ႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးစဥ္ ႏို္င္ငံေရးႏွင့္ ေဒသတြင္း လံုၿခံဳေရး ကိစၥရပ္မ်ားကို အဓိက အခ်က္အျဖစ္ ေဆြးေႏြးသကဲ့သို႔ စီးပြားေရး က႑မ်ားတြင္လည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားရန္ေဆြးေႏြးၾကသည္ဟု ႏို္င္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါကေျပာသည္။
ႏွစ္ႏိုင္ငံ အၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ ေဆြးေႏြးၾကရာတြင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ အၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥရပ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္ဟု ေျပာသည္။
ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အိုင္စီတီ နည္းပညာ ကဲ့သို႔ေသာ စီးပြားေရး က႑မ်ား ၊ ႏွစ္ႏို္င္ငံအၾကား တိုက္ရိုက္ေလေၾကာင္း ပ်ံသန္းေရးကိစၥရပ္မ်ားလည္း ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ဟု နာတာလီဂါ၀ါကေျပာဆိုသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ေအာက္တိုဘာလကုန္ကလည္း နာတာလီဂါ၀ါသည္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အာဆီယံဥကၠ႒ တာ၀န္ ေပးေရး ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ ။
ယေန႕ ညေန ၃နာရီအခ်ိန္တြင္ အာစီယံဥကၠ႒၊အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီး မာတီနာတာလီဂါ၀ါ ႏွင္႕ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႕ ေတြ႕ဆံုၿပီး ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အားေပးကူညီသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ႕ၾကသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။
credit here
၎က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သမၼတေတြ႕ဆံုျခင္း၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ အစိုးရအၾကား စကားေျပာဆိုမႈမ်ား၊ ႏို္င္ငံေရး အက်ဥ္းသား လႊတ္ေပးျခင္းမ်ား အစရွိသည့္ အေရးပါသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား သည္ အေရးႀကီးေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေဖၚေဆာင္မည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေရး သည္အေရးႀကီးဆံုး အခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယေန႔ညေန ၄ နာရီခြဲက ရန္ကုန္ၿမိိဳ႕ ဆီဒိုးနားဟိုတယ္၌ ျပဳလုပ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၌ သတင္းေထာက္တေယာက္၏ ေမးျမန္းမႈကို ေျဖၾကားရာတြင္ ေျပာဆိုသြားသည္။
အင္ဒိုနီးရွား နိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါ ဆီဒိုးနား ဟိုတယ္တြင္ျပဳလုပ္သည္ ့သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲအင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါသည္ ယေန႔နံနက္ပိုင္း ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျမန္မာအစိုးရ အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုကာ ႏွစ္ႏိုင္ငံပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အာဆီယံ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာ၀န္ယူမည့္ ကိစၥႏွင့္ အျခားေသာ ကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးၿပီးေနာက္ ညေနပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေနအိမ္တြင္ ၁ နာရီၾကာ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။
ထိုသို႔ ေတြ႕ဆံုၿပီးေနာက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရအေနျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ သြားေရးသည္ အေရးပါေၾကာင္း ေျပာဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္ ေျပာၾကားသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေသးစိတ္ေျပာဆိုျခင္း မရွိေသာ္လည္း ၂၀၁၄ တြင္ အာဆီယံ ဥကၠ႒တာ၀န္ ျမန္မာႏုိင္ငံအား ခြင့္ျပဳသည့္အေၾကာင္း၊ လတ္တေလာ အာဆီယံ အဖြဲဲ႕အတြင္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈမ်ားကို ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု သတင္းေထာက္မ်ားအား ေျပာဆိုခဲ့သည္။
၎ႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရအဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးစဥ္ ႏို္င္ငံေရးႏွင့္ ေဒသတြင္း လံုၿခံဳေရး ကိစၥရပ္မ်ားကို အဓိက အခ်က္အျဖစ္ ေဆြးေႏြးသကဲ့သို႔ စီးပြားေရး က႑မ်ားတြင္လည္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သြားရန္ေဆြးေႏြးၾကသည္ဟု ႏို္င္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး နာတာလီဂါ၀ါကေျပာသည္။
ႏွစ္ႏိုင္ငံ အၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးမ်ား လုပ္ေဆာင္ရန္ ေဆြးေႏြးၾကရာတြင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရး ေကာ္မရွင္ အၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး ကိစၥရပ္မ်ားလည္း ပါ၀င္သည္ဟု ေျပာသည္။
ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ အိုင္စီတီ နည္းပညာ ကဲ့သို႔ေသာ စီးပြားေရး က႑မ်ား ၊ ႏွစ္ႏို္င္ငံအၾကား တိုက္ရိုက္ေလေၾကာင္း ပ်ံသန္းေရးကိစၥရပ္မ်ားလည္း ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ဟု နာတာလီဂါ၀ါကေျပာဆိုသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ေအာက္တိုဘာလကုန္ကလည္း နာတာလီဂါ၀ါသည္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ အာဆီယံဥကၠ႒ တာ၀န္ ေပးေရး ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ ။
ယေန႕ ညေန ၃နာရီအခ်ိန္တြင္ အာစီယံဥကၠ႒၊အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီး မာတီနာတာလီဂါ၀ါ ႏွင္႕ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႕ ေတြ႕ဆံုၿပီး ျမန္မာ႕ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အားေပးကူညီသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ႕ၾကသည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။
credit here
ခ်င္းမုိင္(မဇိၥ်မ) ။ ။ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္ မိသားစုကို လႊတ္ေပးရန္ အမ်ဳိးသားလူ႔အခြင့္အေရး ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီ NDPHR (ျပည္ပ)မွ တနလၤာေန႔က ေတာင္းဆိုလုိက္သည္။
၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလအတြင္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကုိ လႊတ္ေပးရန္ ရွိသည္ဟု သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာ ၿပီးေနာက္ ျမင္းျခံေထာင္မွ ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္ အင္းစိန္ေထာင္မွ ဇနီး ေဒၚတီဇာ၊ သမီး မခင္ခင္ႏုႏွင့္ မဝါဝါခင္၊ သား ကုိေအာင္ႏုိင္တုိ႔ကုိလည္း လႊတ္ေပးရန္ အစုိးရထံသို႔ ေၾကညာခ်က္ထုတ္၍ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း NDPHR (ျပည္ပ)က မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
“အခု အစုိးရ ဦးသိန္းစိန္ကေန ပြင့္လင္းမႈေတြ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ဦးတည္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလ မွာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ပါၿပီး အဲဒါကုိ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္မႈကိုျပည္သူေတြ ယံုၾကည္ေလးစားလာေအာင္ နံပါတ္တစ္အေနနဲ႔ အရင္အစုိးရသစ္ လက္ထက္က ဖမ္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အားလံုး ျခြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးမွသာလွ်င္ လက္ခံ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ေစတနာမွန္နဲ႔ အျမန္ဆံုး လႊတ္ေပးပါလုိ႔ အထူးပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္”ဟု NDPHR (ျပည္ပ)က ေျပာသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းမွာ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားျပဳေကာ္မတီ CRPP အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ အစည္းအေဝးမ်ား တက္ေရာက္ျခင္းအပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ဆက္စပ္၍ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေၾကညာခ်က္တြင္ ပါရွိသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းမွာ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အလုပ္သမား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ILO မွ ကုိယ္စား လွယ္မ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႔ဆံုအၿပီး အာဏာပုိင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးခံရၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈကုိ ႐ုပ္သိမ္း လုိက္ၿပီး လဝက အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ (၁၈) ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရး အက္ဥပေဒ ပုဒ္မတုိ႔ျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၄၇ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။
၎၏ ဇနီးသည္ ေဒၚတီဇာ၊ သမီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ မခင္ခင္ႏုႏွင့္ မေဝေဝႏု၊ သား ကုိေအာင္ႏုိင္ တုိ႔ကုိလည္း ႏုိင္ငံသား အျဖစ္မွ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ၿပီး လဝက အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ေထာင္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္စီ ခ်မွတ္ ခံေနရသည္။
ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ ဦးေက်ာ္မင္း
မခင္ခင္ႏုသည္ အသည္းေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရ သျဖင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေအာက္တုိဘာလက အင္းစိန္ေထာင္ေဆး႐ုံ တက္ခဲ့ရသည္။ လက္ရွိ ေဆးဝါးကုသမႈ ခံေနရသည္ဟု ဆုိသည္။
ျပည္တြင္းအေျခစုိက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကြန္ယက္ကလည္း အစုိးရအဆက္ဆက္
က မည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ ခဲ့ျခင္းဆိုသည္သာ အဓိက က်သျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္မိသားစုကုိ လႊတ္ေပး သင့္ေၾကာင္း တာဝန္ခံ ကုိေအာင္ေဇာ္ထြန္းက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
“ဦးေက်ာ္မင္းက အမတ္တေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔တမိသားစုလံုးကုိ လဝက တပ္ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအရ အကြက္ဆင္ ၿပီးေတာ့ ထည့္ထားတာဘဲ။ သူတို႔ကုိ ဘာပုဒ္မပဲတပ္တပ္ သူတုိ႔ ဖမ္းဆီး အေရးယူထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကုိယ္တုိင္ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းတရားေပၚမွာ လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တေယာက္ကုိ ပုဒ္မကုိ က်ေနာ္တို ၾကည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ပံုစံနဲ႔ခ်ထားတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ခ်ထားတယ္ ဆုိတာ ကိုဘဲ ၾကည့္မယ္”ဟု သူက မဇၥ်ိမကုိ ေျပာသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ဘူးသီးေတာင္ဇာတိျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ စီးပြားေရးဘြဲ႕ ရခဲ့ၿပီးေနာက္ အစုိးရဝန္ထမ္း အျဖစ္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမွ ၿမိဳ႕နယ္ လက္ေထာက္ ပညာေရးမႉး အဆင့္ထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
NDPHR ပါတီမွာ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ ၁၊ ၂ ႏွင့္ ေမာင္ေတာ မဲဆႏၵနယ္ေျမ ၁ ၊၂ တုိ႔ ေလးေနရာမွ အႏုိင္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္နအဖအစုိးရက ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အခ်ဳိ႕ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည့္ အထဲတြင္ ထုိပါတီလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱအပတ္က တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ရထားဝန္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းက ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အပါအဝင္ အက်ဥ္းသားမ်ားကုိ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ႏွင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ လႊတ္ေပးမည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့သည္။
credit : (မဇိၥ်မ)
၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလအတြင္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကုိ လႊတ္ေပးရန္ ရွိသည္ဟု သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာ ၿပီးေနာက္ ျမင္းျခံေထာင္မွ ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္ အင္းစိန္ေထာင္မွ ဇနီး ေဒၚတီဇာ၊ သမီး မခင္ခင္ႏုႏွင့္ မဝါဝါခင္၊ သား ကုိေအာင္ႏုိင္တုိ႔ကုိလည္း လႊတ္ေပးရန္ အစုိးရထံသို႔ ေၾကညာခ်က္ထုတ္၍ေတာင္းဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း NDPHR (ျပည္ပ)က မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
“အခု အစုိးရ ဦးသိန္းစိန္ကေန ပြင့္လင္းမႈေတြ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ဦးတည္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ကာလ မွာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲမႈေတြလည္း အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ပါၿပီး အဲဒါကုိ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္မႈကိုျပည္သူေတြ ယံုၾကည္ေလးစားလာေအာင္ နံပါတ္တစ္အေနနဲ႔ အရင္အစုိးရသစ္ လက္ထက္က ဖမ္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား အားလံုး ျခြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးမွသာလွ်င္ လက္ခံ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ေစတနာမွန္နဲ႔ အျမန္ဆံုး လႊတ္ေပးပါလုိ႔ အထူးပန္ၾကားခ်င္ပါတယ္”ဟု NDPHR (ျပည္ပ)က ေျပာသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းမွာ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားျပဳေကာ္မတီ CRPP အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ အစည္းအေဝးမ်ား တက္ေရာက္ျခင္းအပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ဆက္စပ္၍ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေၾကညာခ်က္တြင္ ပါရွိသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းမွာ ၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အလုပ္သမား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ILO မွ ကုိယ္စား လွယ္မ်ားႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႔ဆံုအၿပီး အာဏာပုိင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးခံရၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈကုိ ႐ုပ္သိမ္း လုိက္ၿပီး လဝက အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ (၁၈) ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရး အက္ဥပေဒ ပုဒ္မတုိ႔ျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္ ၄၇ ႏွစ္ႏွင့္ ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။
၎၏ ဇနီးသည္ ေဒၚတီဇာ၊ သမီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ မခင္ခင္ႏုႏွင့္ မေဝေဝႏု၊ သား ကုိေအာင္ႏုိင္ တုိ႔ကုိလည္း ႏုိင္ငံသား အျဖစ္မွ ျပန္လည္ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ၿပီး လဝက အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ေထာင္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္စီ ခ်မွတ္ ခံေနရသည္။
ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္မွ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ ဦးေက်ာ္မင္း
မခင္ခင္ႏုသည္ အသည္းေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရ သျဖင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေအာက္တုိဘာလက အင္းစိန္ေထာင္ေဆး႐ုံ တက္ခဲ့ရသည္။ လက္ရွိ ေဆးဝါးကုသမႈ ခံေနရသည္ဟု ဆုိသည္။
ျပည္တြင္းအေျခစုိက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ကြန္ယက္ကလည္း အစုိးရအဆက္ဆက္
က မည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာင္ဒဏ္ ခ်မွတ္ ခဲ့ျခင္းဆိုသည္သာ အဓိက က်သျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္မိသားစုကုိ လႊတ္ေပး သင့္ေၾကာင္း တာဝန္ခံ ကုိေအာင္ေဇာ္ထြန္းက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။
“ဦးေက်ာ္မင္းက အမတ္တေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူ႔တမိသားစုလံုးကုိ လဝက တပ္ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံေရးအရ အကြက္ဆင္ ၿပီးေတာ့ ထည့္ထားတာဘဲ။ သူတို႔ကုိ ဘာပုဒ္မပဲတပ္တပ္ သူတုိ႔ ဖမ္းဆီး အေရးယူထားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကုိယ္တုိင္ႏုိင္ငံေရး အေၾကာင္းတရားေပၚမွာ လုပ္ထားတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တေယာက္ကုိ ပုဒ္မကုိ က်ေနာ္တို ၾကည့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ပံုစံနဲ႔ခ်ထားတယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ခ်ထားတယ္ ဆုိတာ ကိုဘဲ ၾကည့္မယ္”ဟု သူက မဇၥ်ိမကုိ ေျပာသည္။
ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ဘူးသီးေတာင္ဇာတိျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ စီးပြားေရးဘြဲ႕ ရခဲ့ၿပီးေနာက္ အစုိးရဝန္ထမ္း အျဖစ္ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမွ ၿမိဳ႕နယ္ လက္ေထာက္ ပညာေရးမႉး အဆင့္ထိ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
NDPHR ပါတီမွာ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္ ၁၊ ၂ ႏွင့္ ေမာင္ေတာ မဲဆႏၵနယ္ေျမ ၁ ၊၂ တုိ႔ ေလးေနရာမွ အႏုိင္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္နအဖအစုိးရက ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေနာက္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အခ်ဳိ႕ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္သည့္ အထဲတြင္ ထုိပါတီလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္သတၱအပတ္က တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ရထားဝန္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းက ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အပါအဝင္ အက်ဥ္းသားမ်ားကုိ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔ႏွင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ လႊတ္ေပးမည္ဟု ေျပာဆုိခဲ့သည္။
credit : (မဇိၥ်မ)
Chiang Mai (Mizzima) – The Paris-based National Democratic Party for Human Rights (NDPHR) has urged the Burmese government to release Kyaw Min, an elected-MP in the dishonoured 1990 general elections and his family.
