လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္သို႔မဟုတ္ ေၾကမြသြားေသာ အိပ္မက္မ်ား(အပိုင္း- ၁-၂)

အခ်ိန္က ၁၉၈၀- ေနရာ- အင္းစိန္ေထာင္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တေယာက္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ေဆး႐ုံတက္ေနရေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ရဲျမင့္သိန္း႐ွိရာ ေထာင္ေဆး႐ုံသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ခန္႔ေတာ့ ႐ွိေပလိမ့္မည္။

ရဲျမင့္သိန္းကို ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “သူငယ္ခ်င္း စိတ္မေလ်ာ့နဲ႔၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ျပည့္ရင္ လႊတ္မယ္လို႔ ငါေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါးႏွစ္ျပည့္ခါနီးၿပီ” ဟု အားေပးေတာ့ ရဲျမင့္က ၿပဳံးၿပီး “မင္း ဒီလိုဘဲ ေျပာေနတာဘဲ လြတ္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ” လို႔ အားေလ်ာ့သံနဲ႔ ေျပာသည္။

“ေအးပါကြာ စိတ္မေလ်ာ့ပါနဲ႔ လြတ္မွာပါ၊ တကယ္ပါကြ၊ ယုံလိုက္စမ္းပါ” ဟု သူငယ္ခ်င္းကို အားေပးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ေဆး႐ုံဝင္း ထြက္ေပါက္သို႔ လွမ္းလာခဲ့သည္။ ရင္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိတ္မေကာင္း၊ မေသႏိုင္ပါဘူးဟု အားေပးမိသည္။

“ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္! ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္! ေဆးမွဴးကိုဘသန္းက လွမ္းေခၚသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေဆးခန္း ျပဴတင္းေပါက္မွ လက္ယပ္ေခၚေနသည္။” “ျမန္ျမန္မာလာဗ်ဳိ႕ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ သတင္းပါတယ္” ဟု ေအာ္ေျပာသျဖင့္ ေျပးသြားမိသည္။

“နားေထာင္ နားေထာင္” ဟု ကိုဘသန္းက ေျပာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ဝမ္းသာေနသည့္ အသြင္ကို ေဆာင္ေနသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေရဒီယိုမွ ေျပာသံကို နားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။ “ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွ ယေန႔မွ စ၍ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္သည္။ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ၂/ ၈၀ အရ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ျပဳလိုက္ၿပီး ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားမ်ားကို ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလ်ာ့ရက္ေပးလိုက္သည္” ဆိုသည့္ အသံသည္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နားတြင္းသုိ႔ သကာရည္အလား ခ်ဳိျမစြာ စီးဆင္းလို႔ သြားသည္။ ကုိဘသန္းကို ေက်းဇူးတင္စကား ကမန္းကတန္းေျပာၿပီး ရဲျမင့္႐ွိရာ လူနာေဆာင္သုိ႔ ဒုန္းစိုင္းေျပးလာခဲ့သည္၊ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ “ငါတို႔ လြတ္ၿပီကြ၊ ငါတို႔လြတ္ၿပီ” ဟု ရင္တြင္းမွ လႈိက္လွဲစြာ ျမည္ဟိန္းေနခဲ့သည္။ ရဲျမင့္ကုတင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့

“ေဟ့ေကာင္ ကုလားမ ငါတုိ႔ လြတ္ၿပီကြ၊ ငါမေျပာလား၊ ငါတို႔ ငါးႏွစ္ မေနရပါဘူးလို႔” ဟု ဝမ္းသာအားရ ေျပာမိသည္။ ရဲျမင့္က မခ်ဳိမခ်ဥ္ ၿပဳံးၿပီး “ငါေတာ့ မေပ်ာ္ဘူးကြာ” ဟု ဆိုသည္။ “ဘာလို႔တုန္းကြ” ဟု ေမးေတာ့ “ငါအသဲေရာင္ေနေတာ့ လြတ္ရင္ အရက္ေသာက္လို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ညဥ္းျပသည္။

