အတိတ္ေမ႕ၾကသူမ်ားႏွင္႕ အနာဂတ္မသိၾကသူမ်ား
ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ခြင္႕ရ၍ ကာလယႏၱရားတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ရသည္ဆုိပါက ယေန႕လူၾကီးမ်ားကို ထုိစက္အတြင္းထည္႕ျပီး အတိတ္သို႕အလည္သြားၾကည္႕ေစလိုပါသည္။ လူငယ္မ်ားကိုမူ ထုိစက္အတြင္းသို႕ပင္ ထည္႕၍ အနာဂတ္သို႕ သြားၾကည္႕ေစခ်င္မိပါသည္။ မိဘတုိ္င္း သားသမီးႏွင္႕ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ဖူးပါလိမ္႕မည္။ သားသမီးမရွိသည္႕ လူမ်ားဆုိလွ်င္လည္း တူ၊တူမမ်ားႏွင္႕ အစာမေၾက ျဖစ္ဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ ယုတ္စြဆုံး တစ္ကုိယ္ေရတစ္ကာယသမားမ်ားပင္လွ်င္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မ်က္စိခလုတ္တုိက္ခဲ႕သည္႕ လူငယ္မ်ားကို ၾကည္႕မရ ျဖစ္ခဲ႕ဖူးေပလိမ္႕မည္။ ထုိျပႆနာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိျပႆနာသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ မျငီးေငြ႕စတမ္း ေပၚေပါက္ခဲ႕ေသာ အၾကိတ္အခဲျဖစ္ပါသည္။ဟုတ္ပါသည္။လူၾကီးႏွင္႕လူငယ္ၾကားမွနားလည္မႈလုိအပ္ခ်က္ ျပႆနာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဥာဏ္စဥ္မမီဟု လူၾကီးမ်ားစိတ္တြင္ရွိေနေသာ လူငယ္မ်ားက တစ္ယူသန္မ်ားဟု ထုိလူၾကီးမ်ားကို ျပန္လည္အျပစ္တင္သည္။ ထုိအခါ လူၾကီးမ်ားက လူငယ္မ်ားကို ရုိင္းစုိင္းသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ လူငယ္မ်ားက တစ္ဖန္လူၾကီးမ်ားကို္ အၾကင္နာမရွိသူမ်ားဟု မွတ္ယူၾကသည္။ ထုိကိစၥသည္ ဂ်ာေအးလည္း အရႈိးရာစြဲေနပါျပီ။ မုန္႕လုံးမွာလည္း စကၠဴၾကားတြင္ ရွာမေတြ႕ေတာ႕ပါ။ စကၠန္႕သုံးဆယ္မွ် အခ်ိန္ေပး၍ စဥ္းစားၾကည္႕ၾကရေအာင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင္႕ ျဖစ္ရပါသနည္း။
အဘယ္ေၾကာင္႕ဟု ေမးျပန္လွ်င္လည္းလူၾကီးမ်ားက“သူတုိ႕ကနားမွမလည္တာ”ဟူ၍ ေျဖေကာင္းေျဖၾကပါလိမ္႕မည္။ လူငယ္မ်ားလည္း “သူတုိ႕က လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုမွ မသိတာ”ဟု ခြန္းတုံ႕ျပန္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာေန၍ အေျဖရွာေတြ႕ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အေရးၾကီးေသာ လူၾကီးေတြ၏အျခမ္းကို အရင္ သုံးသပ္ၾကည္႕ရေအာင္ပါ။ လူၾကီးမ်ားက အေတြ႕အၾကံဳကို အားကိုး၍ လူငယ္မ်ားက အေတြးအေခၚကို အားကိုးသည္ဟု ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက ျမြက္ၾကားဖူးပါသည္။ အမွန္ပင္ လူၾကီးမ်ားသည္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႕ေသာ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာမႈေၾကာင္႕ အေတြ႕အၾကံဳ တစ္ပုံတစ္ပင္ရွိေနပါသည္။ထုိအေတြ႕အၾကံဳမ်ားေၾကာင္႕ပင္ခန္႕မွန္းႏုိင္မႈစြမ္းအားၾကီးမားျခင္းသည္အားသာ
ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာပါသည္။ မည္႕သို႕လုပ္လွ်င္ မည္သို႕ျဖစ္မည္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းနားလည္ေနၾက၍ လူငယ္မ်ားကို နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳႏုိင္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ လူၾကီးမ်ား၏ အားသာခ်က္မ်ားမွာ လူငယ္မ်ားထက္ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိျခင္းႏွင္႕ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္စြမ္းရွိျခင္းတုိ႕ပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းတုိ႕ေၾကာင္႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားခ်မွတ္ရတြင္ အမွားနည္းႏုိင္သည္။ မွန္ကန္သည္ဟု ယံုမွတ္ရေသာ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ႏုိင္သည္။ ရုိးရာအစဥ္အလာမ်ားၾကားတြင္ ၾကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင္႕ အစဥ္အလာမ်ားကို ဖက္တြယ္ကာ ထိန္းသိမ္းလိုၾကသည္။