Kyaw Min and his wife, two daughters and son are all serving prison sentences under the former military junta. The NDPHR issued a statement on Monday, urging the government to release Kyaw Min from Myinchan Prison. In addition, the government should release his wife, Tizar, his daughters Khin Khin Nu and Wa Wa Khin and his son Aung Naing from Insein Prison, the NDPHR chairman, NDPHR Exile group, told Mizzima.
“Now, Thein Sein’s government wants [the country] to move toward a liberal democracy. They’ve made many changes. We welcomed it,” NDPHR Exile group said. “To make people trust their activities, the first thing they need to do is unconditionally release all political prisoners who were arrested under the former government – as soon as possible as a gesture of goodwill.”
After Kyaw Min joined the Committee Representing People's Parliament [CRPP], he attended CRPP meetings and was arrested for his political activities, said the NDPHR statement. Kyaw Min was arrested on March 25, 2005, after he met with representatives from the International Labour Oranizaiton in Rangoon. His citizenship has been revoked. He was sentenced to 47 years in prison under the Immigration Act and State Protection Act.
Similarly, Kyaw Min’s wife and sons and daughters have had their citizenship revoked. They were sentenced to 17 years in prison for violation of the Immigration Act.
His daughter, Khin Khin Nu, has suffered from liver disease and a heart attack. In October, she was taken to the Insein Prison hospital.
Aung Zaw Tun, who works with a Burmese-based support network for political prisoners, told Mizzima that the reason why they were all sentenced is important.
”Kyaw Min was an elected-MP. He and his family were politically set up [by the authorities]. They were charged under the Immigration Act. Whatever the Act, their [the authorities’] intention was related to politics. We do not care what they were sentenced under as political prisoners. We only see the authorities’ intentions and how the political prisoners are sentenced,” said Aung Zaw Tun.
Kyaw Min is a native of Buthidaung. After he received a bachelor degree in economics from Rangoon University, he worked as headmaster of a Buthidaung Township state middle school and then was named chief of the Buthidaung Township education department.
In the 1990-general election, the NDPHR won four parliamentary seats. Later, the former junta dissolved the NDPHR party.
Last week, Rail Transportation Minister Aung Min said in a meeting with ethnic armed groups that some prisoners including political prisoners would be released on January 4 and February 12.
Kyaw Min and his wife, two daughters and son are all serving prison sentences under the former military junta. The NDPHR issued a statement on Monday, urging the government to release Kyaw Min from Myinchan Prison. In addition, the government should release his wife, Tizar, his daughters Khin Khin Nu and Wa Wa Khin and his son Aung Naing from Insein Prison, the NDPHR chairman, NDPHR Exile group, told Mizzima.
“Now, Thein Sein’s government wants [the country] to move toward a liberal democracy. They’ve made many changes. We welcomed it,” NDPHR Exile group said. “To make people trust their activities, the first thing they need to do is unconditionally release all political prisoners who were arrested under the former government – as soon as possible as a gesture of goodwill.”
After Kyaw Min joined the Committee Representing People's Parliament [CRPP], he attended CRPP meetings and was arrested for his political activities, said the NDPHR statement. Kyaw Min was arrested on March 25, 2005, after he met with representatives from the International Labour Oranizaiton in Rangoon. His citizenship has been revoked. He was sentenced to 47 years in prison under the Immigration Act and State Protection Act.
Similarly, Kyaw Min’s wife and sons and daughters have had their citizenship revoked. They were sentenced to 17 years in prison for violation of the Immigration Act.
His daughter, Khin Khin Nu, has suffered from liver disease and a heart attack. In October, she was taken to the Insein Prison hospital.
Aung Zaw Tun, who works with a Burmese-based support network for political prisoners, told Mizzima that the reason why they were all sentenced is important.
”Kyaw Min was an elected-MP. He and his family were politically set up [by the authorities]. They were charged under the Immigration Act. Whatever the Act, their [the authorities’] intention was related to politics. We do not care what they were sentenced under as political prisoners. We only see the authorities’ intentions and how the political prisoners are sentenced,” said Aung Zaw Tun.
Kyaw Min is a native of Buthidaung. After he received a bachelor degree in economics from Rangoon University, he worked as headmaster of a Buthidaung Township state middle school and then was named chief of the Buthidaung Township education department.
In the 1990-general election, the NDPHR won four parliamentary seats. Later, the former junta dissolved the NDPHR party.
Last week, Rail Transportation Minister Aung Min said in a meeting with ethnic armed groups that some prisoners including political prisoners would be released on January 4 and February 12.
credit : Mizzima
Most of you I assume must have heard of Gene Sharp, the octogenarian American academic and messiah of the Arab Spring, who wrote his booklet From Dictatorship to Democracy for the Burmese democracy movement, originally published in Bangkok in 1993 by the Committee for the Restoration of Democracy in Burma (CRDB) in association with Khit Pyaing (The New Era Journal). It has been translated into over thirty languages inc Burmese, Chin, Karen and Jing Paw.
Read More here
Download hereRead More here
Written by ေမာင္ေအာင္မြန္
ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီကလင္တန္ႏႇင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းက ေတြ႔ရစဥ္
သူငယ္ခ်င္း
ငါ့ဆီကစာရေတာ့ မင္းအံ့ၾသသြားလား။ ငါ့စာဖတ္ရလို႔ ၀မ္းသာေပမယ့္ ခုမႇအိပ္ရာကႏိုးလာရေအာင္ မင္းဘယ္မႇာသြားအိပ္ေပ်ာ္ေနလဲလို႔ ေမးမႇာကိုလည္း ၾကားေယာင္မိပါတယ္။ ခုေတာ့ အခ်ိန္အခါလည္းသင့္ အေျခအေန ကလည္း ေပးလာၿပီကိုး။ ဘန္ေကာက္တုန္းက မင္းဆီကို စာမႇန္မႇန္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ စာမေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ငါလုပ္တဲ့အလုပ္ေအဂ်င္စီ စည္းမ်ဥ္းအရ ျပင္ပမႇာ စာေရးခ်င္ရင္ အဲဒီစာကို အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ၿပီး တင္ျပခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းရတယ္။ မင္းယံုလား။ ငါကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီစည္းမ်ဥ္းမ်ဳိးရႇိတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးဖို႔ေ၀းလို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးဘူး။ လြတ္လပ္ခြင့္ရႇိလြန္းတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။ ထားပါေတာ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္း
ျမန္မာျပည္မႇာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ျဖစ္သြားတာ ေတြၾကံဳလိုက္ရေတာ့ မင္းတို႔ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကရင္း ငါ့ကို သတိရၾကမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကြာ။ ဒီေကာင္ႀကီးဆီက စာလာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ မင္းတို႔ေျပာၾက လိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ ငါေတြးမိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေျပးလာၿပီး မင္းတို႔စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ၀ိုင္းေမးလိုက္ၾကမယ့္အမ်ဳိး။ ငါကလည္း သိထားသေလာက္ ေျဖမႇာေပါ့ကြာ။ ၁၉၅၅ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလမႇာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး John Foster Dulles ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မင္းငါ့အခန္းကိုလာေျပာေတာ့ ေဟ့ေကာင္ စာက်က္ပ်က္တယ္လို႔ မင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္တာေလ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မႇာ ဒုတိယႏႇစ္ ေက်ာင္းသားေတြေနာ္။ တကယ္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းရင္ သတင္းစာေတြၾကည့္ ညဥ့္နက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္ပဲကြာ။ တကယ္ေတာ့ မင္းသိပါတယ္၊ ငါက ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္မို႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး လာတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို။
သူငယ္ခ်င္း
ခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲလာၿပီေလ။ ၅၆ ႏႇစ္ေက်ာ္ ၾကာလာၿပီကိုး။ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္း ဟိုဘက္ကေန သည္ဘက္ေျပာင္းရင္း အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘ၀ကေန ေျခဦးတည့္ရာ မ်က္စိမႇိတ္ေလွ်ာက္ရင္း အေမရိကန္ ေရာက္တယ္၊ မင္းလည္း ေသမင္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ မေသေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္မႇာ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာင္းလဲလာတာ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ မင္းယံုႏိုင္ပါ့မလား။ ငါက၀တၴဳေရးသမားမို႔ မင္းက စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတဲ့အခါ Creative Writer ရသစာေပသမား စသျဖင့္ ေခၚတယ္၊ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္သမားလို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ျမန္မာျပည္မႇာ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ အေျပာင္းအလဲ လမ္းစနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါေတြးမိတယ္၊ ႏႇစ္တိုင္း သႀကၤန္အတက္ေန႔မႇာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လူ႔ျပည္ကေန ျပန္ျပန္တက္သြားတဲ့ သိၾကားမင္းေတာင္ သုဇိတာေရ ကိုကို႔မ်က္မႇန္ေပးစမ္း ျမန္မာျပည္မႇာျဖစ္ေနတာ တကယ္လားဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ေျပာင္းလဲဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာရသလဲဆိုတာ မင္းတို႔လည္း သိၿပီးသား၊ စကား၀ိုင္းမႇာလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကမႇာမို႔ အေ၀းကေန ၀င္ပါစရာ အေၾကာင္းမရႇိပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္း
ခုျမန္မာျပည္ကို အလည္လာတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ၁၉၉၄ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတုန္းက ျမန္မာျပည္ကို သြားေရာက္တဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Bill Richardson က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ သမၼတ Bill Clinton ထံက စာတစ္ေစာင္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က Hillary Clinton ဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ။ First Lady သမၼတ ကေတာ္မို႔မဟုတ္ဘဲ အိတ္ဖြင့္ေပးစာျဖစ္တာမို႔ စာထဲဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ ငါတို႔လိုပဲသိႏိုင္တယ္။ ခု တစ္ခါလည္း Hillary Clinton က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ သမၼတ Obama ထံက စာတစ္ေစာင္ ယူသြားျပန္ၿပီ။ The Washinton Post သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္း Editorial မႇာ မၾကံဳစဖူး Hillary Clinton နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ပံုကိုပါေဖာ္ျပရင္း ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆံုး အမ်ဳိးသမီးႏႇစ္ေယာက္လို႔ ညႊန္းထားတာေၾကာင့္၊ သမၼတကေတာ္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ သာမက သမၼတျဖစ္ဖို႔ပင္ ရည္မႇန္းထားသူမို႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ သူတို႔ျပန္မဆံုၾကဘူးဟု ဘယ္သူေျပာႏိုင္ အံ့နည္းလို႔ သိပၸံေမာင္၀ေလနဲ႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ ကိုယ့္လူ။
သူငယ္ခ်င္း
ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ဟာ အေမရိကန္မႇာ Thanks Giving လို႔ေခၚတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ အေနၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာမိသားစုက ဖိတ္လို႔ ၾကက္ဆင္သား ညစာသြားစားရင္း Hillary Clinton ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ခရီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိၾကတယ္။ အေရးအခင္းအၿပီး နယ္စပ္ကေန အေမရိကန္ကို ခပ္ေစာေစာေရာက္၊ တကၠသိုလ္တက္၊ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္သူအျဖစ္ အလုပ္ရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းရယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏႇစ္သံုးဆယ္ေလာက္ကတည္းက အေမရိကန္ကိုေရာက္လာကာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ အေျခက်ေနပါလ်က္နဲ႔ ျမန္မာ့အေရး ရတက္မေအးသူလို႔ ဆိုရမလားပဲ၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ လိုက္ပါ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရႇိသူ တစ္ေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါရယ္ေပါ့ကြာ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ခန္႔မႇန္းၾကတယ္။ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးၾကတယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ၀ံ့မရဲထားၾကရင္း အဆိုေတာ္ခင္ေမာင္တိုး လာေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္အေၾကာင္းေျပာင္းသြားေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေရာ လူငယ္ေလးေတြပါ စကား၀ိုင္းထဲပါလာၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို မႀကိဳက္ဘူးနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး။
ခင္ေမာင္တိုးပြဲသြားဖို႔ အိမ္ရႇင္အမ်ဳိးသားက လက္မႇတ္၀ယ္တဲ့အခါ သူ႔ဇနီးက မႀကိဳက္လို႔ မလိုက္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
အားလံုးတူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ငါျမင္လိုက္တယ္ကြ။ အဲဒါဘာလဲ မင္းသိလား။ ျမန္မာျပည္က Stage Show ေတြကို လြမ္းၾကတာေလ။
အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး က်န္းမာေရးနယ္ပယ္ ၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊ ၾကား ေဘးထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ . . .
သူငယ္ခ်င္း
မင္းတို႔ဆီမႇာ ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစေပၚလာကတည္းက ငါတို႔ဆီမႇာလည္း ဂယက္႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္တာပဲမႇန္မႇာေပါ့၊ ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ဆိုကာ ေထာက္ခံသူေတြမ်ားသလို ကန္႔ကြက္ၾကသူေတြ လည္း ရႇိၾကတယ္ေဟ့။ အဲဒီကန္႔ကြက္ၾကသူေတြအေၾကာင္း ငါေရးခ်င္တယ္။ သူတို႔အသံ မင္းပိုၾကားခ်င္တယ္ဆိုတာ ငါသိထားတာကိုး။ သူတို႔က ဂငယ္ေကြ႔ U-turn ျဖစ္သြားၿပီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ သေဘာထား ျပင္းထန္ဆဲ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း ရင့္သီးျမဲ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြကေတာ့ အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းတယ္ကြာ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမႇာ သမၼတကိုေတာင္ ဖက္ဆစ္ႀကီးရယ္လို႔ေခၚႏိုင္တဲ့အထိ လြတ္လပ္မႈက လြန္ကဲေနတာကိုး။ ထင္း႐ူး ေသတၲာလြတ္တစ္ခုေပၚ မတ္တတ္ရပ္ကာ ဟစ္တိုင္လုပ္ အသံကုန္ေအာ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးကြ။ internet ရႇိေနၿပီေလ။ ေအး အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမေတာ့ ေထာက္ခံသူေတြဘက္က ပိုခိုင္မာလာသလို ကန္႔ကြက္သူေတြဘက္ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြေလ်ာ့ ေလသံေပ်ာ့လာတာ သတိထားမိတယ္ ေဟ့။
သူငယ္ခ်င္း
ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့သတင္း ကမၻာ့မီဒီယာေတြကလည္း အေတာ္ေနရာေပး ေဖၚျပၾကတာကိုေတာ့ မင္းတို႔လည္း သိတန္သေလာက္ သိၾကမႇာပါ။ အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊ ၾကားေဘး ထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ။ အားလံုးေကာင္းဖို႔ဆိုတာက ငါတို႔ေရာက္ေနၾကတာ နတ္ျပည္မဟုတ္ဘူး၊ အေမရိကန္ေလ။ ဒီကေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာက စီးပြားေရးက်ဆင္း၊ အလုပ္မဲ့ေတြ တိုးေန၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေလ်ာ့ရ၊ ေဆး႐ံုေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ပိတ္ရ၊ စစ္ပြဲမႇာေသၾကတဲ့ ေက်ာင္း သားတစ္ပိုင္း စစ္သား႐ိုင္းေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြက သတင္းစာေတြထဲအျပည့္ စသျဖင့္ ေဟာလိ၀ုဒ္႐ုပ္ရႇင္ ကားထဲကလို မဟုတ္ဘူး။ မင္းေျပာေလ့ရႇိတဲ့ ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစား ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတြး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ ဘယ္ေတာ့မႇမေလာနဲ႔ ဆို တာေလ။ ဒီစာေရးရင္း မင္းအသံငါ့ နားထဲ၀င္လာတယ္။ အားလံုးမႇာ တူညီတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေနရ၊ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေသရေတာင္ ျမန္မာျပည္ခဏေလာက္ ျပန္လည္ကာ မွ်ေ၀ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵပါ။ မင္းဆီကိုစာလည္း ဆက္ေရးပါ့မယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
ေမာင္ေအာင္မြန္
ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ခဲ့သည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဟီလာရီကလင္တန္ႏႇင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ဒီဇင္ဘာလဆန္းပိုင္းက ေတြ႔ရစဥ္
သူငယ္ခ်င္း
ငါ့ဆီကစာရေတာ့ မင္းအံ့ၾသသြားလား။ ငါ့စာဖတ္ရလို႔ ၀မ္းသာေပမယ့္ ခုမႇအိပ္ရာကႏိုးလာရေအာင္ မင္းဘယ္မႇာသြားအိပ္ေပ်ာ္ေနလဲလို႔ ေမးမႇာကိုလည္း ၾကားေယာင္မိပါတယ္။ ခုေတာ့ အခ်ိန္အခါလည္းသင့္ အေျခအေန ကလည္း ေပးလာၿပီကိုး။ ဘန္ေကာက္တုန္းက မင္းဆီကို စာမႇန္မႇန္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေမရိကန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ စာမေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ငါလုပ္တဲ့အလုပ္ေအဂ်င္စီ စည္းမ်ဥ္းအရ ျပင္ပမႇာ စာေရးခ်င္ရင္ အဲဒီစာကို အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ၿပီး တင္ျပခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းရတယ္။ မင္းယံုလား။ ငါကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီစည္းမ်ဥ္းမ်ဳိးရႇိတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးဖို႔ေ၀းလို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးဘူး။ လြတ္လပ္ခြင့္ရႇိလြန္းတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ။ ထားပါေတာ့ေလ။
သူငယ္ခ်င္း
ျမန္မာျပည္မႇာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ျဖစ္သြားတာ ေတြၾကံဳလိုက္ရေတာ့ မင္းတို႔ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကရင္း ငါ့ကို သတိရၾကမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္ကြာ။ ဒီေကာင္ႀကီးဆီက စာလာရင္ေကာင္းမယ္လို႔ မင္းတို႔ေျပာၾက လိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ ငါေတြးမိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ေျပးလာၿပီး မင္းတို႔စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ၀ိုင္းေမးလိုက္ၾကမယ့္အမ်ဳိး။ ငါကလည္း သိထားသေလာက္ ေျဖမႇာေပါ့ကြာ။ ၁၉၅၅ ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလမႇာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး John Foster Dulles ျမန္မာျပည္ကို အလည္ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မင္းငါ့အခန္းကိုလာေျပာေတာ့ ေဟ့ေကာင္ စာက်က္ပ်က္တယ္လို႔ မင္းကို ျပန္ေျပာလိုက္တာေလ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မႇာ ဒုတိယႏႇစ္ ေက်ာင္းသားေတြေနာ္။ တကယ္ေတာ့ မနက္မိုးလင္းရင္ သတင္းစာေတြၾကည့္ ညဥ့္နက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတဲ့ေကာင္ပဲကြာ။ တကယ္ေတာ့ မင္းသိပါတယ္၊ ငါက ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္မို႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး လာတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကို။
သူငယ္ခ်င္း
ခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲလာၿပီေလ။ ၅၆ ႏႇစ္ေက်ာ္ ၾကာလာၿပီကိုး။ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္း ဟိုဘက္ကေန သည္ဘက္ေျပာင္းရင္း အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ဘ၀ကေန ေျခဦးတည့္ရာ မ်က္စိမႇိတ္ေလွ်ာက္ရင္း အေမရိကန္ ေရာက္တယ္၊ မင္းလည္း ေသမင္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ မေသေသးဘူး။ ျမန္မာျပည္မႇာ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာင္းလဲလာတာ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ရင္ မင္းယံုႏိုင္ပါ့မလား။ ငါက၀တၴဳေရးသမားမို႔ မင္းက စိတ္ေကာင္း၀င္ေနတဲ့အခါ Creative Writer ရသစာေပသမား စသျဖင့္ ေခၚတယ္၊ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္သမားလို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ျမန္မာျပည္မႇာ ျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ အေျပာင္းအလဲ လမ္းစနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငါေတြးမိတယ္၊ ႏႇစ္တိုင္း သႀကၤန္အတက္ေန႔မႇာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ လူ႔ျပည္ကေန ျပန္ျပန္တက္သြားတဲ့ သိၾကားမင္းေတာင္ သုဇိတာေရ ကိုကို႔မ်က္မႇန္ေပးစမ္း ျမန္မာျပည္မႇာျဖစ္ေနတာ တကယ္လားဆိုတာ ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ေျပာင္းလဲဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာရသလဲဆိုတာ မင္းတို႔လည္း သိၿပီးသား၊ စကား၀ိုင္းမႇာလည္း ေဆြးေႏြးေနၾကမႇာမို႔ အေ၀းကေန ၀င္ပါစရာ အေၾကာင္းမရႇိပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္း
ခုျမန္မာျပည္ကို အလည္လာတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton အေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ၁၉၉၄ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလတုန္းက ျမန္မာျပည္ကို သြားေရာက္တဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ Bill Richardson က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ သမၼတ Bill Clinton ထံက စာတစ္ေစာင္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က Hillary Clinton ဟာ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ။ First Lady သမၼတ ကေတာ္မို႔မဟုတ္ဘဲ အိတ္ဖြင့္ေပးစာျဖစ္တာမို႔ စာထဲဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ ငါတို႔လိုပဲသိႏိုင္တယ္။ ခု တစ္ခါလည္း Hillary Clinton က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ သမၼတ Obama ထံက စာတစ္ေစာင္ ယူသြားျပန္ၿပီ။ The Washinton Post သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္း Editorial မႇာ မၾကံဳစဖူး Hillary Clinton နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ပံုကိုပါေဖာ္ျပရင္း ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆံုး အမ်ဳိးသမီးႏႇစ္ေယာက္လို႔ ညႊန္းထားတာေၾကာင့္၊ သမၼတကေတာ္၊ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ သာမက သမၼတျဖစ္ဖို႔ပင္ ရည္မႇန္းထားသူမို႔ တစ္ေန႔ေသာအခါ အိမ္ျဖဴေတာ္မႇာ သူတို႔ျပန္မဆံုၾကဘူးဟု ဘယ္သူေျပာႏိုင္ အံ့နည္းလို႔ သိပၸံေမာင္၀ေလနဲ႔ ဆိုလိုက္ပါရေစ ကိုယ့္လူ။
သူငယ္ခ်င္း
ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔ဟာ အေမရိကန္မႇာ Thanks Giving လို႔ေခၚတဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ျဖစ္တယ္။ အေနၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ျမန္မာမိသားစုက ဖိတ္လို႔ ၾကက္ဆင္သား ညစာသြားစားရင္း Hillary Clinton ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ခရီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားစပ္မိၾကတယ္။ အေရးအခင္းအၿပီး နယ္စပ္ကေန အေမရိကန္ကို ခပ္ေစာေစာေရာက္၊ တကၠသိုလ္တက္၊ ကြန္ပ်ဴတာကြၽမ္းက်င္သူအျဖစ္ အလုပ္ရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းရယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏႇစ္သံုးဆယ္ေလာက္ကတည္းက အေမရိကန္ကိုေရာက္လာကာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ အေျခက်ေနပါလ်က္နဲ႔ ျမန္မာ့အေရး ရတက္မေအးသူလို႔ ဆိုရမလားပဲ၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ လိုက္ပါ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရႇိသူ တစ္ေယာက္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါရယ္ေပါ့ကြာ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ခန္႔မႇန္းၾကတယ္။ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးၾကတယ္။ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ၀ံ့မရဲထားၾကရင္း အဆိုေတာ္ခင္ေမာင္တိုး လာေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖမယ့္အေၾကာင္းေျပာင္းသြားေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေရာ လူငယ္ေလးေတြပါ စကား၀ိုင္းထဲပါလာၾကတာေပါ့ကြာ။ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္သူက ဘယ္အဆိုေတာ္ကို မႀကိဳက္ဘူးနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး။
ခင္ေမာင္တိုးပြဲသြားဖို႔ အိမ္ရႇင္အမ်ဳိးသားက လက္မႇတ္၀ယ္တဲ့အခါ သူ႔ဇနီးက မႀကိဳက္လို႔ မလိုက္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
အားလံုးတူညီတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကိုေတာ့ ငါျမင္လိုက္တယ္ကြ။ အဲဒါဘာလဲ မင္းသိလား။ ျမန္မာျပည္က Stage Show ေတြကို လြမ္းၾကတာေလ။
အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး က်န္းမာေရးနယ္ပယ္ ၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊ ၾကား ေဘးထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ . . .
သူငယ္ခ်င္း
မင္းတို႔ဆီမႇာ ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစေပၚလာကတည္းက ငါတို႔ဆီမႇာလည္း ဂယက္႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္တာပဲမႇန္မႇာေပါ့၊ ေကာင္းလာလိမ့္မယ္ဆိုကာ ေထာက္ခံသူေတြမ်ားသလို ကန္႔ကြက္ၾကသူေတြ လည္း ရႇိၾကတယ္ေဟ့။ အဲဒီကန္႔ကြက္ၾကသူေတြအေၾကာင္း ငါေရးခ်င္တယ္။ သူတို႔အသံ မင္းပိုၾကားခ်င္တယ္ဆိုတာ ငါသိထားတာကိုး။ သူတို႔က ဂငယ္ေကြ႔ U-turn ျဖစ္သြားၿပီေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္။ သေဘာထား ျပင္းထန္ဆဲ၊ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္း ရင့္သီးျမဲ တခ်ဳိ႕ရဲ႕ေရးသားခ်က္ေတြကေတာ့ အ႐ုပ္ဆိုးလြန္းတယ္ကြာ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမႇာ သမၼတကိုေတာင္ ဖက္ဆစ္ႀကီးရယ္လို႔ေခၚႏိုင္တဲ့အထိ လြတ္လပ္မႈက လြန္ကဲေနတာကိုး။ ထင္း႐ူး ေသတၲာလြတ္တစ္ခုေပၚ မတ္တတ္ရပ္ကာ ဟစ္တိုင္လုပ္ အသံကုန္ေအာ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးကြ။ internet ရႇိေနၿပီေလ။ ေအး အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့အခါမေတာ့ ေထာက္ခံသူေတြဘက္က ပိုခိုင္မာလာသလို ကန္႔ကြက္သူေတြဘက္ကေတာ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြေလ်ာ့ ေလသံေပ်ာ့လာတာ သတိထားမိတယ္ ေဟ့။
သူငယ္ခ်င္း
ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Hillary Clinton ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္သြားတဲ့သတင္း ကမၻာ့မီဒီယာေတြကလည္း အေတာ္ေနရာေပး ေဖၚျပၾကတာကိုေတာ့ မင္းတို႔လည္း သိတန္သေလာက္ သိၾကမႇာပါ။ အေမရိကန္မႇာရႇိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြၾကား TV ၾကည့္ကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ထဘီအဆင္၊ ပန္းအေရာင္ကို သေဘာက်ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ေနျပည္ေတာ္ကဧည့္ခံပြဲမႇာ တ႐ုတ္အစားအစာ ေကြၽးရေကာင္းလားလို႔ မေက်နပ္သူ အိမ္ရႇင္မေတြ၊ ေရႇ႕အလားအလာကို ခန္႔မႇန္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔ အကြက္ေခ်ာင္းေနသူေတြ၊ ေျပာင္းလဲလာမယ့္ ျမန္မာ့ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္၀င္ကူခ်င္တဲ့ ေစတနာရႇင္ေတြ၊ ၾကားေဘး ထိုင္ဘုေျပာ စုန္းျပဴးေတြလည္း ပါသေပါ့ကြာ။ အားလံုးေကာင္းဖို႔ဆိုတာက ငါတို႔ေရာက္ေနၾကတာ နတ္ျပည္မဟုတ္ဘူး၊ အေမရိကန္ေလ။ ဒီကေန႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာက စီးပြားေရးက်ဆင္း၊ အလုပ္မဲ့ေတြ တိုးေန၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ ေလ်ာ့ရ၊ ေဆး႐ံုေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ပိတ္ရ၊ စစ္ပြဲမႇာေသၾကတဲ့ ေက်ာင္း သားတစ္ပိုင္း စစ္သား႐ိုင္းေလးေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြက သတင္းစာေတြထဲအျပည့္ စသျဖင့္ ေဟာလိ၀ုဒ္႐ုပ္ရႇင္ ကားထဲကလို မဟုတ္ဘူး။ မင္းေျပာေလ့ရႇိတဲ့ ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစား ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတြး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ ဘယ္ေတာ့မႇမေလာနဲ႔ ဆို တာေလ။ ဒီစာေရးရင္း မင္းအသံငါ့ နားထဲ၀င္လာတယ္။ အားလံုးမႇာ တူညီတာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေနရ၊ ျမန္မာျပည္မႇာ ျပန္မေသရေတာင္ ျမန္မာျပည္ခဏေလာက္ ျပန္လည္ကာ မွ်ေ၀ခံစားခ်င္ၾကတဲ့ ဆႏၵပါ။ မင္းဆီကိုစာလည္း ဆက္ေရးပါ့မယ္။
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕
ေမာင္ေအာင္မြန္
credit here
By THE IRRAWADDY
Burma's military-backed Union Solidarity and Development Party (USDP) which dominates the national Parliament has been accused of unlawful campaigning for the looming parliamentary by-elections in a major Rangoon township.
Residents of Mayangone Township told The Irrawaddy that last week USDP campaigners urged them to submit land registration applications to the party.
In Burma, the state remains in control of all land with citizens having few rights. People must obtain official documents proving temporary property ownership, but in reality many cannot negotiate the country's unwieldy bureaucracy and fail to receive these.
"To get these official land certificates many people in several quarters of the township have been asked to go and submit applications and relevant documents to the USDP office," said a local store owner in the town. "The USDP party organizers said they will give this service to us free of charge."
Under the country's election laws, political parties can be disbanded if they are found to be using state properties and funds. The activity last week was carried out under the direct instruction of USDP Secretary General Htay Oo, claimed a party organizer in Mayangone Township.
A local politician told The Irrawaddy that this activity by the USDP is unlawful and aimed at garnering votes for the upcoming by-election. The opposition National League for Democracy (NLD), led by pro-democracy icon Aung San Suu Kyi, will compete for 48 vacant parliamentary seats during the ballot.
"This is a misappropriation of state power. I will be happy if the public gets official land and housing certificates, but if this is just false promises made for the sake of getting votes I will complain that the USDP is rigging the elections," said the politician.
The USDP is led by former Burmese generals and was transformed into a political party from a military-sponsored civic organization, the Union Solidarity and Development Association, in June 2010.
The party won a large majority in the Union Parliament through last year's election which was widely criticized for heavy vote rigging. But in a recent press conference, the country's Election Commission chief vowed that the looming by-elections will be free and fair.
credit here
By JAMES ESTRIN, THE NEW YORK TIMES
Paula Bronstein has been traveling to Myanmar to take photographs for almost 20 years, so she's accustomed to the feeling that she was being followed everywhere. Mind you, it's not paranoia when you're actually being followed .
But this trip was very different.
"There was always a feeling of paranoia working here but not on this trip," Ms. Bronstein said from Yangon this month." I have been able to do whatever i wanted to do. Previously I was always trying to work under the radar."
The military regime that ruled Myanmar for more than 40 years, imprisoned political opponents and monitored journalists seems to be relinquishing some of its power as the country undergoes rapid change. The opposition leader Daw Aung San Suu Kyi has been released from house arrest and Secretary of State Hillary Rodham Clinton visited Myanmar this month to encourage democratic change. Elections are scheduled.
Ms. Bronstein arrived in Myanmar to cover Mrs. Clinton but stayed after most of the press corps had departed. She photographed schools, a monastery and even the remote, bizarre, capital of Naypyidaw, a place she had been banned from visiting before.
Openly carrying two cameras, she wandered the wide streets that were spotless, well-lighted and almost free of traffic. While there was a big police presence in the capital, Ms. Bronstein was not bothered by the authorities. Several times she photographed the enormous Parliamentary Complex that has more than 30 buildings, the largest of which has better than 100 rooms.
Ms. Bronstein is a Bangkok-based senior staff photographer for Getty Images whose photos from Mongolia were featured in Lens last year. She had previously photographed Ms. Aung San Suu Kyi in her home while the opposition leader was under house arrest. On this trip, she covered her public visit to a Buddhist monastery. Even more striking, after almost two decades of confinement and forced isolation, there were now posters of the pro-democracy activist displayed publicly.
The changes are happening so rapidly, it is impossible to know how long they might last or how far they will go. For decades, Myanmar has been a poor, isolated county with a badly managed economy.
"I think these changes bring more happiness to the people even though they don't yet have more money," Ms. Bronstein said. "The people have suffered under a repressive regime, but now there's a sense of optimism."
credit here
ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး (KNU) ဥကၠဌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေစာတာမလာေဘာက ေပးပို႔တဲ့ ႏွစ္သစ္ကူး ႏႈတ္ခြန္းဆက္ သ၀ဏ္လႊာ
credit here
credit here
Teknaf, Bangladesh: Camp security police inspector Nurul Islam unnecessarily has been harassing the refugees of Nayapara official camp since he was transferred to the camp, said a refugee elder from the camp.
“The police inspector Nurul Islam poked Ms Hamida Khatun’s private organ with a stick on December 12 which was intolerable behavior for a female in social society for disregarded of his order by her husband.”
“Hamida (30), wife of Shabbir Ahmed, MRC # 23140, Block B/1012/ 4 of Nayapara official camp.”
Shabbir Ahmed was summoned to the police outpost of refugee camp by camp security police inspector Nurul Islam on December 12 as he was implicated in a false and fabricated stealing case where Shabbir did not go to the office of Inspector Nurul Islam which made police Inspector very angry with the victim’s husband, said a relative of Shabbir from the camp.
“Hamida Khatun – wife of Shabbir Ahmed - was called to police officer office at about 8:00 pm for not appearing of shabbir. Police officer scolded very roughly and poked her private organ with a stick when she had reached at police officer office.After that, she was let to go to her shed. She was seriously wounded in her private organ that she did not dare to expose it because of shame and did not give any objection to the higher authority immediately.”
The inspector also threatened to Hamida Khatun, “I am a freedom fighter, no one can give me any harm.”
The inspector has been harassing to other refugees also since he was transferred here, a female refugee said preferring not to be named.
Later,Hamid gave a written complaint to the Camp-in-Charge against the police officer, but there is no action against the officer.
A refugee leader said, “We have been suffering here by police and local as well as we had suffered in Burma.”
Besides, on December 20, Mushana Begum (32), wife of Nurul Amin, MRC # Z-1643; Block# E/943/3, Nayapara official camp, was severely scolded, even she was called a prostitute by the said inspector for being late to enter the camp ( at about 5:30 pm) after visiting the Leda refugee camp, but forced her standing position from 5:40 pm to 10:30 pm in officer office, said a close relative of Ms Mushana.
Moreover, on December 24, Zubair, the secretary, the management committee of Nayapara camp, was severely humiliated by a police patrol group led by Saiful Islam for being late to locate a room in the camp, in which three Rohingyas came from Burma to see their relatives. Police wanted to arrest them. But, the secretary did not know the exact location of the room, so he wanted to take time to know exact location. Therefore, he was late to say the exact location. This patrol party was also sent by inspector Nurul Islam, said a refugee leader from the camp.
“The police inspector Nurul Islam poked Ms Hamida Khatun’s private organ with a stick on December 12 which was intolerable behavior for a female in social society for disregarded of his order by her husband.”
“Hamida (30), wife of Shabbir Ahmed, MRC # 23140, Block B/1012/ 4 of Nayapara official camp.”
Shabbir Ahmed was summoned to the police outpost of refugee camp by camp security police inspector Nurul Islam on December 12 as he was implicated in a false and fabricated stealing case where Shabbir did not go to the office of Inspector Nurul Islam which made police Inspector very angry with the victim’s husband, said a relative of Shabbir from the camp.
“Hamida Khatun – wife of Shabbir Ahmed - was called to police officer office at about 8:00 pm for not appearing of shabbir. Police officer scolded very roughly and poked her private organ with a stick when she had reached at police officer office.After that, she was let to go to her shed. She was seriously wounded in her private organ that she did not dare to expose it because of shame and did not give any objection to the higher authority immediately.”
The inspector also threatened to Hamida Khatun, “I am a freedom fighter, no one can give me any harm.”
The inspector has been harassing to other refugees also since he was transferred here, a female refugee said preferring not to be named.
Later,Hamid gave a written complaint to the Camp-in-Charge against the police officer, but there is no action against the officer.
A refugee leader said, “We have been suffering here by police and local as well as we had suffered in Burma.”
Besides, on December 20, Mushana Begum (32), wife of Nurul Amin, MRC # Z-1643; Block# E/943/3, Nayapara official camp, was severely scolded, even she was called a prostitute by the said inspector for being late to enter the camp ( at about 5:30 pm) after visiting the Leda refugee camp, but forced her standing position from 5:40 pm to 10:30 pm in officer office, said a close relative of Ms Mushana.
Moreover, on December 24, Zubair, the secretary, the management committee of Nayapara camp, was severely humiliated by a police patrol group led by Saiful Islam for being late to locate a room in the camp, in which three Rohingyas came from Burma to see their relatives. Police wanted to arrest them. But, the secretary did not know the exact location of the room, so he wanted to take time to know exact location. Therefore, he was late to say the exact location. This patrol party was also sent by inspector Nurul Islam, said a refugee leader from the camp.
credit here
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဦးေဆာင္တဲ့ NLD မွာ ပညာတတ္မရွိေၾကာင္း ဇာဂနာ၏ ေျပာဆိုခ်က္ကို ဒီေန႔ထုတ္ ဘန္ေကာက္ပို႕စ္ သတင္းစာမွာ ေဖၚျပထားတာကို ေတြ႕ရွိရပါတယ္ ။ သူ႕ရဲ႕ေျပာဆိုခ်က္ကို Bangkok Post က ေဖၚျပရာမွာ "Our country has no intellectual people in the political area. For example ... [where] are the intellectual people in the NLD?" လို႕ ေဖၚျပထားပါတယ္ ။
" ကၽၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ပညာတတ္မရွိပါဘူး ဥပမာအေနနဲ႕NLD ပါတီေပါ့ဗ်ာ ဘယ္မလဲပညာတတ္ ? " ဆိုျပီးေျပာဆိုလိုက္တာဟာ NLD ပါတီကိုသာမက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ေလာကသားေတြအကုန္လံုး ကို ေစာ္ကား ေျပာဆို လိုက္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေ၀ဖန္သံေတြ စတင္ထြက္ေပၚလာေနျပီျဖစ္ပါတယ္ ။ဇာဂနာ၏ ပထမဆံုးျပည္ပခရီးစဥ္မွာပဲ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အျငင္းပြားဘြယ္ရာ ေျပာဆို မႈေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီး ယခုကဲ့သို႔ ေျပာဆိုမႈေတြ ထပ္မံထြက္ေပၚလာတာျဖစ္ပါတယ္ ။
ဘန္ေကာက္ပို႕စ္ရဲ႕ မူရင္းသတင္းကို ေအာက္မွာေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္ -
Freed Burmese comic set to stand up and deliver
Burma's most famous dissident comedian, who survived "electronic shock" torture during eight years in prison, has been allowed out of the country for the first time and is travelling to the Clinton Foundation in the US while requesting that US economic sanctions be lifted.
The satirical Maung Thura is popularly known by his stage name Zarganar - "Tweezers" in Burmese - and met US Secretary of State Hillary Clinton during her visit to Burma earlier this month.
"This is the dawning era of our country, this is the start of change," Zarganar said, describing Burma's new tentative shift from harsh military rule towards some civilian administration and fragile political freedom. "You should support us. Now improvement starts," the bald Zarganar, 50, said at a Foreign Correspondents Club of Thailand news conference last Monday shortly after arriving from Burma.