“ေခြးမသား အေရးထဲ အရက္မေသာက္ရမွာ စိတ္ညစ္ေနရေသးတယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ထိုေနာက္ ရဲျမင့္ကို ထားခဲ့ၿပီး (၃) ေဆာင္သုိ႔ ျပန္ေျပးသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြအားလုံးကို ၾကားခဲ့သည္ကို ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုရင္း အားလုံး တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကသူက ကသည္၊ ဂြ်မ္းထိုးသူက ထိုးသည္။ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ဆိုသည္က ဒီလိုေန႔ပါဘဲဟု ဆိုရမလိုပင္ ျဖစ္သည္။

႐ွင္လိင္ျပန္ေသာေန႔၊ အိမ္ေထာင္က်ေသာေန႔၊ ေထာင္မွလြတ္ေသာေန႔ဆိုသည့္ ေန႔သုံးေန႔သည္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ယေန႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ကိုရင္မ်ား ႐ွင္လိင္ျပန္ေသာေန႔သည္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔အျဖစ္ မသတ္မွတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔ေခတ္ ကိုရင္ဝတ္ျခင္းသည္ ဟိုေ႐ွးယခင္က ကိုရင္ဝတ္ပုံ အကြာျခားႀကီးကြာျခားလို႔ ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ေ႐ွးေခတ္က ကိုရင္ဝတ္လ်င္ မိဘက ဥပဇၨာယ္ဆရာေတာ္ထံ အပ္ရသည္၊ ဆရာေတာ္က “ဒီကိုရင္ဟာ သာသနာပိုင္သြားၿပီ မင္းတို႔ႏွင့္ မဆိုင္ေတာ့” ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္သည္။ မိဘကလည္း ဆရာေတာ့္ကို အၿပီးအပ္ၿပီး ဆရာေတာ္ သေဘာဟု လက္ခံရသည္။ လက္မခံေသာ မိဘ၏ သားသမီးကို ဆရာေတာ္က ကိုရင္စည္းမေပး။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေခတ္က ကိုရင္ဘဝေရာက္သည္ႏွင့္ မိဘက လာေရာက္လွဴဒါန္းကူညီျခင္းမွ အပ အစစအရာရာ ဆရာေတာ္ကသာ ကိုရင္မ်ားကိုပုိင္သည္။ ကိုရင္ေတြ သာသနာမွာ မေပ်ာ္ပိုက္ဘဲ မိဘထံ ဘယ္ေလာက္ျပန္ခ်င္ျပန္ခ်င္ ဆရာေတာ္က ဟင့္အင္းဆုိလွ်င္ မျပန္ႏိုင္ၾက၊ ႀကိတ္ငိုသူငို၊ မိဘမ်ားကို ႀကိတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ေပးပါဟု ပူဆာသူက ပူဆာ။ ဆရာေတာ္က ခြင့္မျပဳလွ်င္ မိဘလည္း မတတ္ႏိုင္ၾက။

ဆရာေတာ္က ေအး မင္းတို႔ သၿဂိဳဟ္၊ ပရိတ္ႀကီး၊ ကိန္းဂဏန္း ဒူးဂဏန္း အကုန္ရေအာင္က်က္၊ ရတဲ့ ကိုရင္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုလွ်င္ ကိုရင္ႀကီးငယ္မဟူ ဖင္ဗူးေတာင္းေထာင္၍ သၿဂိဳဟ္ ၉ ပိုင္း၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္၊ ပ႒ာန္း အက်ဥ္းအက်ယ္၊ ေမတၱာပို႔စသည္တုိ႔ကို သူ႔အ႐ြယ္အလိုက္ ဆရာေတာ္က ခ်ေပးသမွ်ကို က်က္ၾကရသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆရာေတာ္က ေၾကနပ္သည့္ အဆင့္ေရာက္လာေသာ ကိုရင္ကို လူထြက္ခ်င္ပါက ထြက္ခြင့္ျပဳသည္။ လူထြက္ခြင့္ရေသာ ကိုရင္သည္ ဂြ်မ္းသုံးေလးျပန္ ထိုးသည့္ အထိ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ မထြက္ရေသာ ကိုရင္တို႔က ငုိယုိ၍ က်န္ရစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ခေလးဘဝ ႐ွင္လိင္ျပန္ေသာေန႔သည္ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔တေန႔ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

