အျမင္က်ဥ္း၀ါဒီမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္စာဆန္႔က်င္ေရး
ျမန္မာႏိုင္ငံ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရး
၁၈၃၅ ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယအစိုးရ ဥပေဒတာ၀န္ခံ ေလာ့ဒ္ မက္ေကာေလးက ပညာေရးအႀကံျပဳစာတမ္း တစ္ခုကို ထုတ္ျပန္ရာတြင္
၁။ အေရွ႕တိုင္းပညာ ေလ့လာမႈအစား အဂၤလိပ္ဘာသာစာေပကိုေလ့လာရန္၊ အားေပးရန္၂။ အဂၤလိပ္ဘာသာကို သင္ၾကားမႈမ႑ိဳင္အျဖစ္ အသံုးျပဳရန္
၃။ အသားအေရာင္အားျဖင့္ ညိဳေသာ္လည္း အဂၤလိပ္ဘာသာ တတ္ကၽြမ္း၍ အဂၤလိပ္လိုေတြးေခၚကာ၊ အဂၤလိပ္စိတ္ေပါက္ေနေသာ လူတန္းစားတစ္ရပ္ေမြးထုတ္၍ ယင္းတို႔ကို တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္
အုပ္စိုးသူတို႔အၾကားတြင္ ေပါင္းကူးတံတားသဖြယ္ေဆာင္ရြက္ရန္ဟူ၍ အဓိကမူသံုးရပ္ကိုခ်မွတ္ကာ ကိုလိုနီ ေခတ္တြင္ အဂၤလိပ္စာကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ၿဗိတိသွ်အစိုးရကလည္း မက္ေကာေလးအႀကံျပဳခ်က္ အတိုင္းလက္ခံၿပီး ကိုလိုနီပညာေရးစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သည္။
၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႔ကိုဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသပိတ္ စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ သပိတ္ကိုအေၾကာင္းျပဳ ၿပီး ကိုလိုနီပညာေရးႏွင့္ ကိုလိုနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆန္႔က်င္ကာ အမ်ဳိးသားပညာေရး အေကာင္အထည္ေဖာ္ ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားကို ၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
အမ်ဳိးသားပညာေရး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားတြင္ “ျမန္မာဘာသာကို အဓိကမ႑ိဳင္ဘာသာအျဖစ္အသံုး ျပဳရန္” ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ပါ၀င္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ “ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံရန္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ သင္ခန္းစာမ်ား၊ ျမန္မာစာေပ၊ ျမန္မာသမိုင္း၊ ျပည္သူ႔နီတိႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေျခခံ မ်ားသင္ၾကားရန္” ဆိုသည့္ ဦးတည္ခ်က္ကလည္း ျမန္မာစာကိုဦးစားေပးရန္ ျဖစ္လာေစသည္။
၁၉၄၂-၄၃ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ “ကမၻာ့အဆင့္မီပညာေရးစနစ္တစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္မည္” ႏွင့္ “ျမန္မာဘာသာကို သင္ၾကားမႈမ႑ိဳင္အျဖစ္ျပ႒ာန္းမည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာအစား ဂ်ပန္ဘာသာသင္ၾကားမည္” ဟူ၍ သတ္မွတ္ ခဲ့ပါသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္တြင္လည္း “သင္ၾကားမႈမ႑ိဳင္ဘာသာအျဖစ္ ျမန္မာဘာသာကို ျပ႒ာန္းရန္” ဆိုသည့္မူကို ဆက္လက္က်င့္သံုးပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္
ပညာေရးတြင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၾကည့္ျခင္းကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ အာဏာကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအေနျဖင့္ စတင္တာ၀န္ယူသည့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွစတင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ကို ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို အတည္ျပဳသည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလအထိဟူ၍ သတ္မွတ္ႏိုင္ပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္တြင္ ျပည္သူ႔ေရးရာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာသကဲ့သို႔ ပညာေရးတြင္လည္း ပညာေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားအား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလာေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မတိုင္မီ ပညာေရးကို ကိုလိုနီပညာေရးအား အလ်ဥ္းသင့္သလို မြမ္းမံ ဖာေထးထားသည့္ ပညာေရးစနစ္ဟူ၍ သတ္မွတ္ထားသည္။ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားအတြက္ စာေရး၊ စာခ်ီႏွင့္ အရာရွိအရာခံ ထုတ္လုပ္ေရးသာ အဓိကျဖစ္သည္။
လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ စပ္ဟပ္ျခင္းမရွိ၊ ႏိုင္ငံျခားေလာင္းရိပ္မိကာ ပံုတူကူးခ်မႈမ်ားရွိေနသည္ဟု သံုးသပ္သည္။ ထိုအယူအဆမွာ အမ်ဳိးသားေရးႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးကိုေဆာင္ရြက္ခဲ့သူမ်ား၏ ကၽြန္စိတ္ဓာတ္ဆန္႔က်င္ေရးအယူအဆ လက္က်န္အငုတ္မ်ားကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ထုတ္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ပညာေရးမူ၀ါဒမ်ား