"This afternoon, I already met with the World Bank. They want to give some aid, or some help, some humanitarian aid. So if they lift up the sanctions, we can get aid for our people not for our military."
Washington has lead efforts to clamp international sanctions on Burma, insisting that financial hardship will force the impoverished country to embrace democracy.
After decades of dodging the sanctions by establishing economic ties with China, India, Thailand, Singapore and other nations friendly to the junta, Burma has started to allow some media freedom and political activity, while requesting that the US lift its boycotts.
"Now I can say, 'I am here.' This is [an] improvement. Many times [in the past], I didn't get a passport. I [haven't] gone to any country. This is my first trip."
Zarganar said powerful minority ethnic groups waging insurgencies for independence or autonomy are Burma's biggest problem.
The regime should arrange peace talks with Shan, Karen, Karenni, Wa and other groups who have been fighting guerrilla wars on and off since the country gained independence from Britain in 1948, he said. Zarganar had positive words for Burma's opposition leader, Aung San Suu Kyi, but said her National League for Democracy (NLD) party lacked intellectuals.
"Our country has no intellectual people in the political area. For example ... [where] are the intellectual people in the NLD?"
Mrs Suu Kyi's NLD recently re-registered as a political party to run in a promised, but unscheduled, 2012 by-election for parliament which is dominated by the military and pliant civilian politicians.
The NLD won a nationwide election in 1990 but Mrs Suu Kyi was not allowed to become Burma's leader because the military, which has ruled since a 1962 coup, ignored the polls.
Zarganar, a dissident poet, performer and film-maker, was jailed four times, and most recently released on Oct 12 among a group of prisoner amnesties.
In 1988, during his first six months in jail for participating in a failed 1988 pro-democracy insurrection, an army major "tortured me" in Insein Prison, Zarganar said.
"He beat me. He kicked me many times. He gave [me] electronic shocks.
"The second time I was arrested, in 1990, that experience was very terrible ... I was in solitary confinement for five years. I had no friends. No cell mates. No paper to use as toilet paper. So I used the leaves to clean my faeces.
"There was no window in my cell," he said, describing his punishment for making political jokes. After a three-week jail sentence in 2007 for helping Buddhist monks stage anti-government protests, his fourth term of imprisonment began in 2008 when he was sentenced to 35 years for "public order offences" because he criticised the regime for restricting emergency rescue efforts during Cyclone Nargis in May that year, during which 140,000 people died.
Prison conditions improved slightly during his recent stint.
"I had a chance to read a lot of books. For example, On China by [former US secretary of state Henry] Kissinger," he said.
Zarganar plans to arrive in America on Jan 30 and remain for three months, during which he says he will study at the Clinton Foundation.
About the author
Credit here
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ပထမဆုံးလာေရာက္သည့္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္ Koichiro Gemba သည္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔ ညေနက ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba ဦးေဆာင္ေသာ အဖြဲ႕သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦး၀ဏၰေမာင္လြင္၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ေရာက္ရွိလာသည္ဟု ႏိုင္ငံပိုင္မီဒီယာမ်ားက ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား တိုးတက္မႈမ်ားအတြက္ အားတက္မိေၾကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ မလာေရာက္မီ ေျပာၾကားထားသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba သည္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦး၀ဏၰေမာင္လြင္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံဆက္ဆံေရး၊ စီးပြားေရးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈႏွင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈတိုးျမႇင့္ေရး ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးခဲ့သည္ဟု သိရသည္။
ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦး၀ဏၰေမာင္လြင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရာတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba က ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူမ်ား ထပ္မံလႊတ္ေပးရန္ႏွင့္ လာမည့္ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကို လြတ္လပ္စြာ က်င္းပရန္တို႔ကိုလည္း ေျပာၾကားခဲ့သည္ဟု သတင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba သည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနအိမ္သို႔ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီ ၂၀ မိနစ္တြင္ လာေရာက္ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။
ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္မွ ၂၈ ရက္အတြင္း ေလးရက္ၾကာျမင့္မည့္ ျမန္မာ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္အရ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာေရာက္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ လာေရာက္သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Koichiro Gemba ၏ ခရီးစဥ္သည္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ လာေရာက္ခဲ့သည့္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး Yoriko Kawaguchi ၏ ခရီးစဥ္ၿပီးေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ပထမဆုံး လာေရာက္သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးတစ္ဦး၏ ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ-ဂ်ပန္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ သံတမန္ဆက္ဆံေရးကို ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈ အကူအညီမ်ား ေပးအပ္ေနေသာ္လည္း တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီ(ODA) ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ရပ္ဆိုင္းခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီ(ODA) အသစ္ေပးမႈအား တားျမစ္ထားမႈကို ဖယ္ရွားခဲ့ေသာ္လည္း အေျခခံအေဆာက္အအုံ စီမံကိန္းမ်ားအတြက္ အကူအညီအျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ေသးေၾကာင္း သိရသည္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအား တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီ (ODA) ေထာက္ပံ့မႈကို ေပးခဲ့ရာတြင္ ေခ်းေငြ၊ ေထာက္ပံ့ေငြ၊ နည္းပညာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈစသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေပးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအား ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီ(ODA) အျပည့္အ၀ ျပန္လည္ေပးႏိုင္ေရးအတြက္ တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အကူအညီ မူ၀ါဒဆိုင္ရာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းပြဲတစ္ရပ္ကို ေနျပည္ေတာ္၌ ႏို၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
အဆိုပါေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းပြဲ၌ ျမန္မာအစိုးရသစ္၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဆိုင္ရာမူ၀ါဒ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ တရား၀င္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး အကူအညီမူ၀ါဒမ်ားအျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိစီးပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဆိုင္ရာ မူ၀ါဒအရ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မည့္ စီမံကိန္းမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း ႏွစ္ႏိုင္ငံတာ၀န္ရွိသူမ်ား ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းခဲ့ၾကေၾကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ ဂ်ပန္သံ႐ုံး၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရသည္။
အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္သည့္စနစ္သို႔ မၾကာေသးမီက ေျပာင္းလဲခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးႏွင့္ တည္ၿငိမ္သည့္လူမႈေရးကို အေျခခံသည့္ ဒီမိုကရက္တစ္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာေရးသည္ အေရးႀကီးသည္ဟု ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ယုံၾကည္ပါေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံအေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီျဖစ္ထြန္းေရးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနမ်ား တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ေနစဥ္အတြင္း စီးပြားေရးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ရည္ရြယ္ပါေၾကာင္းလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ ဂ်ပန္သံ႐ုံး၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္က ဆိုသည္။
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ယခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလအထိ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈစုစုေပါင္းမွာ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၁၁ ဒသမ ၉ သန္း ရွိေၾကာင္း သိရၿပီး ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားစာရင္းတြင္ အဆင့္ ၁၂ ၌ ရပ္တည္ေနသည္။
credit here
WRITTEN BY လူထုစိန္၀င္း
လြတ္လပ္တဲ့ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြေပၚထြက္လာတာ ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုသာသာပဲရႇိေသးတာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးအသားမက်လႇေသးဘူး။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မုဆိုးစိုင္သင္၊ စမ္းတ၀ါး ၀ါးလုပ္ေနရလို႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္း တာေတြ ရႇိေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူထုစိတ္၀င္စားတဲ့သတင္း(Public interest) နဲ႔ သည္းေျခခိုက္(Seusa-tional)သတင္း မခြဲျခားႏုိင္လို႔ အ၀ါေရာင္သမ္းသြားတတ္တယ္။
ဒူးေပၚေပါင္ေပၚကိစၥေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြက္လာကတည္းက စာေတြအဆက္မျပတ္ ေရးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမႇာ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာေတြအမ်ားဆံုး ေရးျဖစ္တယ္။ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ ျခစားၿပီး ယိုင္နဲ႔မသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ ႏုိင္ငံ့၀န္ကိုထမ္းထားတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုမႇာ ဘယ္တစ္ခုက ျခစား ျခစား ႏုိင္ငံဆိုတဲ့အိမ္ႀကီး ယိုင္နဲ႔သြားမႇာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္တာကိုယ္လံုေအာင္ကာတဲ့အေနနဲ႔ က်င့္၀တ္ နီတိေတြအေၾကာင္း အဓိကထားၿပီး ေရးေနတာပါ။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒူးေပၚေပါင္ ေပၚကိစၥေတြ ရင္ရႇား၀တ္တာေတြ၊ ကံစမ္းမဲႏိႈက္တာေတြမ်ဳိးေတြက အစ ေရးပါတယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေနရာတကာ ၀င္ပါေနတာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကတယ္။
လူငယ္ေတြက ရင္ဖြင့္ၾက
တခ်ဳိ႕လူငယ္ သတင္းသမားေလးေတြကေတာ့''အဘရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ေရးေပးပါဦး''ဆိုၿပီး သူတို႔ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ သတင္းတစ္ပုဒ္ အတည္ျပဳခ်က္ရခ်င္လို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြ သြားတဲ့အခါ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၀င္ခြင့္ရျပန္ေတာ့လည္း တာ၀န္ရႇိသူကို ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္ေမးခြင့္ရလို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္းေရးလုိက္ၿပီးခါမႇ မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျဗာင္ျငင္းတဲ့ အတြက္ အေခ်ာင္တရားခံျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မနည္းပါဘူး။
၀န္မွ်ထမ္းရင္ေပါ့တယ္
သူတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏႇစ္လံုးပိတ္ထားရတဲ့ စက္႐ံုလို လူႀကီးလာမႇ ဖုန္ခါၿပီလည္ျပသလို ေျဗာင္လိမ္တာမ်ဳိးေတြ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ လူတိုင္းနဲ႔အက်ဳံး၀င္တာေၾကာင့္ သူ႔က႑နဲ႔သူ တာ၀န္ရႇိသူမ်ားကို ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥမ်ားကို သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲႀကီးမ်ားေတာင္ လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ဆိုတာ မွ်ၿပီးထမ္းရင္ ေပါ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အားလံုးထမ္းထားရင္ ၀န္ပိၿပီး အလုပ္မတြင္ပါဘူး။
ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး
ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး တစ္မိန္႔တစ္အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ႀကီးေအာက္မႇာ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူမႇ အသားမက်ၾကေသးဘူး။ ဘယ္ကိစၥမဆို အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထက္ကခိုင္းမႇ လုပ္တယ္။ မခိုင္းရင္ မလုပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ့ အထက္ကလူေတြလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတကာ ၀င္ပါရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အခုတေလာ ၾကားေနဖတ္ေနရတာေတြကို တယ္ၿပီး ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး။ ျမစ္ဆံုေရကာတာစီမံကိန္း ရပ္ဆုိင္းတယ္ဆိုတုန္းကလည္း အမိန္႔အရ၊ ၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုးကို ဟိုတယ္ဖြင့္ဖို႔ ပုဂၢလိကငႇားမယ့္ ကိစၥဖ်က္လိုက္ေတာ့လည္း အမိန္႔အရ၊ မီတာခေတြကိုခ်က္ခ်င္းႀကီး က်ပ္ ၅၀ မေကာက္ေသးဘူး။ က်ပ္ ၃၅ ပဲ ေကာက္ဦးမယ္ဆိုတာလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေနရာတကာ အမိန္႔ရမႇဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္
ဌာနတိုင္း၊ ဌာနတိုင္းက ဘယ္ကိစၥမဆို အမိန္႔အရ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဆိုင္ရာေတြအေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမႈမရႇိသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရေလ ေအာင္ သတင္းမီဒီယာေတြက ေရးသင့္တာေတြ ေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာေတြ ေထာက္ျပေနၾကတာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားေတြလည္း ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းျခံနဲ႔ ကေလးကစားကြင္းေတြထဲမႇာ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ေဆာက္တဲ့ကိစၥ၊ ေဘာလံုးကြင္းေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ကိစၥ၊ ဘီအိုတီစနစ္နဲ႔ ခုံးေက်ာ္တံတားေဆာက္မယ့္ကိစၥ ဆိုတဲ့အေသးအဖြဲ႔ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ေရးမေနခ်င္ပါဘူး။ ဟီလာရီကလင္တန္နဲ႔ သမၼတႀကီးေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္လတ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ေကအိုင္ေအနဲ႔ အစိုးရကိုယ္စားလႇယ္ အဖြဲ႔ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ဗီယက္နမ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္လာတဲ့ကိစၥစတဲ့ သတင္းႀကီးေတြကိုသာ ေရးခ်င္ၾကပါတယ္။
ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့မိုး
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီဟာ ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့ ေပါကၡရ၀သမိုးလို စြတ္လိုတဲ့သူကိုသာ စြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကြက္က်ားမိုးနဲ႔ ေ၀းလို႔ေျခာက္သေယာင္းေနတာေတြအတြက္ ဘယ္သူမႇ တာ၀န္ မယူၾကဘူး။ တာ၀န္ယူမယ့္သူသိေအာင္ေတာင္ ေျပာမေပးၾကဘူး။ အဲဒါေလာက္ ေခါင္းေရႇာင္ၾကတာ။ သတင္းသမားေတြက သတင္းသမားတာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ ေရးျပ ေထာက္ျပ ၀င္လုပ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အမုန္းခံရ၊ အၿငိဳးအေတးခံရ၊ ဖိအားေတြ အေပးခံရတာေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမႇ မပါပါဘူး။
ခ်စ္သူကို သာေစ၊ မုန္းသူကို နာေစမရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္ . . .
ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း
အမုန္းခံ၊ အၿငိဳးအေတးခံၿပီး ဘာေၾကာင့္စာေတြ ေရးေနသလဲလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔ပါလို႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။ ၀ါသနာအေလ်ာက္ သတင္းသမားအလုပ္ကို လုပ္ေတာ့သတင္းေတြ၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးရပါတယ္။ မေရးခ်င္လည္း ေရးရပါတယ္။ ဒါမႇသတင္း သမားတာ၀န္ေက်မႇာကိုး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမႇာ က်တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသားတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္။ ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း၊ ပိုစတာကပ္ လုပ္စရာရႇိသမွ် အား လံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သတင္းစာေလာကေရာက္ေတာ့လည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ေနာင္တမရပါဘူး
တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေထာင္ထဲလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀မ္းမနည္းပါဘူး။ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။ ၿငိဳးတာေတးတာေတြလည္း မရႇိပါဘူး။ အခုလည္း သတင္းသမား အလုပ္လုပ္ေနျမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးစရာရႇိတာေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာ ေထာက္ျပလုပ္ေနရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမႇာမႇ မလိုမုန္းထားစိတ္ မရႇိပါဘူး။
ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို
ခ်စ္သူကိုသာေစ၊ မုန္းသူကိုနာေစ မရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မ ေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္။ အခါခပ္သိမ္း ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ရပါမယ္။ ေရးစရာရႇိရင္ေရးရပါမယ္။ ေထာက္ျပစရာရႇိရင္ ေထာက္ျပရပါမယ္။ ဒါဟာ သတင္းမီဒီယာတို႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ပုဂၢလိက စာနယ္ဇင္းေတြေပၚထြက္လာတာ ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုသာသာပဲရႇိေသးတာေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးအသားမက်လႇေသးဘူး။ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ မုဆိုးစိုင္သင္၊ စမ္းတ၀ါး ၀ါးလုပ္ေနရလို႔ ခြၽတ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္း တာေတြ ရႇိေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူထုစိတ္၀င္စားတဲ့သတင္း(Public interest) နဲ႔ သည္းေျခခိုက္(Seusa-tional)သတင္း မခြဲျခားႏုိင္လို႔ အ၀ါေရာင္သမ္းသြားတတ္တယ္။
ဒူးေပၚေပါင္ေပၚကိစၥေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြ ေပၚထြက္လာကတည္းက စာေတြအဆက္မျပတ္ ေရးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲမႇာ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ စာေတြအမ်ားဆံုး ေရးျဖစ္တယ္။ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ ျခစားၿပီး ယိုင္နဲ႔မသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ပါ။ ႏုိင္ငံ့၀န္ကိုထမ္းထားတဲ့ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးခုမႇာ ဘယ္တစ္ခုက ျခစား ျခစား ႏုိင္ငံဆိုတဲ့အိမ္ႀကီး ယိုင္နဲ႔သြားမႇာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္တာကိုယ္လံုေအာင္ကာတဲ့အေနနဲ႔ က်င့္၀တ္ နီတိေတြအေၾကာင္း အဓိကထားၿပီး ေရးေနတာပါ။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥႀကီးေတြမႇ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒူးေပၚေပါင္ ေပၚကိစၥေတြ ရင္ရႇား၀တ္တာေတြ၊ ကံစမ္းမဲႏိႈက္တာေတြမ်ဳိးေတြက အစ ေရးပါတယ္။ ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ေနရာတကာ ၀င္ပါေနတာပဲလို႔ေတာင္ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကတယ္။
လူငယ္ေတြက ရင္ဖြင့္ၾက
တခ်ဳိ႕လူငယ္ သတင္းသမားေလးေတြကေတာ့''အဘရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ေရးေပးပါဦး''ဆိုၿပီး သူတို႔ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ သတင္းတစ္ပုဒ္ အတည္ျပဳခ်က္ရခ်င္လို႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြ သြားတဲ့အခါ ၀င္ခြင့္ရဖို႔ေတာင္ မလြယ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ၀င္ခြင့္ရျပန္ေတာ့လည္း တာ၀န္ရႇိသူကို ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ေတြ႔ခြင့္ေမးခြင့္ရလို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္းေရးလုိက္ၿပီးခါမႇ မေျပာပါဘူး။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျဗာင္ျငင္းတဲ့ အတြက္ အေခ်ာင္တရားခံျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္း စတဲ့စတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မနည္းပါဘူး။
၀န္မွ်ထမ္းရင္ေပါ့တယ္
သူတို႔ေျပာတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏႇစ္လံုးပိတ္ထားရတဲ့ စက္႐ံုလို လူႀကီးလာမႇ ဖုန္ခါၿပီလည္ျပသလို ေျဗာင္လိမ္တာမ်ဳိးေတြ ရပ္တန္းက ရပ္သင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ၀န္ထမ္းမ်ားအပါအ၀င္ လူတိုင္းနဲ႔အက်ဳံး၀င္တာေၾကာင့္ သူ႔က႑နဲ႔သူ တာ၀န္ရႇိသူမ်ားကို ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုရင္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုကိစၥမ်ားကို သတင္းစာရႇင္းလင္းပြဲႀကီးမ်ားေတာင္ လုပ္ဖို႔မလိုေတာ့တဲ့အေၾကာင္းလည္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၀န္ဆိုတာ မွ်ၿပီးထမ္းရင္ ေပါ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း အားလံုးထမ္းထားရင္ ၀န္ပိၿပီး အလုပ္မတြင္ပါဘူး။
ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး
ႏႇစ္ေပါင္းငါးဆယ္လံုးလံုး တစ္မိန္႔တစ္အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ႀကီးေအာက္မႇာ ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘယ္သူမႇ အသားမက်ၾကေသးဘူး။ ဘယ္ကိစၥမဆို အေသးအဖြဲ႔ေလးကအစ အထက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အထက္ကခိုင္းမႇ လုပ္တယ္။ မခိုင္းရင္ မလုပ္ဘူး။ ၾကာလာေတာ့ အထက္ကလူေတြလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတကာ ၀င္ပါရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ အခုတေလာ ၾကားေနဖတ္ေနရတာေတြကို တယ္ၿပီး ဘ၀င္မက်ခ်င္ဘူး။ ျမစ္ဆံုေရကာတာစီမံကိန္း ရပ္ဆုိင္းတယ္ဆိုတုန္းကလည္း အမိန္႔အရ၊ ၀န္ႀကီးမ်ား႐ံုးကို ဟိုတယ္ဖြင့္ဖို႔ ပုဂၢလိကငႇားမယ့္ ကိစၥဖ်က္လိုက္ေတာ့လည္း အမိန္႔အရ၊ မီတာခေတြကိုခ်က္ခ်င္းႀကီး က်ပ္ ၅၀ မေကာက္ေသးဘူး။ က်ပ္ ၃၅ ပဲ ေကာက္ဦးမယ္ဆိုတာလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေနရာတကာ အမိန္႔ရမႇဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္
ဌာနတိုင္း၊ ဌာနတိုင္းက ဘယ္ကိစၥမဆို အမိန္႔အရ လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ အမိန္႔မရရင္ ဘာမႇမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဆိုင္ရာေတြအေနနဲ႔ တာ၀န္ယူမႈမရႇိသလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုမျဖစ္ရေလ ေအာင္ သတင္းမီဒီယာေတြက ေရးသင့္တာေတြ ေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာေတြ ေထာက္ျပေနၾကတာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သတင္းသမားေတြလည္း ရပ္ကြက္ထဲက ပန္းျခံနဲ႔ ကေလးကစားကြင္းေတြထဲမႇာ ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ေဆာက္တဲ့ကိစၥ၊ ေဘာလံုးကြင္းေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ကိစၥ၊ ဘီအိုတီစနစ္နဲ႔ ခုံးေက်ာ္တံတားေဆာက္မယ့္ကိစၥ ဆိုတဲ့အေသးအဖြဲ႔ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ေရးမေနခ်င္ပါဘူး။ ဟီလာရီကလင္တန္နဲ႔ သမၼတႀကီးေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ထုိင္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ယင္လတ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ေကအိုင္ေအနဲ႔ အစိုးရကိုယ္စားလႇယ္ အဖြဲ႔ေတြ႔တဲ့ကိစၥ၊ ဗီယက္နမ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေနျပည္ေတာ္ ေရာက္လာတဲ့ကိစၥစတဲ့ သတင္းႀကီးေတြကိုသာ ေရးခ်င္ၾကပါတယ္။
ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့မိုး
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီဟာ ၾကာေတာမႇာရြာတဲ့ ေပါကၡရ၀သမိုးလို စြတ္လိုတဲ့သူကိုသာ စြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကြက္က်ားမိုးနဲ႔ ေ၀းလို႔ေျခာက္သေယာင္းေနတာေတြအတြက္ ဘယ္သူမႇ တာ၀န္ မယူၾကဘူး။ တာ၀န္ယူမယ့္သူသိေအာင္ေတာင္ ေျပာမေပးၾကဘူး။ အဲဒါေလာက္ ေခါင္းေရႇာင္ၾကတာ။ သတင္းသမားေတြက သတင္းသမားတာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ ေရးျပ ေထာက္ျပ ၀င္လုပ္ၾကရတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ အမုန္းခံရ၊ အၿငိဳးအေတးခံရ၊ ဖိအားေတြ အေပးခံရတာေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမႇ မပါပါဘူး။
ခ်စ္သူကို သာေစ၊ မုန္းသူကို နာေစမရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္ . . .
ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း
အမုန္းခံ၊ အၿငိဳးအေတးခံၿပီး ဘာေၾကာင့္စာေတြ ေရးေနသလဲလို႔ေမးရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ခ်င္လို႔ပါလို႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။ ၀ါသနာအေလ်ာက္ သတင္းသမားအလုပ္ကို လုပ္ေတာ့သတင္းေတြ၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးရပါတယ္။ မေရးခ်င္လည္း ေရးရပါတယ္။ ဒါမႇသတင္း သမားတာ၀န္ေက်မႇာကိုး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမႇာ က်တဲ့တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ေက်ာင္းသားတာ၀န္ ေက်ပြန္ခဲ့တယ္။ ေကာ္ပံုးဆြဲ၊ ေလႇကားထမ္း၊ ပိုစတာကပ္ လုပ္စရာရႇိသမွ် အား လံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကေန သတင္းစာေလာကေရာက္ေတာ့လည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ေနာင္တမရပါဘူး
တာ၀န္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေထာင္ထဲလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကိုကိုးကြၽန္းလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ ၀မ္းမနည္းပါဘူး။ ေနာင္တလည္း မရပါဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္တာပဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ၿပီး ေထာင္ထဲပို႔တာပဲလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတယ္။ ၿငိဳးတာေတးတာေတြလည္း မရႇိပါဘူး။ အခုလည္း သတင္းသမား အလုပ္လုပ္ေနျမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးစရာရႇိတာေရး၊ ေထာက္ျပသင့္တာ ေထာက္ျပလုပ္ေနရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔အေပၚမႇာမႇ မလိုမုန္းထားစိတ္ မရႇိပါဘူး။
ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို
ခ်စ္သူကိုသာေစ၊ မုန္းသူကိုနာေစ မရႇိေစရဘူးဆိုတာ သတင္းသမားတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးရတဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္၀တ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏႇာမႇ မၾကည့္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္ႏႇာတစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္ပါတယ္။ ေျခာက္လို႔လည္း မ ေၾကာက္ရပါဘူး။ ေျမႇာက္လို႔လည္း မေျမာက္ရပါဘူး။ ေက်ာက္စာတိုင္ႀကီးလို ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္ရပါတယ္။ အခါခပ္သိမ္း ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ရပါမယ္။ ေရးစရာရႇိရင္ေရးရပါမယ္။ ေထာက္ျပစရာရႇိရင္ ေထာက္ျပရပါမယ္။ ဒါဟာ သတင္းမီဒီယာတို႔ရဲ႕ အလုပ္ပဲျဖစ္တယ္။
credit here
ျမန္မာျပည္မွေပးစာ -စစ္သည္အုိႀကီးတဦး