အစဥ္အလာမ်ားကို ဖက္တြယ္ထိန္းသိမ္းလိုၾကသည္႕ လူၾကီးမ်ား၏ အၾကီးမားဆုံးေသာ အမွားတစ္ရပ္မွာ မိမိထက္ငယ္သူမွန္သမွ် မိမိေလာက္မေတာ္၊ မိမိေလာက္မတတ္ဟု ေတြးမိေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအေတြး၀င္ေနသမွ်ကာလပတ္လုံး သားသမီးတပည္႕မ်ားေျပာသည္ဆိုလွ်င္ မိမိခံယူခ်က္ႏွင္႕မကိုက္ညီပါက အမွန္ဟု ယူဆမေပးႏုိင္ေတာ႕။ “သူတုိ႕က လူျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလုိ႕လဲ”ဟု စကားတင္းဆုိရန္သာ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ရွိၾကေတာ႕သည္။ ဒုတိယအမွားမွာ မိမိငယ္ဘ၀ကို ေမ႕တတ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိမိငယ္ငယ္ကလည္း မိဘမ်ားႏွင္႕ အျငင္းအခံုျဖစ္ခဲ႕ၾကဖူးသည္တုိ႕ကို သတိမရေတာ႕။ မိဘမၾကိဳက္သည္မ်ားကို လုပ္ခဲ႕ဖူးသည္ကိုလည္း မမွတ္မိ။ သာဓကျပရလွ်င္ မိမိတုိ႕လက္ထက္က မိဘမ်ားနားမလည္ခဲ႕သည္႕ စတီရီယိုသီခ်င္းမ်ားကို ခုံမင္ခဲ႕သည္႕ဘ၀ကိုေမ႕ကာ ယေန႕ေခတ္ရက္ပ္မ်ား၊ ပန္႕ခ္မ်ားကို မိမိခံစားခ်က္ႏွင္႕ မကိုက္ညီေတာ႕သည္ႏွင္႕ ပစ္ပယ္ခ်င္ၾကျခင္း၊ စာက်က္ရန္ပ်င္းသည္႕ မိမိငယ္ဘ၀ကို ေမ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သားသမီးကို တုတ္မိုး၍ စာက်က္ရန္ေစခုိင္းျခင္း တုိ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ အဆုိးဆုံးမွာ လူငယ္မ်ားက မိမိတုိ႕ထက္သာသြားမည္ကို မလိုလားေသာေၾကာင္႕ လူငယ္မ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ အသစ္မ်ားကို အေလးမထားလိုၾက။ မိမိေလာက္မတတ္သူမ်ားက မိေက်ာင္းမင္းေရကင္းျပေနသည္ဟု ယံုၾကည္ကာ လူငယ္မ်ားကို မေလးစားၾကေတာ႕။ ထုိ႕ျပင္ လူၾကီးမ်ားႏွင္႕ လူငယ္မ်ားၾကားမွ အၾကီးမားဆုံး ကြာျခားခ်က္မွာ ေခတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအၾကီးမားဆုံး ကြာျခားခ်က္ ေခတ္ေၾကာင္႕ပင္ လူၾကီးႏွင္႕ လူငယ္တုိ႕ၾကားတြင္ စည္းျခားေနေသာ တံတုိင္းက တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ ထူလာရျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ “ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းတုိ႕လုိ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို အသက္ရလာသူ အမ်ားစုေျပာျဖစ္ၾကမည္ထင္ပါသည္။ လူၾကီးမ်ားမဆုိထားႏွင္႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည္႕ေသးသူမ်ားထံမွပင္ ထုိစကားမ်ိဳးကို နားႏွင္႕ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႕ဖူးပါသည္။ ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ႕ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ပင္ ထုိစကားသံုးကာ ဖြင္႕ဟညည္းတြားခဲ႕ဖူးပါသည္။ ဤသည္မွာ စကၠန္႕ႏွင္႕အမွ် ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ေၾကာင္႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တုိးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းမ်ားက တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ားျပားလာဖုိ႕သာ ရွိသည္။ ေလ်ာ႕က်သြားဖုိ႕မရွိ။ လြန္ခဲ႕သည္႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္ခန္႕က လူငယ္မ်ားသည္ ခ်တ္တင္ထိုင္ရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ရႈိးပြဲသြားစရာမလုိ၊ ေရွာ႕ပင္ထြက္ရန္ဟူသည္ကား ေ၀လာေ၀းပင္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားကလည္း မ်ားျပားလာ၍ လမ္းေပၚထြက္သည္ႏွင္႕ ေပ်ာ္စရာရွာႏုိင္ေသာ ေခတ္မ်ိဳးတြင္ လူငယ္မျဖစ္ခဲ႕ဖူးသည္႕ ယေန႕လူၾကီးမ်ားကိုလည္း အျပစ္တင္ရန္အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိအခါ မိမိတုိ႕ငယ္စဥ္က အိပ္မက္မမက္ခဲ႕ဖူးေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ိဳးႏွင္႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏ ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းမစာႏုိင္ၾကေသာ လူၾကီးမ်ားျဖစ္လာသည္။ ေခတ္ကိုမလုိက္ႏုိင္ၾကသူမ်ားမွာ လူငယ္မ်ားႏွင္႕ ပိုမုိေ၀းကြာလာရျပီး ျပႆနာမ်ားမွာလည္း ပိုမိုၾကီးထြားလာၾကသည္။ လူငယ္မ်ားကို ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး အေပ်ာ္ရွာေနၾကသူမ်ားဟု သတ္မွတ္ထားၾကေသာ လူၾကီးမ်ားအတြက္ စဥ္းစားရန္ အေျခအေနကလည္း ေပၚထြက္လာပါသည္။
ထုိစဥ္းစားရန္ အေျခအေနမွာ ယေန႕လူငယ္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ပါးရန္အခြင္႕အလမ္းမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္ႏွင္႕အမွ် လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရန္လည္း လုိအပ္မႈကလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား တုိးတက္ေနပါသည္။ မိမိတုိ႕ငယ္စဥ္က မၾကံဳေတြ႕ခဲ႕ရဖူးေသာ ေက်ာင္းကျပန္သည္ႏွင္႕ က်ဴရွင္တက္ေနရျခင္း၊ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ပင္ သင္တန္းမ်ိဳးစုံတက္ေနရျခင္းတုိ႕ကုိ ေထာက္ခံျပီး ၾကည္႕ေနႏုိင္ပါက အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕ အျပင္လည္ျခင္း၊ စတိတ္ရႈိးသြားျခင္းတုိ႕ကိုလည္း မကန္႕ကြက္ဘဲ ေနႏုိင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအလုပ္မ်ားသည္ လူငယ္ဘ၀တြင္သာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္႕ အရာမ်ားျဖစ္သည္ဟု ႏွလုံးသြင္းကာ ခြင္႕လႊတ္ေပးသင္႕ပါသည္။ မိမိတုိ႕လည္း လူငယ္ဘ၀က မိဘတို႕က “အရည္မရ အဖတ္မရ”ဟု အမည္တပ္ခဲ႕ေသာ အလုပ္မ်ားစြာကို ေပ်ာ္ေမြ႕စြာလုပ္ကိုင္ခဲ႕ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တစ္ဖန္ လူငယ္မ်ားကုိ ေစာင္းငဲ႕ၾကည္႕လိုက္လွ်င္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို အားျပဳထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းမႈမ်ား ၀န္းရံေနေသာအရြယ္ျဖစ္၍ အစဥ္သျဖင္႕ တက္ၾကြေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားစြာ မရွိေသးသည္ႏွင္႕အညီ အရာရာကို စူးစမ္းလုိၾကသည္။ စမ္းသပ္ၾကည္႕ခ်င္ၾကသည္။ သင္႕ေတာ္သည္၊ မသင္႕ေတာ္သည္ထက္ မိမိတုိ႕ ဆႏၵရွိေသာအရာကို လုပ္ေဆာင္ရလွ်င္ပင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသည္။ ၀ါသနာကို ေမြးျမဴထားၾကျပီး ထုိ၀ါသနာအတုိင္းေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိေသာ အရြယ္ျဖစ္၍ တစ္စုံတစ္ခု လုပ္ကိုင္လွ်င္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္သာ ေဆာင္ရြက္လိုၾကသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႕ စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ရသည္တုိ႕ကို ႏွစ္ျခိဳက္ၾကသည္။ ထုိအေပါင္းအသင္းမ်ားၾကားထဲတြင္ စကားလုပ္ေျပာႏုိင္ရန္ တစ္ေနရာရာတြင္ အျခားသူမ်ားထက္ သာေအာင္လည္း ၾကိဳးစားလိုစိတ္ရွိၾကသည္။ မိမိသေဘာက်သည္႕ကိစၥရပ္ကို လုပ္ကို္င္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပၾကသည္။
လုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပၾကေသာ လူငယ္မ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားသာျဖစ္၍ အမွားႏွင္႕မကင္းႏုိင္ၾကေပ။ ပထမမွားသည္မွာ မိမိတို႕၏ မိဘမ်ားအပါအ၀င္ လူၾကီးမ်ား၏ အေတြးအေခၚမ်ားသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီဟု ယူဆၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႕ယံုၾကည္မိသည္ႏွင္႕တစ္ျပိဳင္နက္ ဆုံးမစကားမ်ားကို စာအုပ္မ်ားထဲသို႕သာ ပို႕ပစ္ခ်င္ၾကေတာ႕သည္။ တမင္လုပ္ယူထားေသာ ဆန္႕က်င္မႈမ်ားကို ထုတ္ျပလာၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ လူငယ္တို႕သည္ လူၾကီးတုိ႕၏ အေတြ႕အၾကံဳကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈတတ္ၾကေသးသည္။ တစ္စုံတစ္ရာႏွင္႕ပတ္သက္၍ ရွင္းျပလွ်င္ အပိုဆာဒါးမ်ားဟုသာ ထင္မွတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူၾကီးမ်ားလူငယ္ျဖစ္ဖူးသည္ကိုလည္း ေမ႕ေမ႕သြားတတ္ၾကသည္။ လူၾကီးမိဘတုိ႕က သူတို႕ငယ္စဥ္က ၾကံဳေတြ႕ခဲရသည္မ်ားႏွင္႕ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ရွင္းျပလွ်င္လည္း နားမ၀င္ၾကေတာ႕။ လူငယ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ အဆိုးဆုံးအခ်က္မွာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈဟူသည္မွာ ရွိသင္႕သည္အရာျဖစ္ေသာ္လည္း လြန္ကဲလာလွ်င္ေတာ႕ အမွားဘက္ယိမ္းလာသည္။ မိမိသည္ အရာရာကို နားလည္သူျဖစ္သည္၊ လူၾကီးမ်ား၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မပါဘဲ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္ဟု မွတ္ထင္မိေသာအခါ ထိန္းသိမ္းပဲ႕ျပင္ေပးလိုေသာ လူၾကီးမ်ားကို အစုိးရိမ္ပိုသူမ်ား၊ အလကားပူပန္တတ္သူမ်ားဟုသာ ယူဆထားၾကေတာ႕သည္။ ထုိမွ်သာမက ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို တစ္ျဖည္းျဖည္းပစ္ပယ္ခ်င္လာၾကသည္။ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို ပစ္ပယ္ခ်င္လာၾကေသာ လူငယ္မ်ားအဖုိ႕လည္း မိမိတုိ႕အတြက္ ပုံျပင္သဖြယ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူလားေျမာက္လာခဲ႕ၾကေသာ လူၾကီးမ်ား၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတုိ႕ကို နားလည္ေပးႏုိင္ရန္မွာ အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ လူၾကီးမျဖစ္ဖူးၾကေသး၍လည္း အသက္အရြယ္ရသူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ထပ္တူထပ္မွ် မခံစားေပႏုိင္ေတာ႕ေပ။ ဤသို႕ျဖင္႕ မရိုးေသးေသာ လူၾကီးလူငယ္ျပႆနာမ်ားမွာလည္း အရွိန္အဟုန္ျမင္႕လာရေတာ႕သည္။