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ကို ေၾကညာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ျပဳလုပ္ရာတြင္ ပညာေရး ကိုပါ စနစ္သစ္ပညာေရးအျဖစ္ ျပ႒ာန္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအေနျဖင့္ စနစ္သစ္ပညာေရးသည္ ပညာေရးစနစ္ကို သာမန္ဖာေထး ေျပာင္းလဲေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူမႈစနစ္သစ္ တစ္ရပ္အတြက္ လိုအပ္ေသာပညာေရး ေတာ္လွန္ေရးကိုပါ ဆင္ႏဲႊေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ခံယူကာ လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာေရးစနစ္သစ္၏ ေအာင္ပြဲသည္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တည္ေဆာက္ေရးေအာင္ပြဲ အျဖစ္ပါလက္ခံက်င့္သံုး အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ပိတ္ထားေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ သည္။ စနစ္သစ္တကၠသိုလ္ပညာေရးတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကို အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ မည့္ လုပ္သားေကာင္းမ်ားေပၚထြန္းေရးဆိုသည့္ ဆိုရွယ္လစ္စိတ္ဓာတ္မ်ားကို အတင္း႐ိုက္သြင္းထား ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
စနစ္သစ္ရည္မွန္းခ်က္ခ်က္မ်ားတြင္
၁။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္ေလာကကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မည့္ ပညာရွင္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္
၂။ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစေသာ လုပ္ငန္း အရပ္ရပ္တြင္ တိုးတက္မႈရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မည့္ ပညာရွင္မ်ား ေမြးထုတ္ေပးရန္
၃။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈကို အေထာက္အကူျပဳမည့္ ပညာႏွင့္သိပၸံပညာတို႔ကို ဦးစားေပး၍ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားရန္
၄။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္မႈကို ေရွး႐ႈကာ သုေတသန လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရန္
၅။ ဆုိရွယ္လစ္အေတြးအေခၚႏွင့္ ေလ်ာ္ညီသည့္ စိတ္ထားႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ေလ်ာ္ညီသည့္ က်င့္၀တ္ သိကၡာတို႔နွင့္လည္းေကာင္း ျပည့္စံုေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားရန္
၆။ လုပ္အား ဂုဏ္ယူစိတ္ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရန္
၇။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ေလာကကို တည္ေဆာက္ရာတြင္ ပါ၀င္ေနၾကေသာ လုပ္သားျပည္သူတို႔၏ ပညာ အေျမာ္အျမင္ကိုလည္းေကာင္း၊ ကၽြမ္းက်င္မႈကိုလည္းေကာင္း အစဥ္မျပတ္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ရန္တို႔ျဖစ္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္မူ၀ါဒအရ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ဦးတည္သြားေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရးဆန္ဆန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္ေနေသာ္လည္း ပညာရွင္အမ်ားစုသည္ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ ျဖစ္ခ်င္သည္ ကို လိုက္လံ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနရသလိုျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။
အထူးသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ မူ၀ါဒမ်ား လမ္းၫႊန္ခ်က္မ်ားအတိုင္း ေဖာ္ေဆာင္ေနပါသည္။ သိသာထင္ရွားသည့္ ကိစၥတစ္ရပ္ မွာ “ျမန္မာဘာသာကို သင္ၾကားမႈမ႑ိဳင္အျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္ျခင္း” ျဖစ္သည္။
ဆိုရွယ္လစ္အေတြးအေခၚအရ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ပံုသ႑န္အဖံုဖံုတို႔ျဖင့္ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာေနေသာ ႏိုင္ငံျခားအေလ့အက်င့္၊ ႏိုင္ငံျခားဓေလ့ထံုးစံ၊ မွားယြင္းေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆစေသာ ႏိုင္ငံျခား ယဥ္ေက်းမႈ လႊမ္းမိုးျခင္းမ်ားကို တားဆီးဖယ္ရွားႏိုင္ရန္အတြက္ဟူသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္လည္း ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း မွတ္ပံုတင္ဥပေဒကိုျပ႒ာန္းကာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းမ်ားကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းခဲ့သည္။
အေျခခံတြင္ အဂၤလိပ္စာ အေျခမခိုင္ေတာ့ျခင္း
၁၉၆၁-၆၂ ပညာသင္ႏွစ္မွစတင္ၿပီး မူလတန္းလြန္ပညာေရးအဖြဲ႔က ျပ႒ာန္းေသာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းအသစ္ ျဖင့္ သင္ၾကားရာတြင္ မူလတန္းအဆင့္၌ အဂၤလိပ္စာကို သင္ၾကားျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ျမန္မာစာ၊ အေျခခံ သခ်ၤာ၊ ႏိုင္ငံသမိုင္း၊ ပထ၀ီ၀င္၊ အေျခခံ အေထြေထြသိပၸံဘာသာရပ္မ်ားကိုသာ စာေမးပြဲဘာသာမ်ားအျဖစ္ ျပ႒ာန္းလိုက္သည္။ အလယ္တန္းအဆင့္မွစတင္ၿပီး အဂၤလိပ္စာကို စတင္သင္ၾကားသည္။ အထက္တန္း အဆင့္တြင္လည္း မယူမေနရဘာသာရပ္ထဲတြင္ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာဘာသာရပ္မ်ားကို ထည့္သြင္းသင္ ၾကားသည္။