ေကာင္းမြန္တဲ့ဘဝတခုဆုံးခန္းတုိင္သြားတဲ့အခါ အၿမဲကုိ ဝမ္းနည္းစရာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ဒီကမၻာေျမေပၚခရီးမွာ လူသားတဦးရဲ႕ဂုဏ္ျဒဗ္န႔ဲ ယာယီနားခုိမႈၿပီးဆုံးသြားတဲ့အျဖစ္ကုိ သိတဲ့စိတ္က ေက်းဇူးတရားရဲ႕အၾကာင္းအရာနဲ႔ အံ့ၾသဘြယ္ခံစားမႈတခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲန္အယ္လ္ဒီတည္ေထာင္သူ အဖြဲ႕ဝင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးလြင္ ဒီဇင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါ စစ္သည္အုိႀကီးတဦးရဲ႕ ေဖ်ာ့မွိန္သြားတာလုိ႔ ကၽြန္မျမင္မိပါတယ္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စူးစမ္းလုိစိတ္ကုိလဲ ေတြ႕ျမင္လိုက္ပါ တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က ကၽြန္မရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွေပးစာမ်ားတခုမွာ ဦးလြင္အေၾကာင္းကုိေရးခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ “ရိခုဂြန္ ႐ွင္ခန္ ဂတ္ခုိ” မွာ စစ္အတြင္း ေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းတက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အပါ အဝင္ သူ႕ရဲ႕စစ္ဘက္ဆုိင္ရာအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဘဝေကာက္ေၾကာင္းကုိေပါ့။ အဲဒိေနာက္ ျမန္မာ့ ဆုိ႐ွယ္လစ္ပါတီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ စီမံကိန္းနဲ႔ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီး၊ ဒုတိယဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္ စီဝင္အျဖစ္ တာဝန္ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္းရင္း ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ဆုံးရာထူးမွႏႈတ္ထြက္လုိက္တဲ့အ ထိ ကၽြန္မေရးခဲ့ပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွစ၍ သူဟာ အဲန္အယ္လ္ဒီဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီဝင္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ပါတီရဲ႕ ဘ႑ာ္ေရးမႉး႐ံုးကုိ အထူးစံုစမ္းစစ္ေဆးေရးဗ်ဴ႐ုိရဲ႕ ျပင္းထန္ၿပီး ရန္လုိတဲ့ စာရင္းစစ္ေဆးမႈ ၈ ႀကိမ္တိ တိအတြင္း ဘ႑ာေရးမႉး႐ံုးမွ သူ႔ရဲ႕သတိႀကီးစြာႏႈတ္ထြက္မႈျဖင့္ ပါတီရဲ႕သိကၡာကုိဆယ္ခဲ့တာပါ။ စုစု ေပါင္း သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္ အမႈထမ္းသက္မွာ ၁၉ ႏွစ္တာ စစ္သည္ ဘဝနဲ႔ ယင္းအခ်ိန္ရဲ႕ ၂ ဆျဖစ္တဲ့ အရပ္ဘက္ဝန္ထမ္းသက္တုိ႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘဝနိဂုံး ခ်ဳပ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိ စစ္သည္အုိႀကီး တဦးအျဖစ္ကၽြန္မစဉ္းစားမိတာကုိ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ေတြ႕႐ိွရပါတယ္။
အဲန္အယ္လ္ဒီအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မီတီရဲ႕ သက္ႀကီးအဖြဲ႕ဝင္အခ်ဳိ႕မွာ စစ္သင္တန္းတက္ခဲ့တာဟာ မမွားတဲ့အမွတ္အသားအျဖစ္ က်န္ရစ္လ်က္ပါ။ သင့္ေလ်ာ္စြာ ထိပ္ပုိင္းကစရလွ်င္ သူတုိ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြ က အေရာင္မဆုိးပကတိအတုိင္း သပ္သပ္ယပ္ယပ္ဆီလိမ္းသလ်က္ အိတ္တခုခုမွာပါတဲ့ ဘီးငယ္ေလး နဲ႔ မၾကာခဏဖီးၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တည့္မတ္တဲ့ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔ တိက်တဲ့လႈပ္႐ွားမႈဟာ စစ္ေရး ျပသင္တန္းရဲ႕ မဆုံးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ားကုိ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူ႔အသုိင္းအဝုိင္းမွာ သာမန္ လုိျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားရဲ႕ အိမ္မႈေဝယ်ာဝစၥအျဖစ္ သတ္ မွတ္ေပးရမဲ့အစား သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မိမိ တုိ႔ရဲ႕အဝတ္အစားမ်ားကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္သန္႔စင္လုိစိတ္ ႐ိွေနၾက ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔စစ္သည္အုိႀကီးမ်ား ရဲ႕အေကာင္းဆုံးမ်ားမွာ အမူအရာရဲ႕ သီးသန္႔ခ်ဳိၿမိန္မႈ႐ိွေနပါတယ္။ ဒါဟာလဲ စစ္အတြင္း ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေန႔ရက္မ်ားရဲ႕ လက္ငုတ္လက္က်န္ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ကၽြန္မစဉ္းစားမိပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္အခါမွာ သူတုိ႔ရဲ႕ သက္ေတာင့္သက္သာမႈအနည္းငယ္နဲ႔ တခါတရံ သူတုိ႔ရဲ႕လုံၿခဳံ စိတ္ခ်ရမႈမ်ားအတြက္ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ရက္ေရာမႈမ်ားအေပၚမွီခုိေနရတာကုိ။
ဦးလြင္ကုိ ကၽြန္မပထမဆုံးစတင္ေတြ႕႐ိွရခ်ိန္မွာ သူဟာယုံၾကည္ခ်က္ခိုင္မာကာ တာဝန္ေက်ပြန္တဲ့ ဗဟုိေကာ္မီတီဝင္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ အစည္းေဝးမ်ားမွာ သူ႔ရဲ႕ဘ႑ာေရးမႉး တာဝန္မ်ားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းမ်ားမွလြဲၿပီး စကားမ်ားမ်ားေျပာေလ့မ႐ိွခဲ့ပါ။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ကၽြန္မ ပထမဆုံးေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ ေျမာက္လာၿပီးေနာက္မွာမွ သူကုိေကာင္း ေကာင္းသိကၽြမ္းခဲ့ပါ တယ္။ “လြင္”ဆိုတဲ့အမည္နာမဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အသုံးမ်ားပါတယ္။ စစ္တပ္တြင္းက အျခား“လြင္” မ်ားနဲ႔ ခြဲျခားႏိုင္ေအာင္ သူ႔ကုိ မၾကာခဏ “လူေခ်ာ ဦးလြင္” သုိ႔မဟုတ္ “မာတီနိျပယုဂ္ ဦးလြင္”လုိ႔ ေခၚဆုိၾကပါတယ္။ (ေနာက္ဆုံး ကၽြန္မေလ့လာမိတာကေတာ့ သူ႔ကုိ“ေပါင္မုန္႔”လုိ႔ေခၚဆုိၾကတယ္ဆုိ တာပါ။
သူ ေဘာလုံးကစားစဉ္ ေလမႈတ္ထုတ္လႈပ္႐ွားတဲ့အခါမွာ သူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္းဝုိင္းဝိုင္းေလးဟာ ေပါင္မုန္႔ပုံ ေပါက္ေနလုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။) သူရဲ႕ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းျခင္းဟာ အ႐ြယ္အုိခ်ိန္မွာေတာင္ေပၚလြင္ ထင္႐ွားေနလ်က္ပါ။ ကၽြန္မသူ႔ကုိ စိတ္ထဲစြဲမွတ္ခဲ့တာက ႏႈတ္ခမ္းစူစူ အသြင္ဟာ ႏႈတ္ခမ္းစူေနတဲ့ အ႐ုပ္နဲ႔တူေနတာကုိပါ။ ဒီသ႐ုပ္က သူ႔ရဲ႕ ၾကင္နာစရာသဘာဝကုိထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေစကာ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ိွတဲ့ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးကုိ ဖုံးကြယ္ေနေစပါတယ္။ အဲဒိအခ်ိန္က အေမရိကန္ဆုိင္ရာ ကုလသမဂၢသံအမတ္ျဖစ္ေနတဲ့ မစၥ မဲဒလင္း ေအာဘ႐ိုက္နဲ႔အဖြဲ႕တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလာေရာက္လည္ပတ္ စဉ္ ကၽြန္မအိမ္မွာ မနက္စာ တည္ခင္းရင္း ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးဘုိ႔ စီစဉ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးလြင္က အေမရိကန္ အဖြဲ႕ဝင္အခ်ဳိ႕နဲ႔ တစားပြဲတည္း အတူထုိင္ၾကပါတယ္။ အဲန္အယ္လ္ဒီအတြင္းမွာ ကၽြန္မဟာ စစ္ဘက္ အုပ္စုရဲ႕ထိန္းေက်ာင္းမႈကုိခံေနရသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္လုိ႔ အခ်ဳိ႕အသုိင္းအဝန္းမွာ ခံစားေနတဲ့စုိးရိမ္ ပူပန္မႈကုိ ဧည့္သည္တဦးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗဟုိေကာ္မီတီမွာ ကၽြန္မနဲ႔ အနီးကပ္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ စစ္ဘက္အရာ႐ိွ ႀကီးေဟာင္း ၄ ဦးကုိ ရည္ၫႊန္းလိုက္တာပါ။
ဦးလြင္က ဝါ႐ွင္တန္မွာ စစ္သံမႉးအျဖစ္ထမ္းေဆာင္စဉ္ ရ႐ိွခဲ့တဲ့ အလြန္ယဉ္ေက်းတဲ့ အေမရိကန္စစ္ ဘက္အရာ႐ွိတဦးရဲ႕ အမူအရာနဲ႔ “မဒမ္”ခင္ဗ်ား စစ္သား ေလးသိန္း႐ိွတဲ့ ျမန္မာစစ္တပ္ကေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလးေယာက္က ဘယ္လုိစြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာလဲဗ်ာလုိ႔ ” ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လုိက္ပါတယ္။
ဦးလြင္ဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးၿပီးျခင္း အိ္မ္ကထြက္ေျပးကာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကုိ ဝင္ေရာက္လုိက္ပါတယ္။ သူ႔မွာ အဆင့္ျမင့္ပညာအရည္အခ်င္းမ႐ိွခဲ့တဲ့အေျခအေနေၾကာင့္ ဦးလြင္ဟာ အေတာ္ကုိ ႏွိမ္ႏွိမ္ခ်ခ်ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးအျဖစ္ခန္႔အပ္ခံရခ်ိန္မွာ ဦးလြင္က သူ႔ရဲ႕ အရပ္ဘက္လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းမ်ားကုိ သူ႔မွာ ပညာေရးမွတ္တမ္းအေထာက္အထားမ်ား မ႐ိွတဲ့အ တြက္ သူ႔ကုိ ဝိုင္းဝန္းသင္ၾကားေပးၾကဘုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ သင္ၾကားလုိစိတ္ဆႏၵ ျပင္းျပမႈေၾကာင့္ ဦးလြင္ဟာ မဆလ အစုိးရထဲမွာ အေကာင္းဆုံးဝန္ႀကီးမ်ားထဲကတပါးျဖစ္ခဲ့ေစၿပီး၊ က႑မ်ားစြာရဲ႕ က်ယ္ေျပာတဲ့ဝန္းက်င္မွာ သူ႔ကုိ အံ့ၾသဂုဏ္ယူဘြယ္အျဖစ္လဲ အသိအမွတ္ျပဳခံရေစခဲ့ ပါတယ္။ အသံပုိင္းဆုိင္ရာစနစ္၊ ဥယ်ာဉ္စုိက္ပ်ဳိးေရနဲ႔ တရားထုိင္ျခင္း အေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ေျပာစကားမ်ားကုိ ဝမ္းေျမာက္စြာၾကားရေလ ပြင့္သစ္စျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ သူ႐ိွစဥ္အခ်ိန္မ်ားရဲ႕ အမွတ္ရအေတြ႕အႀကဳံမ်ားကုိ္ နားေထာင္ရေလပါပဲ။
စစ္သားအျဖစ္ခံယူထားတဲ့ဦးလြင္ဟာ အဲန္အယ္လ္ဒီအတြင္းမွ အျခားစစ္ဘက္အရာ႐ွိေဟာင္းတဦး ျဖစ္တဲ့ ဦးတင္ဦးက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ “တပ္မႉး”လုိ႔ ရည္ၫႊန္းသလုိ အစဉ္အၿမဲမွန္ကန္ေနပါတယ္။ သူက ကၽြန္မရဲ႕တရားဝင္ရာထူးကုိ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းရဲ႕ သတိမူေထာက္ခံျခင္းနဲ႔ ဘခင္တဦးရဲ႕ေႏြးေထြးမႈ ျဖင့္ဆက္ဆံတဲ့ျမင္ကြင္းကုိ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ခံစားေစခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လက ကၽြန္မသူ႔အိမ္ကုိ သြားၾကည့္ခဲ့စဉ္ သူသက္တမ္းတုိတုိက်န္ေနေတာ့မယ္လုိ႔ သိသာထင္႐ွားမႈမ႐ိွခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕က်န္းမာ ေရးအေျခအေနဟာ အေတာ္ယုိယြင္းေနပါၿပီ။ စကားကုိျဖည္းညႇင္းစြာေျပာရင္း ကၽြန္မရဲ႕ ႀကီးေလးတဲ့ တာဝန္မ်ားၾကားက ဒုကၡခံလာၾကည့္တာကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း သမ႐ိုးက်ေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းၫႊတ္အ႐ိုအေသေပးေတာ့ ေလးနက္တဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေဖာ္ေ႐ြမႈတုိ႔ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ ျပင္း အားႀကီးဆြဲငင္မႈျဖင့္ ဆုေပးပါတယ္။
ဦးလြင္ကြယ္လြန္ျခင္းဟာ ညင္ညင္သာသာပါ။ စစ္သည္အုိႀကီးအျဖစ္ခံယူထိုက္တဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ဂုဏ္ျဒဗ္ နဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။
(ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္)
(မိုင္အိနိခ်ိေန႔စဉ္သတင္းစာ ဂ်ပန္) ဒီဇင္ဘာ ၂၄ ၂၀၁၁
( ဂ်ပန္ႏိုင္ငံထုတ္ မိုင္အိနိခ်ိသတင္းစာပါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ Letter from Burma – An Old Soldier ကုိ ဘာသာျပန္ပါတယ္ )
ယေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ထြန္းေျပာင္းလဲေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈ အလားအလာေတြဟာ ေအာက္ေျခခိုင္တဲ့ တိုးတက္မႈေတြ ဟုတ္ရဲ ႔လား ?
ေနာက္ကို ေလွ်ာက်သြားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိေနသလား ?
ေရွ ႔ကိုဆက္ၿပီး တိုးတက္ေျပာင္းလဲဖုိ႔အတြက္ ဘာေတြလုိအပ္သလဲ ?
ဆိုတာေတြကို ဗဟုဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဦးဝင္းမင္း တို႔နဲ႔ VOAဦးေက်ာ္ဇံသာ က ေဆြးေႏြးသံုးသပ္ တင္ျပထားပါတယ္
Koichiro Gemba (AFP PHOTO / KAZUHIRO NOGI)
TOKYO: Japanese Foreign Minister Koichiro Gemba on Sunday left for Myanmar, in the latest high-profile diplomatic trip looking to encourage reforms in the isolated nation, Tokyo's public broadcaster reported.
Gemba's visit, the first by a Japanese foreign minister since 2002, comes as as Tokyo considers resuming official development aid as part of international efforts to engage Myanmar's new military-backed civilian government.
Gemba plans to meet with President Thein Sein and other top officials, and also democracy leader Aung San Suu Kyi, Kyodo News reported citing an unnamed government source.
Unlike major Western nations, Japan has maintained trade ties and dialogue with Myanmar and warned that a hardline approach could push Myanmar closer to neighbouring China, its main political supporter and commercial partner.
Gemba is expected to propose negotiations on a bilateral investment accord in his meetings with officials, Kyodo said.
Japan has continued to provide humanitarian and emergency aid to the country, but halted regular economic assistance in 2003 following the arrest and subsequent detention of Suu Kyi.