ယၡဳေခတ္တြင္မူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား လွဴဘြယ္ပစၥည္းပစၥယေပးလွ်င္ ဘုန္းႀကီးက ခ်က္ခ်င္းဆံခ် သကၤန္းေတာင္းလိုက္ဆိုခိုင္းၿပီး ကိုရင္ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုရင္ေတြ ဘာဘာညာညာ သိပ္မသင္ရ (၇) ရက္ ျပည့္သည္ႏွင့္ သကၤန္းခြ်တ္ၿပီး မိဘထံျပန္လိုက္သြားၾကသည္။ လူထြက္ရာ၌ ဘာခက္ခဲမႈမွ်မ႐ွိ။ လြယ္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေ႐ွးစံနစ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကို ပိုမိုခိုင္ၿမဲေစသည္။ ဘာသာတရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔ကို ပိုမိုတန္ဘိုးထား ေလးစားေစသည္။ ကိုရင္လြယ္လြယ္ဝတ္၍ မရသလို လြယ္လြယ္ထြက္၍လည္း မရေခ်။ ဝတ္ခ်င္လွ်င္ သာသနာပိုင္အျဖစ္ေပးပါသည္ဟု မိဘက သေဘာတူရသည္။ မဝတ္ခင္ သကၤန္းေတာင္းကို အလြတ္က်က္ရသည္။ မရလွ်င္ သကၤန္းစည္းမေပးဘဲ ရသည္အထိ က်က္ရသည္။ ယေန႔ေခတ္ လြယ္လြယ္ဝတ္၊ လြယ္လြယ္ထြက္ စံနစ္ျဖင့္သျဖင့္ တန္ဘိုးက်သည္။ သာသနာညွဴိးႏြမ္းလာသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို ႐ိုေသရမွန္း အေလးအနက္ထားရမွန္း မသိသည့္ ေခတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

အိမ္ေထာင္က်ေသာ အခါတြင္လည္း ေ႐ွးက သမီး႐ွင္ထံ သုံးႏွစ္သုံးမိုး ကြ်န္ခံၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္။ သုံးႏွစ္ျပည့္မွ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခြင့္ရသည္။ ထို႔အတြက္ အိမ္ေထာင္က်သည့္ေန႔သည္ အထူးေပ်ာ္႐ႊင္ရေသာေန႔ပင္ ျဖစ္သည္မွာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေခ်။ ယေန႔ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကတည္းက Living Together အတူ အိပ္ေနၾကၿပီ၊ ေခတ္မွီေနၾကၿပီ၊ တခါတရံ လက္မထက္ဘဲ ထိုအတိုင္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ေနေနၾကသျဖင့္ လက္ထပ္ေသာအခါတြင္ ထူးဆန္းေထြလာ စိတ္လႈပ္႐ွား ႐ွိမေနေတာ့ေခ်။ လြယ္လြယ္ရေနသျဖင့္ တန္ဘိုးထားမႈ က်ဆင္းလာခဲ့ရသည္။

ေထာင္ကလြတ္တဲ့ေန႔သည္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမည္ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီစံနစ္က်င့္သုံးေသာ ႏုိင္ငံတခုတြင္ ေထာင္မွ လြတ္ေသာသူသည္ အျပစ္ဒါဏ္ခံၿပီးသူ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အတြက္ ရာဇဝတ္ျပစ္မႈ ထပ္ၿပီးမက်ဴးလြန္ပါက ဘာမွ် စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်စရာမ႐ွိေပ။ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ေပ်ာ္စရာပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ ဆိတ္သုဥ္းေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္မူ ေထာင္မွလြတ္ေသာ္လည္း တရားဥေပဒ စိုးမိုးမႈ မ႐ွိသျဖင့္ လုံၿခဳံမႈ မ႐ွိႏိုင္ လြတ္ပင္ လြတ္ျငားေသာ္လည္း က်ီးလန္႔စာစားေနရေသာ ဘဝပင္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ားဘဝသည္ အာဏာ႐ွင္ႏိုင္ငံမ်ားလက္ေအာက္တြင္ လုံၿခဳံမႈ ကင္းမဲ့ေနသျဖင့္ ေထာင္မွ လြတ္ေသာ္ျငားလည္း ဖိႏွိပ္မႈ စံနစ္ ေထာင္တြင္း၌ ဆက္လက္ေနထိုင္ၿမဲ ေနထုိင္ၾကရသျဖင့္ ေပ်ာ္သင့္သေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ မရ႐ွိႏိုင္ေခ်။