၁၉၇၇-၇၈ ခုႏွစ္ စာသင္ႏွစ္မွစတင္ၿပီး အေျခခံပညာေရး သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကို ႏိုင္ငံေတာ္၏ ေျပာင္းလဲေန ေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနအရပ္ရပ္တို႔ေၾကာင့္ ၁၉၈၅-၈၆ စာသင္ႏွစ္မွစတင္ၿပီး သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းအသစ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲသင္ျပန္သည္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ စာသင္ႏွစ္မွစတင္ၿပီး မူလတန္းအဆင့္ တြင္ အဂၤလိပ္စာကို ျပန္လည္သင္ၾကားရသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ အေျခခံမွစတင္ၿပီး အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္သာ သင္ၾကားလာျခင္း
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးကို အဆင့္ေလွ်ာ့ခ်ေနခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ ျဖစ္ ခ်င္သည္ကို လိုက္လံအေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနၾကသည့္ ပညာရွင္မ်ားကလည္း “မည္သည့္ပညာရပ္ကို မဆို အထိေရာက္ဆံုးသင္ၾကားႏိုင္ေရးမွာ တိုင္းရင္းသားဘာသာပင္ျဖစ္ေၾကာင္း” “ဤစနစ္မွာ စပ္ကူး မတ္ကူးကာလတြင္ အခက္အခဲမ်ား ရွိတန္သေလာက္ ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ေရရွည္တြင္ အက်ဳိးထူးရွိမည့္ စီမံခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း” ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံေပးၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ ဘီေအ၊ ဘီအက္စ္စီ၊ ဒီဂရီအဆင့္အထိ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ သင္ၾကားႏိုင္ေရးအတြက္ စီမံၾကေတာ့သည္။
၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ခ်မွတ္သည့္ တကၠသိုလ္ပညာေရးစနစ္သစ္မူတြင္ ပညာရပ္အား လံုးကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္သင္ၾကားေရးသည္ အေျခခံမူတစ္ရပ္ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာရပ္အား လံုးကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ျပန္ဆိုထားေသာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ရည္ၫႊန္းစာအုပ္မ်ားကို ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွစတင္ထုတ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းၾကသည္။
တကၠသိုလ္ဘာသာရပ္မ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာလိုသင္ရသနည္းဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္တြင္
၁။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္သင္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပိုမိုနားလည္ေစျခင္း
၂။ တပည့္မ်ားနားလည္ေစရန္ လွည့္ပတ္ေျပာရာ၌ ဆရာမ်ားတြင္လည္း အခက္အခဲမ်ားရွိျခင္း
၃။ ပညာရပ္တစ္ခုသည္ ထိေရာက္မႈႏွင့္ ျပည့္၀စြာအသံုးခ်ႏိုင္မႈရွိေစရန္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနရန္လိုသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္စြမ္းအားနည္းသျဖင့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္သာ ျဖန္႔ျဖဴးရန္လို အပ္ျခင္း
၄။ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ျပည္သူတို႔၏စိတ္ဓာတ္ကို ျမန္မာစာျဖင့္ ျမွင့္တင္ေပးရန္လိုအပ္ျခင္း
၅။ နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို အထင္ႀကီး ေလးစားစိတ္ပေပ်ာက္ေစေရး၊ မိမိကိုယ္ကို အထင္ေသးစိတ္မ်ား ပေပ်ာက္ ေစေရး
၆။ကမၻာ့ပညာရပ္မ်ားကို ျမန္မာလိုေလ့လာႏိုင္သည္ဟု သိလာၿပီး၊ ႏိုင္ငံျခားအထင္ႀကီးေလးစားစိတ္မ်ား ပေပ်ာက္သြားေရး
၇။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ပညာေရးစနစ္ေဟာင္းမ်ား၏ အံမ၀င္ ခြင္မက်မႈမ်ားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္လိုသင္ၾကားျခင္းကို အျပည့္အ၀ မခံယူႏိုင္ေတာ့ျခင္း
၈။ ေက်ာင္းသားမ်ား အဂၤလိပ္လိုေရးထားသည့္ စာအုပ္စာတန္းမ်ားကို ေကာင္းစြာ မဖတ္ႏိုင္၊ ေကာင္းစြာ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ေသာအေျခအေနမ်ားျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္သာ သင္ၾကားေပးရန္မွ တပါး အျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့ျခင္း
အထက္ပါအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ညံ့သည္ကို ေကာင္းေအာင္မလုပ္၊ ညံ့သည္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး၊ ဖိနပ္ႏွင့္ေျခေထာက္ မေတာ္သည္ကို ေျခေထာက္အားျဖတ္ခိုင္းလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း အဆင့္တြင္ အဂၤလိပ္စာ ပိုၿပီးညံဖ်င္းလာၾကရသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာသင္ၾကားၾကသနည္း
ကမၻာတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို မိခင္ဘာသာစကား (mother tongue) အျဖစ္ အသံုးျပဳေနသူေပါင္း သန္း ၄၀၀ ေက်ာ္ရွိလာၿပီျဖစ္သည္။ ဒုတိယဘာသာစကား (second language) အေနျဖင့္ အသံုးျပဳသူမ်ား ကလည္း ထိုဦးေရနီးပါးလိုက္ေနသည္။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားအေနျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာေနသူ စုစုေပါင္းမွာ ယေန႔ဆိုလွ်င္ သန္း ၇၅၀ ခန္႔ရွိလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာသင္ၾကားရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာအနက္မွ အေရးႀကီးပါသည့္ အခ်က္မ်ားကို ေကာက္ႏုတ္တင္ျပလိုပါသည္။
၁။ စာအုပ္၊ သတင္းစာအမ်ားစုကို အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ထုတ္ေ၀ၾကသည္။ ေလဆိပ္ႏွင့္ ေလဆိပ္ဆက္ သြယ္ေရးစနစ္အားလံုးကို ကမၻာတြင္ အဂၤလိပ္လိုသာသံုးၾကသည္။ နည္းပညာ၊ အားကစား၊ ေခတ္ေပၚ သီခ်င္း၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားအားလံုးတြင္လည္း အဂၤလိပ္စာႏွင့္သိပ္မကင္းေပ။
၂။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အင္တာနက္တြင္ အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳၾကသည့္ ကမၻာသံုးဘာသာစကားမွာ အဂၤလိပ္စာသာျဖစ္သည္။
၃။ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား၊ ေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ သိသင့္သည့္အခ်က္မ်ားကို အၫႊန္း အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုသာေရးၾကသည္။
၄။ အဂၤလိပ္စာသည္ ေလ့လာသင္ယူရန္ အလြယ္ဆံုးဟူ၍ လက္ခံထားၾကသည္။ အကၡရာေရးပံုစနစ္၊ စာလံုးေပါင္းပံုအေနအထား၊ သဒၵါ၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုမ်ားသည္ အျခားဘာသာမ်ားထက္ ေလ့လာရန္ လြယ္ကူသည့္ အေနအထားတြင္ရွိသည္။
၅။ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ကမၻာ့မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ေရာက္ လာသည္။ အဂၤလိပ္စာကို ကမၻာ့စာ (Global Language) ဟုေျပာလာသည္။ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ ပိတ္ထားသည့္ တံခါးမ်ားကို အဂၤလိပ္စာျဖင့္ သြားဖြင့္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာလာၾကသည္။
၆။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ အဂၤလိပ္လိုမေျပာမဆို မဆက္သြယ္တတ္လွ်င္ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့ မည္။ အဂၤလိပ္လိုနားလည္ထားလွ်င္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား အဆင္ေျပႏိုင္သည္။ အလုပ္ေခၚစာ မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္လို ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္သူမ်ားကို ဦးစားေပးေခၚသည္။
၇။ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သတင္းအခ်က္အလက္အမ်ားဆံုးကို ေဖာ္ျပေပးႏိုင္သည္မွာ အဂၤလိပ္စာ သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာသို႔ ပညာသင္ထြက္လွ်င္လည္း အဂၤလိပ္စာျဖင့္သာ ဆက္သြယ္သင္ၾကားၾကရ သည္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး ပညာဆက္သင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ အဂၤလိပ္စာကို အနည္းဆံုး medium အဆင့္ ေလာက္ေတာ့ သင္ၾကားသြားရန္လိုသည္။
အထက္ပါအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာတြင္ အဂၤလိပ္စာကို သင္ၾကားေနၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာမသင္ၾကားေရးမူ၀ါဒမ်ား ခ်မွတ္ျခင္းသည္ ေခတ္မမီေတာ့ေၾကာင္း ႏိုင္ငံတိုင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ကိုယ္ေတြ႔အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရး
ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္းစတက္စဥ္က ခရစ္ယန္ေက်ာင္းတြင္ မိဘမ်ားကထားေပးသျဖင့္ ေနရသည္။ အိမ္ႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကားလမ္းမကူးရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း မိဘမ်ားက ထို ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းစတက္စဥ္ KG-1 မွစတက္ရသည္။ KG-1 ေအာင္လွ်င္ KG-2 ႏွင့္ KG-3 ၿပီးမွ ပထမတန္းေရာက္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ၃ ႏွစ္ေနမွ တစ္တန္းရသည့္သေဘာျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းစတက္လွ်င္ အသက္ ၅ ႏွစ္သတ္မွတ္ေပးထားသျဖင့္ ၈ ႏွစ္ေနမွ ပထမတန္းေရာက္ပါသည္။
ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက A,B,C,D စသင္သည္။ ျမန္မာစာကို ေဒါင္းတံဆိပ္ဖတ္စာသင္သည္။ ေက်ာင္း သံုးဖတ္စာအုပ္မ်ားကို ေစ်းအတြင္းရွိ ပုဂၢလိကစာအုပ္အေရာင္းဆိုင္တြင္ ႀကိဳက္သေလာက္သြား၀ယ္ႏိုင္ သည္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း Reader ဖတ္စာ၊ Grammar ႏွင့္ Poem ဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးသင္သည္။