Myanmar's new nominally civilian government has rolled out a series of reformist measures since it took office as the former generals who dominate it have sought to reach out to political opponents and the West.
Suu Kyi was freed in November 2010 from seven years of house arrest, and has re-registered her previously banned opposition National League for Democracy (NLD) as a political party, clearing the way for her to take part in elections.
Hillary Clinton visited Myanmar earlier this month in the first trip there by a US Secretary of State in more than 50 years.
- AFP/ck
Credit here
Madam Secretary, Please Don’t Forget the Rohingya
By Akbar Ahmed and Harrison Akins
American University
Washington, DC
Every breath the young orphan girl took brought pain to her body and tears to her eyes. She had been abused by the family she worked for as a servant – probably sexually molested, according to her doctor, and then, so dishonored, pushed into a fire to make her death seem accidental. They knew she had no official papers and therefore could not complain to the authorities. She was unceremoniously dumped at the gate of the Lada refugee camp in southern Bangladesh, where doctors in the camp cared for her. Horrible as her case was, the doctors knew that she was but one of many similarly burned young women they would see that month and were realistic about her slim chance of survival, lacking money for food or advanced treatment. Besides the volunteer doctors and other camp staff moved to donate money to buy her eggs or medicine, it seemed no one cared whether she lived or died. Her existence did not matter.
The story of this young Rohingya girl was told to us by an American colleague who works at Georgetown University after her recent visit to the refugee camp on the border between Bangladesh and Burma. She described the filth and squalor of the camp which Bangladesh does not recognize. This meant that no official aid or papers can be given to the refugees. They cannot legally work and their children cannot be educated. Every time the American recounted the plight of the Rohingya girl she cried. The violated, scarred and frightened young orphan girl is an apt metaphor for the plight of her people.
The only ray of sunshine in her life may be the arrival in Burma of US Secretary of State Hillary Clinton who is due to visit early next month. Known for her courage and compassion on human rights we, the authors, hope Clinton will take up the case of the Rohingya.
Secretary Clinton’s imminent visit, the first such visit since the military junta took power in 1962, is a seminal signal of democratic reform within the military-backed government as well as a positive change in the policy of the United States towards engagement rather than further isolation. We applaud these developments which augur well for the future.
However, the continued tragedy of the un-recognized Rohingya, both in Burma and as refugees abroad, casts a dark shadow over the bright hopes and prospects for democracy in a country plagued by violence and civil war.
The “forgotten Rohingya”, whom the BBC calls “one of the world’s most persecuted minority groups”, are the little-publicized Muslim people historically located in the coastal Arakan State of western Burma, dating their ethnic lineage in this region over centuries. The intermittent media spotlight is mostly placed on the Rohingya refugee experience, exiled from their homeland into countries where they are welcomed with outright hostility and violence or, at best, complete negligence.
Less attention is brought to the underlying cause of their flight abroad: the violence and cultural oppression at home implemented with the intention of forcing them outside of Burma as a result of being Muslim and ethnically non-Burmese. While many ethnic minorities in Burma face persecution, the Rohingya stand apart in that their very existence is threatened. The choice for the Rohingya is either face starvation and violence at home or starvation and violence abroad.
When the military junta under General Ne Win, an ethnic Burmese, came to power in 1962, it implemented a policy of "Burmanisation". Based on the ultra-nationalist ideology of racial “purity”, it was a crude attempt to bolster the majority Burmese ethnic identity and their religion Buddhism, in order to strip the Rohingya of any legitimacy. They were officially declared foreigners on their own native land and erroneously labeled as illegal Bengali immigrants.
With the passage of the military’s 1982 Citizenship Law, the government established new and stricter definitions for Burmese citizenship which deliberately excluded the Rohingya. They became a stateless people in their own ancestral homes and effectively ceased to exist legally.
By officially denying them citizenship, the government institutionalized the long-held and un-official discriminatory practices in the Arakan State. As a result, the Rohingya have no rights to own land or property and are unable to travel outside their villages, repair their decaying places of worship, receive education, or even marry and have children without rarely granted government permission. In addition to the complete denial of their rights, the Rohingya were subjected to modern-day slavery, forced to work on infrastructure projects which include constructing ‘model villages’ to house the Burmese settlers intended to displace them.
For the past three decades, the Burmese military has also worked to drive the Rohingya across the border, waging physical and cultural war against them.
The initial push of the military’s ethnic cleansing came in 1978 under Operation Naga Min, or Operation King Dragon, conducted by the military. The purpose of this operation was to scrutinize each individual within the state as either a citizen or alleged “illegal immigrant” and take action accordingly. This resulted in widespread rape, arbitrary arrests, desecration of mosques, destruction of villages, and confiscation of lands among the Rohingya people. In the wake of this violence, nearly a quarter of a million Rohingya fled to neighboring Bangladesh, many of whom were later repatriated back to Burma where they faced torture, rape, jail and death.
Again in 1991, the second push, known as Operation Pyithaya or Operation Clean and Beautiful Nation, was launched with the same purpose as Naga Min, resulting in further violence and another massive flow of 200,000 Rohingya refugees into Bangladesh.
The international community was alarmed by these tragic events, which led the Burmese military to revise its strategy to avoid international scrutiny. Its new strategy was to push a “gradual flow” of refugees into Bangladesh. This strategy has eventually emerged as an effective one since the second push in 1991, as the steady flow of refugees in Bangladesh reached an astounding number. The non-governmental organizations from Europe and North America put the number at an estimated 300,000. Only 35,000 of these Rohingya refugees live in registered refugee camps and receive some sort of assistance from NGOs. The remaining, over 250,000, are in a desperate situation without food and medical assistance. Torrential rain and flooding in each monsoon takes a heavy toll in the unregistered and unprotected makeshift camps with the most deplorable and inhumane conditions. Outbreaks of epidemics of waterborne diseases from lack of sanitation and flooding in the monsoon in the make-shift camps have shocked the NGOs and the international community.
There are many horror stories of the Rohingya who, no longer able to face the utter hopelessness of their lives, set forth on makeshift rafts into the sea. Too many such journeys have been abruptly ended by Thai and Malaysian naval patrols that force these rafts into deeper waters and then leave them to die.
After 9/11, every government in the region has been quick to catch on to a formula that is guaranteed to win American sympathy. By suggesting that Al-Qaeda lurks among a certain group, fear and distrust of it are immediately created and it is ostracized. So it has been with the Rohingya.
Because the United States has targeted Islamic charitable organizations in order to dry up any possible funding for Al-Qaeda and other such groups it has caused Muslims to become wary of giving to charity. The normal Muslim sources, that may have helped the Rohingya, therefore, have been largely absent. Muslim Aid is one of the only organizations allowed to operate in the camp where the young girl was burnt, and they provide the only small and overworked clinic and child feeding program for thousands of refugees.
The Rohingya predicament underlines a paradox for the world’s great faiths such as Islam, Buddhism and Hinduism. Each one of them emphasizes compassion and kindness and yet we see little evidence of this in their dealings with the Rohingya people.
As we are currently involved in a study of the Rohingya, we recently interviewed Dr. Wakar Uddin, Chairman of The Burmese Rohingya Association of North America. A gentle and learned man, he is an energetic ambassador for his Rohingya people with a firm grasp of regional history. All the Rohingya want is re-instatement of their citizenship in their own land, revoked by the former dictator General Ne Win, and the dignity, human rights and opportunities that come with it.
The United States should engage with the Rohingya, the Burmese government, and the National League for Democracy under Aung San Suu Kyi to ensure that the democratic reforms extend beyond the ethnic Burmese and are inclusive of all ethnic minorities. Only then can a democratic Burma be legitimate in the eyes of its own people, the South Asian region, and the international community.
credit here
We call upon you, Madam Secretary, as a mother and as a good Christian and humanist, to remember the Rohingya when the rest of the world has forgotten them. Perhaps then the suffering of the young Rohingya girl and so many like her will not have been in vain.
(Akbar Ahmed is Ibn Khaldun Chair of Islamic Studies at American University and Harrison Akins is a Research Fellow attached to the Chair. Together they are working on a study project on America and the conflict between center and periphery in the Muslim world to be published by Brookings Press)
Women walk near the Shwedagon Pagoda in Yangon. (Mainichi)
It is always sad when a good life comes to an end. At the same time the knowledge that a human being has completed his sojourn on this earth with due honor is a matter for gratitude and a sense of wonder. When U Lwin, one of the founding members of the NLD, died on Dec. 6 I saw it as the fading away of an old soldier. I found my own attitude curious.
Fifteen years ago, I wrote about U Lwin in one of my Letters from Burma and outlined his career in the military, which included a wartime training course at the Rikugun Shikan Gakko in Japan. I also wrote that he subsequently served as Minister of Planning and Finance, Deputy Prime Minister and State Council member in the Burma Socialist Programme Party administration until he resigned from the last position in 1980.
From 1988 onwards he was a member of the Central Executive Committee of the NLD and it was his meticulous discharge of the office of treasurer that carried the party unblemished through eight rigorous and somewhat unfriendly examinations of its books by the Bureau of Special Investigation. Altogether he served his country as a military man for 19 years and in a civilian capacity for more than twice that length of time. Yet at the conclusion of his life I find myself thinking of him as an old soldier.
Military training has left an unmistakable stamp on some of the older members of the NLD executive committee. To begin, appropriately, at the top, their hair is immaculate, slicked down frequently with a little comb that would materialize out of some pocket or other. Then there is the erect bearing and the precision of movement that speak of endless hours of drill. They also have a tendency to wash and mend their own clothes instead of leaving such chores to the womenfolk as is normal in our society. The best of our old soldiers have a certain sweetness of demeanor which I imagine must be a leftover from the hard days during the war when they had to rely on the affection and generosity of the people for their small comforts and, at times, for their very safety.
When I first met U Lwin I saw him mainly as a conscientious CEC member who spoke little at meetings beyond what related to his duties as treasurer. It was only in 1995 after my release from the first stint of house arrest that I came to know him well. 'Lwin' is a very common name in Burma and to distinguish him from other Lwins in the army he was often referred to as 'U Lwin the handsome' or 'U Lwin the matinee idol.' (I learnt very recently that he was also known to his soldiers as 'bread' because his rounded cheeks took on the semblance of bread loaves when puffed out and wobbling while he played football.) His good looks were evident even in his old age but what struck me about him was the pouting expression that made him look like a sulky baby. This belied his benign nature and camouflaged an engaging wit. When Madelaine Albright, then U.S. ambassador to the United Nations, visited Burma we arranged a breakfast meeting at my house for her and her entourage. U Lwin shared a table with some members of the State Department, one of whom expressed the anxiety then felt in some circles that perhaps I was subject to the control of 'military elements' within the NLD. This was a reference to the four ex-army members of the CEC with whom I worked closely.
"Ma'am," retorted U Lwin in the very polite American army officer manner he had acquired during his stint as military attache in Washington, "How could the four of us do what the four hundred thousand strong Burmese army has been unable to do?"
U Lwin had run away from home to join the Burma Independence Army as soon as he finished high school and he was very humble in acknowledging his lack of higher education. When he was appointed Minister of Finance he frankly told his civil service subordinates that his academic credentials were non-existent and that they would have to teach him a lot. It was this willingness to learn that made U Lwin one of the best ministers in the BSPP government and provided him with an admirable grasp of a wide range of subjects. It was as much a delight to hear him talk about audio systems, horticulture and meditation as to listen to his reminiscences about his days in the fledgling Burmese army.
The soldier in him kept U Lwin unswervingly true to what U Tin U, another of the 'military elements' in the NLD, would refer to as my "commander" status. This was particularly touching in view of the fatherly warmth with which he treated me while upholding an awareness of what he considered to be my official position. When I went to see him at his home a couple of months ago his health was already failing although it was not then obvious that there was such a short span of life left to him. Speaking very slowly, he thanked me formally for having taken the trouble to come to see him despite my "heavy responsibilities." Then when I made my obeisance to him, he blessed me with a gravity that infused each word with deep meaning and sincerity.
U Lwin's passing was gentle. He faded away with great dignity as befitted an old soldier. (By Aung San Suu Kyi)
(Mainichi Japan) December 24, 2011
Credit here
-
Announcement of New Website: Rohingya Today (RohingyaToday.Com) Dear Readers, From 1st January 2019 onward, the Rohingya N... -
By Dr. Abid Bahar August 19, 2009 From his recently published book: Abid Bahar. Burma’s Missing Dots. Montreal: Flapwing Publishers... -
Rohingya Today | December 26, 2018 Cox's Bazaar – A Rohingya refugee working as a day labourer in a road construction project... -
Ethnic Kachin refugees gather during UNHCR special envoy Angelina Jolie Pitt and her son Pax visit to Jam Mai Kaung IDP camp in Myitkyina ... -
By Qutub Shah RB Opinion May 18, 2014 "A call for organization and unity in the Rohingya community" 3rd June… The... -
ပါလီမန္အမတ္ဦးေရႊေမာင္ၿပည္သူ႔လြတ္ေတာ္တြင္ရခိုင္ၿပည္နယ္၌ၿဖစ္ပြါးခဲ့ေသာအေရးအခင္းနဲ့ ပတ္သက္၍ေဆြးေနြးတင္ၿပၿခင္း။ (14th day of regular ses... -
July 13, 2012 Protested outside the Myanmar embassy in the Indonesian capital Jakarta on Friday to “stop the genocide” of Rohingya Musli... -
May 26, 2015 Oslo, Norway Hello peace lovers, colleagues, and friends. I'm sorry to have to address you electronically. One... -
"There are several hypocritical attempts ans steps taking by the government in Arakan to deceive the visiting UN Special Rapporteur, M... -
RB News May 15, 2013 BRCNL was invited by Miss Sophie BUSSON, Sub-Directorate of Human Rights and Humanitarian Affairs & Sub-...
Popular Posts
Threatwiki
Amartya Sen: Burma's "slow genocide" of Rohingyas
Watch Professor Amartya Sen speak on what he calls Burma's 'slow genocide' of Rohingya, Harvard, 4 Nov 2014