အေပ်ာ္ဆုံး ေန႔သုံးေန႔အေၾကာင္း ႐ွင္းျပေနရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္၏ ဇါတ္လမ္းေလး ရပ္ေနသည္ကို ျပန္ဆက္ပါဦးမည္။ (၃) ေဆာင္ဝင္းအတြင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေအာင္ပြဲခံေနစဥ္ ေထာင္ပိုင္ေထာင္မွဴးတို႔မွ လူစာရင္းမ်ားကို စစ္ေဆးလာပါလာသည္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္သမားအေရးအခင္းမွ ပါလာေသာ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္အနည္းငယ္သာ က်ေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ဆက္သြယ္သည့္အမႈျဖင့္ က်ေနေသာ မီးေမာင္းအဖြဲ႕သားမ်ား၊ စာေစာင္ထုတ္ေဝမႈ၊ ကဗ်ာထုတ္ေဝမႈ စသည္ျဖင့္ က်ေနေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ၃ ပုံ ၂ ပုံ ေလ်ာ့၍ တြက္ခ်က္ၿပီး ၃ ပုံ တပုံ ေနသား႐ွိပါက ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ေထာင္မွ စတင္လႊတ္ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေ႐ွ႕တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဦးသန္႔၊ ဂြ်န္၊ မႈိင္းအေရးအခင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ား တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ထြက္သြားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က က်န္ရစ္သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ရည္လည္လည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စိတ္မေကာင္းေၾကာင္းေျပာသြားၾကသည္။

ထိုသူမ်ား တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ထြက္သြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ တသိုက္မွာမူ မလြတ္ဘဲ က်န္ေနသည္။ တရက္ၿပီး တရက္၊ တသုတ္ၿပီး တသုတ္ လႊတ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ရာဇဝတ္ သားမ်ားအားလုံးကိုေရာၿပီးလႊတ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ေန႔ဖက္တြင္ လႊတ္သည္က နည္းၿပီး ညဖက္တြင္ လႊတ္သည္ကမ်ားသည္။ ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ျဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ထြန္းေအာင္ေက်ာ္စတင္ ေပါက္ကြဲလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး ေနေနတာ အေကာင္းသား၊ ဒီလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာ ခြင့္ဆိုတာႀကီး ေပၚလာမွ နဂို ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီးသား စိတ္ အနယ္ထလာသည္။ လႊတ္သည္ေျပာသည့္အတြက္ လြတ္ၿပီဟူေသာ အသိေၾကာင့္ လူက လြတ္ခ်င္လာသည္။ သုိ႔ရာတြင္ တကယ္တမ္း မလြတ္ဘဲ ျဖစ္ေနသည့္အခါ ထိုစိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ဳိးသည္ ခံစားဘူးသူမ်ားမွ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါလိမ့္မည္ဟု ေျပာပါရေစ။

စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မိန္းေဂ်း (Main Jail) ကို ျဖတ္ၿပီး ႀကိဳးတိုက္ထဲဝင္သည္။ ယၡင္က ဝင္မရ၊ မိန္းေဂ်း ျဖတ္လွ်င္ သြားခြင့္ရမွျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္သိန္းတို႔ ခတ္တည္တည္ မိန္းေဂ်းျဖတ္သည္။ ဝါဒါေတြက မေျပာရဲျဖစ္ေနသည္။ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ အမိန္႔ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ေသဒါဏ္က်ေနေသာ မန္းေငြေအာင္၊ မန္းဒါဝိတ္၊ ဦးထိန္လင္း (ရခိုင္လူမ်ဳိး)၊ဆရာေတာ္ ဦးလာဘ၊ ေဖါက္ခြဲေရးသမား ေဇာ္ျမင့္၊ ေဇယ် ၊သူရတို႔ႏွင့္ ေတြ႕သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးၿပီး မလႊတ္သည့္အတြက္ မဆလအစိုးရ ကတိမတည္ လိမ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဆႏၵျပမည္ဟု ညွိသည္။ အားလုံးက သေဘာတူသည္။ ထို႔ေနာက္ အခ်ဳပ္က်ေနသည့္ အခ်ဳပ္ခံ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ၃ ေဆာင္အေပၚ (၁) ႏွင့္ အေပၚ (၄) ခန္းတြင္ ဝင္ေရာက္ ေဆြးေႏြးသည္။ သူတို႔ကလည္း ပါမည္ဟု ဆိုသည္။ အခ်ဳပ္သားမ်ားသည္ေထာင္က်မ်ားလိုအၿပင္ထြက္ခြင့္မရ။ ေနာက္တေန႔ ႀကိဳးတိုက္သို႔ တေခါက္သြားသည္။ အားလုံးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးအျပန္တြင္ ဦးထိန္လင္းက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို တိုးတိုးကပ္ေျပာသည္။ မန္းေငြေအာင္ကို မယုံႏွင့္ဟုဆိုသည္။ ႀကိဳးတိုက္တြင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မ႐ွိခိုက္ မန္းေငြေအာင္က ဆႏၵျပမႈတြင္ မပါရန္ေျပာသည္။ အကယ္၍ ေအာင္ျမင္လွ်င္ ေနာက္မွဝင္ပါရန္ႏွင့္ မေအာင္ျမင္လွ်င္ သူဖာသာသူခံပေလ့ေစဟု ေျပာျခင္းကို ဦးထိန္းလင္း မႀကိဳက္ လက္မခံ။ သူ႔ကို ရာထားသူ လုံးဝပါမည္ဟု ကတိေပးသည္။ စည္းလုံးရမည့္အခ်ိန္တြင္ ဤကဲ့သို႔ စိတ္ထားသူမ်ား႐ွိေသးသလားဟု ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အံ့ၾသမိသည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ပိုင္းတြင္ (၃) ေဆာင္၌ က်န္႐ွိေနေသးေသာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္သြားသျဖင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ လူနည္းစုသာ က်န္သည္။ ထို႔ေနာက္ညအခ်ိန္တြင္ (၃) ေဆာင္တခုလုံးကို (၅) ေဆာင္သို႔ ညတြင္းေျပာင္းခုိင္းသျဖင့္ အထုတ္အပိုးကိုယ္စီျဖင့္ ေျပာင္းခဲ့ၾကရသည္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ (၅) ေဆာင္ေရာက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔အုပ္စုကို ခ်န္၍ (၃) ေဆာင္မွ ေျပာင္းလုိက္လာသူ ရာဇဝတ္သားမ်ားကိုရာဇဝတ္သားမ်ားအားလံုးကို (၃) ေဆာင္သုိ႔ ျပန္ေခၚသြားသည္။ “ေအာ္၊ ငါတို႔ ေထာင္ဆူမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ၾကပါလား” ဟု ၿပဳံးမိသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးၿပီးေနာက္ ရက္ေပါင္း ၁၆ ရက္ခန္႔ေနၿပီးမွ ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ တသက္တကြ်န္း၊ ႏွင့္ေသဒါဏ္ က်ေနသည့္ႏွစ္ႀကီးသမားမ်ားကို ဗူးဝသို႔ ေခၚထုတ္ၿပီး လူစစ္ေဆးျခင္း၊ လက္ေဗြႏွိပ္ျခင္း၊ စသည္တုိ႔ကို ျပဳလုပ္လာၿပီး ည ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ အခ်ဳပ္ကားႀကီးမ်ားေပၚ အသုတ္လိုက္တင္ၿပီး လႊတ္လိုက္သည္။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးၿပီး မလြတ္ခင္ (၁၆) ရက္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ ကာလသည္ ေနသား ၅ ႏွစ္ခန္႔ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကာလထက္မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲခံစားမႈ အျပင္းထန္ဆုံးကာလအျဖစ္ ရင္ထဲတြင္ နာနာက်င္က်င္ အမာ႐ြတ္ထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေက်းဇူးတင္ခံရမည့္အစား မဆလအစိုးရ လုပ္ရပ္သည္ နာက်ည္းမႈကို တိုးပြားေစခဲ့သည္။