ကဗ်ာသည္ ရြတ္ဆိုရန္အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ ကဗ်ာေတြအလြတ္က်က္ရသည္။ ကဗ်ာမရလွ်င္ ကရင္ဆရာမႀကီးမ်ားက ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္စာ၊ သဒၵါ၊ ကဗ်ာသင္သည့္ဆရာ သံုးေယာက္တာ၀န္ယူ ရသည္။ ဖတ္စာသင္သည့္ဆရာထံတြင္ လက္ေရးလွလည္း တင္ရသည္။
ခရစ္ယန္ေက်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ မနက္ေက်ာင္းတက္သည္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္ထံ ခံုတန္းေပၚဒူးေထာက္ ဆုေတာင္းၿပီးမွ စာသင္ၾကရသည္။ ခရစ္စမတ္ပြဲလုပ္လွ်င္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီးတက္ရ သည္။ လက္ေဆာင္ေပးရသည္။
ကိုယ္လည္းျပန္ရတတ္သည္။ ေက်ာင္းကပြဲကို ခမ္းနားစြာက်င္းပသည္။ ေက်ာင္းတြင္း ႏႈတ္ဆက္၊ အျပင္ထြက္၊ အမိန္႔ေပးစကားအားလံုးသည္ အဂၤလိပ္လိုသာျဖစ္သည္။ ယခင္က ျမန္မာလိုတစ္လံုးေျပာလွ်င္ ဒဏ္ေၾကး ၅ ျပားေဆာင္ရသည္ဟု သိရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တြင္ ထိုစနစ္မရွိေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ၅ တန္းေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ မူလတန္းကို ၇ ႏွစ္အစား သူငယ္တန္းမွ စတုတၳတန္းအထိ ၅ ႏွစ္ သာရွိေတာ့သည္။ မူလတန္းအဆင့္တြင္ အဂၤလိပ္စာမသင္ေတာ့ပဲ ၅ တန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ သည္ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ အေျခခံမ်ားပါလာၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ဖတ္စာကို တန္းသင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ၅ တန္းေရာက္မွ အေျခခံျပန္သင္ေၾကာင္းသိရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းႏွင့္ ၁၀ တန္းအေရာက္တြင္ အဂၤလိပ္စာအေျပာင္းအလႊဲ အေတာ္ေလးမ်ားသည္။ မွားမွန္ ေရာေထြး အမွန္ေရြး၊ ကြက္လပ္ျဖည့္ေတြ အဂၤလိပ္စာတြင္ျဖစ္လာသည္။ စာေမးပြဲေပးမွတ္ကလည္း အဂၤလိပ္စာကို အမွတ္ ၁၀၀ မွ ၁၂၀ သို႔ေျပာင္းသည္။ အမွတ္ ၅၀ ရမွေအာင္စနစ္ျဖစ္သြားသည္။
၁၀ တန္း ႏွစ္တြင္ Making Friend with Chimpanzee စသည့္ အဂၤလိပ္ဖတ္စာ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းထားသည့္ ဖတ္စာကိုသင္ရသည္။ Grammar ကို ယခင္ကလို ေလးေလးနက္နက္ သင္ၾကားျခင္း မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာသင္ခ်ိန္မွာပင္ ၁၀ တန္းအဂၤလိပ္စာ သံုးမ်ဳိးေျပာင္း ကာ သင္ၾကားခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဘာသာရပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို မသင္ေတာ့ေသာ္လည္း ဆရာမ်ားက အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ၫႊန္းသည္။ သို႔ေသာ္ မွား/မွန္ေရြး၊ ကြက္လပ္ျဖည့္အဆင့္ေလာက္သာ ေျဖဆိုေနရသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို မည္သူမွ် စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိပါ။
တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္ အဂၤလိပ္စာကို Comprehension သေဘာေလာက္ျဖင့္ peragraph အတို တစ္ခုေပးကာ ကြက္လပ္ျဖည့္၊ ေမးခြန္းေျဖခိုင္းျခင္းကို သာမန္ေမဂ်ာမ်ားတြင္ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္အထိသာ မယူမေနရဘာသာ အျဖစ္ သင္ၾကား ေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က အဂၤလိပ္ဖတ္စာတစ္အုပ္လံုးကို အထက္တန္း၊ အလယ္တန္းအဆင့္တြင္ Story မ်ားျဖင့္သင္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဥပမာ ေတာ္စတိြဳင္း၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကဲ့သို႔ေသာ retold သေဘာစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္လည္း ရွိတ္စပီးယားကို မူရင္းအတိုင္းသင္ခဲ့ဖူးသူမ်ားရွိေၾကာင္း သိရပါ သည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ထိုစာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ႏိုင္ခဲ့သည့္ ဆရာမ်ားရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္က်မွ ညံ့သြားရျခင္းသည္ မသင္ေစျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပၚလစီႏွင့္ဆိုင္သြားပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးမရမီက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား၊ တို႔စာကို ခ်စ္ပါ၊ တို႔ျပည္ကိုခ်စ္ပါ၊ တို႔အမ်ဳိးကိုခ်စ္ပါ တစ္စာစာေအာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာ္သင့္ ေအာ္ထိုက္ေသာကာလ၊ ေအာ္ရမည့္ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ မ်ဳိးခ်စ္အာဇာနည္မ်ား၏ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့သည္ ဟူ၍လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာကို ကၽြန္စာ၊ ကၽြန္စိတ္ျဖင့္ မုန္းတီးေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ အစြဲတစ္ခုျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ျခင္း၊ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္လာၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာကို ေနရာမေပး၊ ေခတ္ကို ကမၻာ့အျမင္ျဖင့္မၾကည့္ဘဲ ျမန္မာ့အျမင္ျဖင့္သာၾကည့္လိုက္သည္။ ေနမ၀င္အင္ပါယာႀကီးရွင္မ်ား ကို ေအာင္ႏိုင္လိုက္သျဖင့္လည္း စိတ္ႀကီးေတြ၀င္ကာ အဂၤလိပ္စာကိုပစ္ပယ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ တြင္ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ အလွမ္းကြာခဲ့ရသည္။
မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္တြင္ ေက်ာင္းသားတပည့္ျဖစ္ခဲ့သူမ်ား သည္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ကိုျပန္ၿပီး ဆရာလုပ္ေကာင္းလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ညံ့ေသာသူမ်ား၏ ေမြးထုတ္ လိုက္သူမ်ားျဖင့္ ေတာ္ေသာသူမ်ားျဖစ္မလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကမၻာတြင္ မ၀င္ဆန္႔ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က `အဂၤလိပ္စာသည္ အတန္းႏွင့္မဆိုင္၊ သင္ခ်င္မွ သင္ႏိုင္သည္။
သူလည္း ဘာအတန္းမွမတက္ဘဲ မာ့က္စ္၀ါဒအရင္းက်မ္းကို ဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္´ ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားကာ ေျပာခဲ့ပါသည္။ လမ္းစဥ္ပါတီကိုထူေထာင္စဥ္ကလည္း ပါတီအတြင္း ပညာတတ္မ်ား နည္းပါေနျခင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပ ၀န္ခံခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ၿပီး မွ အဂၤလိပ္လိုမသင္ယူႏိုင္သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္ဆိုေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
အျမင္ မက်ယ္ေသာ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အရင္းခံ ကၽြန္ေစာ္မနံခ်င္ပါဘူးဆိုသည့္ policy maker မ်ား၊ နီးရာဓားေၾကာက္၊ ျပန္မေျပာ နားေထာင္၊ ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္၊ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ ျဖစ္ခ်င္သည္ကို အေကာင္အထည္လိုက္ေဖာ္ေပးေနသည့္ ပညာရွင္မ်ား၊ တစ္ပါတီစနစ္ျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရးသည္ လူတန္းစားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ဦးစားေပး၊ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္မုန္းတီးမ်ားကို ၀ါဒသေဘာထား တစ္ရပ္ အေနျဖင့္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးကာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမုန္းတီးေရး ႐ိုက္သြင္းခဲ့မႈမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ မည္မွ်ကြာျခားသြားေၾကာင္း သိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
တင္ညြန္႔
Source here
၁။ စာအုပ္၊ သတင္းစာအမ်ားစုကို အဂၤလိပ္ဘာသာႏွင့္ ထုတ္ေ၀ၾကသည္။ ေလဆိပ္ႏွင့္ ေလဆိပ္ဆက္ သြယ္ေရးစနစ္အားလံုးကို ကမၻာတြင္ အဂၤလိပ္လိုသာသံုးၾကသည္။ နည္းပညာ၊ အားကစား၊ ေခတ္ေပၚ သီခ်င္း၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားအားလံုးတြင္လည္း အဂၤလိပ္စာႏွင့္သိပ္မကင္းေပ။
၂။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အင္တာနက္တြင္ အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳၾကသည့္ ကမၻာသံုးဘာသာစကားမွာ အဂၤလိပ္စာသာျဖစ္သည္။
၃။ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ား၊ ေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ သိသင့္သည့္အခ်က္မ်ားကို အၫႊန္း အေနျဖင့္ အဂၤလိပ္လိုသာေရးၾကသည္။
၄။ အဂၤလိပ္စာသည္ ေလ့လာသင္ယူရန္ အလြယ္ဆံုးဟူ၍ လက္ခံထားၾကသည္။ အကၡရာေရးပံုစနစ္၊ စာလံုးေပါင္းပံုအေနအထား၊ သဒၵါ၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုမ်ားသည္ အျခားဘာသာမ်ားထက္ ေလ့လာရန္ လြယ္ကူသည့္ အေနအထားတြင္ရွိသည္။
၅။ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ကမၻာ့မည္သည့္ေနရာတြင္မဆို ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ေရာက္ လာသည္။ အဂၤလိပ္စာကို ကမၻာ့စာ (Global Language) ဟုေျပာလာသည္။ ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ ပိတ္ထားသည့္ တံခါးမ်ားကို အဂၤလိပ္စာျဖင့္ သြားဖြင့္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာလာၾကသည္။
၆။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္တြင္ အဂၤလိပ္လိုမေျပာမဆို မဆက္သြယ္တတ္လွ်င္ ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့ မည္။ အဂၤလိပ္လိုနားလည္ထားလွ်င္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမ်ား အဆင္ေျပႏိုင္သည္။ အလုပ္ေခၚစာ မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္လို ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္သူမ်ားကို ဦးစားေပးေခၚသည္။
၇။ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သတင္းအခ်က္အလက္အမ်ားဆံုးကို ေဖာ္ျပေပးႏိုင္သည္မွာ အဂၤလိပ္စာ သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာသို႔ ပညာသင္ထြက္လွ်င္လည္း အဂၤလိပ္စာျဖင့္သာ ဆက္သြယ္သင္ၾကားၾကရ သည္။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး ပညာဆက္သင္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ အဂၤလိပ္စာကို အနည္းဆံုး medium အဆင့္ ေလာက္ေတာ့ သင္ၾကားသြားရန္လိုသည္။
အထက္ပါအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာတြင္ အဂၤလိပ္စာကို သင္ၾကားေနၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာမသင္ၾကားေရးမူ၀ါဒမ်ား ခ်မွတ္ျခင္းသည္ ေခတ္မမီေတာ့ေၾကာင္း ႏိုင္ငံတိုင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ကိုယ္ေတြ႔အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရး
ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္းစတက္စဥ္က ခရစ္ယန္ေက်ာင္းတြင္ မိဘမ်ားကထားေပးသျဖင့္ ေနရသည္။ အိမ္ႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကားလမ္းမကူးရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း မိဘမ်ားက ထို ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းစတက္စဥ္ KG-1 မွစတက္ရသည္။ KG-1 ေအာင္လွ်င္ KG-2 ႏွင့္ KG-3 ၿပီးမွ ပထမတန္းေရာက္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းတြင္ ၃ ႏွစ္ေနမွ တစ္တန္းရသည့္သေဘာျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းစတက္လွ်င္ အသက္ ၅ ႏွစ္သတ္မွတ္ေပးထားသျဖင့္ ၈ ႏွစ္ေနမွ ပထမတန္းေရာက္ပါသည္။
ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက A,B,C,D စသင္သည္။ ျမန္မာစာကို ေဒါင္းတံဆိပ္ဖတ္စာသင္သည္။ ေက်ာင္း သံုးဖတ္စာအုပ္မ်ားကို ေစ်းအတြင္းရွိ ပုဂၢလိကစာအုပ္အေရာင္းဆိုင္တြင္ ႀကိဳက္သေလာက္သြား၀ယ္ႏိုင္ သည္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း Reader ဖတ္စာ၊ Grammar ႏွင့္ Poem ဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးသင္သည္။
ကဗ်ာသည္ ရြတ္ဆိုရန္အတြက္ျဖစ္သျဖင့္ ကဗ်ာေတြအလြတ္က်က္ရသည္။ ကဗ်ာမရလွ်င္ ကရင္ဆရာမႀကီးမ်ားက ဗိုက္ေခါက္ဆြဲလိမ္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္စာကို ဖတ္စာ၊ သဒၵါ၊ ကဗ်ာသင္သည့္ဆရာ သံုးေယာက္တာ၀န္ယူ ရသည္။ ဖတ္စာသင္သည့္ဆရာထံတြင္ လက္ေရးလွလည္း တင္ရသည္။
ခရစ္ယန္ေက်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ မနက္ေက်ာင္းတက္သည္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားသခင္ထံ ခံုတန္းေပၚဒူးေထာက္ ဆုေတာင္းၿပီးမွ စာသင္ၾကရသည္။ ခရစ္စမတ္ပြဲလုပ္လွ်င္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီးတက္ရ သည္။ လက္ေဆာင္ေပးရသည္။
ကိုယ္လည္းျပန္ရတတ္သည္။ ေက်ာင္းကပြဲကို ခမ္းနားစြာက်င္းပသည္။ ေက်ာင္းတြင္း ႏႈတ္ဆက္၊ အျပင္ထြက္၊ အမိန္႔ေပးစကားအားလံုးသည္ အဂၤလိပ္လိုသာျဖစ္သည္။ ယခင္က ျမန္မာလိုတစ္လံုးေျပာလွ်င္ ဒဏ္ေၾကး ၅ ျပားေဆာင္ရသည္ဟု သိရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တြင္ ထိုစနစ္မရွိေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ၅ တန္းေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ မူလတန္းကို ၇ ႏွစ္အစား သူငယ္တန္းမွ စတုတၳတန္းအထိ ၅ ႏွစ္ သာရွိေတာ့သည္။ မူလတန္းအဆင့္တြင္ အဂၤလိပ္စာမသင္ေတာ့ပဲ ၅ တန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာ စသင္ သည္ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ အေျခခံမ်ားပါလာၿပီးျဖစ္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ဖတ္စာကို တန္းသင္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ၅ တန္းေရာက္မွ အေျခခံျပန္သင္ေၾကာင္းသိရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းႏွင့္ ၁၀ တန္းအေရာက္တြင္ အဂၤလိပ္စာအေျပာင္းအလႊဲ အေတာ္ေလးမ်ားသည္။ မွားမွန္ ေရာေထြး အမွန္ေရြး၊ ကြက္လပ္ျဖည့္ေတြ အဂၤလိပ္စာတြင္ျဖစ္လာသည္။ စာေမးပြဲေပးမွတ္ကလည္း အဂၤလိပ္စာကို အမွတ္ ၁၀၀ မွ ၁၂၀ သို႔ေျပာင္းသည္။ အမွတ္ ၅၀ ရမွေအာင္စနစ္ျဖစ္သြားသည္။
၁၀ တန္း ႏွစ္တြင္ Making Friend with Chimpanzee စသည့္ အဂၤလိပ္ဖတ္စာ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းထားသည့္ ဖတ္စာကိုသင္ရသည္။ Grammar ကို ယခင္ကလို ေလးေလးနက္နက္ သင္ၾကားျခင္း မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာသင္ခ်ိန္မွာပင္ ၁၀ တန္းအဂၤလိပ္စာ သံုးမ်ဳိးေျပာင္း ကာ သင္ၾကားခဲ့ရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ဘာသာရပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို မသင္ေတာ့ေသာ္လည္း ဆရာမ်ားက အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြကို ၫႊန္းသည္။ သို႔ေသာ္ မွား/မွန္ေရြး၊ ကြက္လပ္ျဖည့္အဆင့္ေလာက္သာ ေျဖဆိုေနရသျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကို မည္သူမွ် စိတ္၀င္စားျခင္းမရွိပါ။
တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္ အဂၤလိပ္စာကို Comprehension သေဘာေလာက္ျဖင့္ peragraph အတို တစ္ခုေပးကာ ကြက္လပ္ျဖည့္၊ ေမးခြန္းေျဖခိုင္းျခင္းကို သာမန္ေမဂ်ာမ်ားတြင္ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္အထိသာ မယူမေနရဘာသာ အျဖစ္ သင္ၾကား ေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က အဂၤလိပ္ဖတ္စာတစ္အုပ္လံုးကို အထက္တန္း၊ အလယ္တန္းအဆင့္တြင္ Story မ်ားျဖင့္သင္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ဥပမာ ေတာ္စတိြဳင္း၏ ၀တၳဳတိုမ်ားကဲ့သို႔ေသာ retold သေဘာစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္လည္း ရွိတ္စပီးယားကို မူရင္းအတိုင္းသင္ခဲ့ဖူးသူမ်ားရွိေၾကာင္း သိရပါ သည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက ထိုစာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ႏိုင္ခဲ့သည့္ ဆရာမ်ားရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္က်မွ ညံ့သြားရျခင္းသည္ မသင္ေစျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပၚလစီႏွင့္ဆိုင္သြားပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးမရမီက မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား၊ တို႔စာကို ခ်စ္ပါ၊ တို႔ျပည္ကိုခ်စ္ပါ၊ တို႔အမ်ဳိးကိုခ်စ္ပါ တစ္စာစာေအာ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာ္သင့္ ေအာ္ထိုက္ေသာကာလ၊ ေအာ္ရမည့္ကာလလည္းျဖစ္ပါသည္။ မ်ဳိးခ်စ္အာဇာနည္မ်ား၏ ျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ေအာင္ပြဲဆင္ႏိုင္ခဲ့သည္ ဟူ၍လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာကို ကၽြန္စာ၊ ကၽြန္စိတ္ျဖင့္ မုန္းတီးေနေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သည္ အစြဲတစ္ခုျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်ျခင္း၊ ေလွ်ာ့ခ်ျခင္းမ်ားျပဳလုပ္လာၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာကို ေနရာမေပး၊ ေခတ္ကို ကမၻာ့အျမင္ျဖင့္မၾကည့္ဘဲ ျမန္မာ့အျမင္ျဖင့္သာၾကည့္လိုက္သည္။ ေနမ၀င္အင္ပါယာႀကီးရွင္မ်ား ကို ေအာင္ႏိုင္လိုက္သျဖင့္လည္း စိတ္ႀကီးေတြ၀င္ကာ အဂၤလိပ္စာကိုပစ္ပယ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ တြင္ မ်ဳိးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ အလွမ္းကြာခဲ့ရသည္။
မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္တြင္ ေက်ာင္းသားတပည့္ျဖစ္ခဲ့သူမ်ား သည္ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ကိုျပန္ၿပီး ဆရာလုပ္ေကာင္းလုပ္ႏိုင္ပါသည္။ ညံ့ေသာသူမ်ား၏ ေမြးထုတ္ လိုက္သူမ်ားျဖင့္ ေတာ္ေသာသူမ်ားျဖစ္မလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကမၻာတြင္ မ၀င္ဆန္႔ႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က `အဂၤလိပ္စာသည္ အတန္းႏွင့္မဆိုင္၊ သင္ခ်င္မွ သင္ႏိုင္သည္။
သူလည္း ဘာအတန္းမွမတက္ဘဲ မာ့က္စ္၀ါဒအရင္းက်မ္းကို ဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္´ ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားကာ ေျပာခဲ့ပါသည္။ လမ္းစဥ္ပါတီကိုထူေထာင္စဥ္ကလည္း ပါတီအတြင္း ပညာတတ္မ်ား နည္းပါေနျခင္းကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပ ၀န္ခံခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ပညာေတာ္သင္ေစလႊတ္ၿပီး မွ အဂၤလိပ္လိုမသင္ယူႏိုင္သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရသည္ဆိုေသာ ေခတ္တစ္ေခတ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
အျမင္ မက်ယ္ေသာ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အရင္းခံ ကၽြန္ေစာ္မနံခ်င္ပါဘူးဆိုသည့္ policy maker မ်ား၊ နီးရာဓားေၾကာက္၊ ျပန္မေျပာ နားေထာင္၊ ခိုင္းသည့္အတိုင္းလုပ္၊ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ ျဖစ္ခ်င္သည္ကို အေကာင္အထည္လိုက္ေဖာ္ေပးေနသည့္ ပညာရွင္မ်ား၊ တစ္ပါတီစနစ္ျဖင့္ ဆိုရွယ္လစ္ပညာေရးသည္ လူတန္းစားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ဦးစားေပး၊ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္စနစ္မုန္းတီးမ်ားကို ၀ါဒသေဘာထား တစ္ရပ္ အေနျဖင့္ လႈံ႔ေဆာ္ေပးကာ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးမုန္းတီးေရး ႐ိုက္သြင္းခဲ့မႈမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စင္ကာပူလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ပင္ မည္မွ်ကြာျခားသြားေၾကာင္း သိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
တင္ညြန္႔
Source here