ေထာင္တြင္း၌ မလြတ္သျဖင့္ ေဒါသေပါက္ကြဲေနၾကသလို ေထာင္ျပင္ ျမင္ကြင္းသည္လည္း ေၾကကြဲစရာ အတိျဖင့္ ျပည့္ေနခဲ့သည္ကို ေထာင္တြင္း႐ွိ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ တသိုက္က မသိ႐ွိခဲ့ၾကေခ်။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔ေၾကာင့္ ေထာင္ျပင္တြင္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မိသားစုမ်ား ေန႔မဆိုင္း ေရာက္ခ်လာၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲျမင့္သိန္းတို႔၏ အေမမ်ားျဖစ္ေသာ ေဒၚၾကင္ႏွင့္ ေဒၚမမေလးတို႔လည္း ပါသည္။ ေထာင္ပိုင္ကို ေဒၚၾကင္က ဝင္ေမးသည္။ ေထာင္ပိုင္က မလြတ္ေသးဘူးဟု ေျပာသည္။ အထက္အမိန္႔မရေသးေၾကာင္း ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာျပသျဖင့္ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေန႔တိုင္း မနက္ဆိုလွ်င္ ကားေမာင္ၿပီး ေဒၚမမေလးအိမ္ဝင္ေခၚၿပီး အေမႏွစ္ေယာက္သား ေဇာႏွင့္ ေထာင္ဗူးဝသို႔ ထမင္းခ်ဳိင့္ ဆြဲၿပီးလာေစာင့္သည္။ တရက္မွ ႏွစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္မွ သုံးရက္ၾကာလာသည္။ လြတ္လာသူမ်ားကို လိုက္ေမးသည္။ ေထာင္ဝင္စာေတြ႕စဥ္ မ်က္မွန္းတန္းမိေသာ သားသူငယ္ခ်င္းမ်ားေတြ႕လွ်င္ လိုက္ေမးသည္။ ယခင္ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ားကလည္း လာႀကိဳၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ေဒၚၾကင္တို႔ကို အားေပးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သားတို႔က လြတ္မလာ။ ညေနပိုင္း ဝါဒက ဒီေန႔ ၿပီးၿပီ။ မလြတ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကပါ ေျပာမွ ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူကို ေျပာၿပီး “က်ဳပ္သားေလးေတာ့ မလြတ္ေတာ့ဘူးလား မသိဘူးေတာ္”ဟု ဆိုၿပီး မ်က္ရည္က်သည္။ သားခ်စ္ေသာ မိခင္တို႔ မ်က္ရည္သည္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးသည့္အခါ ပို၍ က်ခဲ့ရသည္။ ပို၍ ဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္။ လြတ္လာသူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး မိမိသားသမီးပါမလာသျဖင့္ ပို၍ ေၾကကြဲခဲ့ၾကရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ဒုကၡကို အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၾကမည္မဟုတ္။

လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အမိန္႔ေၾကာင့္အစကနဦးေပါက္ဖြါးလာခဲ့ေသာလွပအိပ္မက္မ်ားထိုရက္ပိုင္းအတြင္းေၾကမြ ပ်က္ စီးလ႔ိုသြားခဲ့ပါၿပီ၊ ႏွလုံးသားတြင္လည္းနာက်ဥ္းမွဳဒါဏ္ရာအမာရြတ္တို႔ကထပ္ဆင့္ေနရာယူခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။

ေအာ္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ဆိုတာလူတခ်ိဳ႕ကရီစရာလုပ္ကြက္အၿဖစ္ကစားလိုက္ေသာ္လည္းယံုၾကည္ခ်က္ ေၾကာင့္အက်ဥ္းက်ေနသူ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ မလြတ္သူမ်ားအဖို႔ အိပ္မက္ဘုံေလးယုတ္မာရက္စက္ ေသာမုန္တိုင္းဒါဏ္ေၾကာင့္ေၾကမြပ်က္စီးသြားခဲ့သလိုပင္။

ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁၅ရက္၊ ၂၀၁၁ခုႏွစ္)

______________________________________________________________________