ျပႆနာမ်ား အရွိန္အဟုန္ျမင္႕ေနျခင္းကို မည္သို႕ေျဖရွင္းမည္နည္း။ လူၾကီးဘက္မွ ခြင္႕လႊတ္ေပးေနရုံမွ်ႏွင္႕လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူငယ္မ်ားဘက္မွ နာယူလက္ခံေနရုံႏွင္႕လည္း မျပီးပါ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလုံး ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင္႕ ညွိႏႈိင္းၾကမွသာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ လူၾကီးမ်ားကို ေခတၱ စဥ္းစားၾကည္႕ေစလုိပါသည္။ ေနာင္အႏွစ္သံုးေလးဆယ္တြင္ ကမၻာေပၚရွိ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား အားလုံး၏ေနရာတြင္ ယေန႕လူငယ္ဟု အမည္တြင္ေနသူမ်ားက အစားထုိး၀င္ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခါတြင္ ဘီလ္ဂိတ္ေနရာတြင္လည္း ယေန႕လူငယ္၊ ဘင္ကီမြန္းရာထူးကိုလည္း ယေန႕လူငယ္၊ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း၏ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း ယေန႕လူငယ္မ်ားျဖင္႕သာ ဖုံးလႊမ္းသြားမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ မိမိမ်က္စိေရွ႕တြင္ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားကို သာမန္လူငယ္မ်ားဟု မေတြးဘဲ မိမိတုိ႕ေနထုိင္ခဲ႕ဖူးေသာ ကမၻာၾကီးကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေပးသြားမည္႕ သူမ်ားအျဖစ္ ျမင္ၾကည္႕ေစလိုၾကပါသည္။ လူငယ္မ်ားကိုလည္း လူၾကီးျဖစ္ရမည္႕ ဘ၀ကို ခဏမွ် နက္နက္နဲနဲေတြးေတာ ၾကည္႕ေစလိုပါသည္။ မိမိေျပာသမွ်ကို ခြန္းတုံ႕မခံျပန္ေျပာေနေသာ သားသမီးမ်ားႏွင္႕ အတူေနထုိင္ရမည္႕ ဘ၀မ်ိဳးကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႕ေစလိုပါသည္။ ထုိသို႕ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စာနာနားလည္ေပးႏုိင္ၾကလွ်င္ ကမၻာၾကီးသည္ ပို၍ေနေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းလာမည္ ထင္ပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင္႕ဟု ေမးျပန္လွ်င္လည္းလူၾကီးမ်ားက“သူတုိ႕ကနားမွမလည္တာ”ဟူ၍ ေျဖေကာင္းေျဖၾကပါလိမ္႕မည္။ လူငယ္မ်ားလည္း “သူတုိ႕က လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ကိုမွ မသိတာ”ဟု ခြန္းတုံ႕ျပန္ၾကမည္ ထင္ပါသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာေန၍ အေျဖရွာေတြ႕ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ အေရးၾကီးေသာ လူၾကီးေတြ၏အျခမ္းကို အရင္ သုံးသပ္ၾကည္႕ရေအာင္ပါ။ လူၾကီးမ်ားက အေတြ႕အၾကံဳကို အားကိုး၍ လူငယ္မ်ားက အေတြးအေခၚကို အားကိုးသည္ဟု ဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵက ျမြက္ၾကားဖူးပါသည္။ အမွန္ပင္ လူၾကီးမ်ားသည္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႕ေသာ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာမႈေၾကာင္႕ အေတြ႕အၾကံဳ တစ္ပုံတစ္ပင္ရွိေနပါသည္။ထုိအေတြ႕အၾကံဳမ်ားေၾကာင္႕ပင္ခန္႕မွန္းႏုိင္မႈစြမ္းအားၾကီးမားျခင္းသည္အားသာ
ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္လာပါသည္။ မည္႕သို႕လုပ္လွ်င္ မည္သို႕ျဖစ္မည္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းနားလည္ေနၾက၍ လူငယ္မ်ားကို နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳႏုိင္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ လူၾကီးမ်ား၏ အားသာခ်က္မ်ားမွာ လူငယ္မ်ားထက္ပို၍ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိျခင္းႏွင္႕ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္စြမ္းရွိျခင္းတုိ႕ပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းတုိ႕ေၾကာင္႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားခ်မွတ္ရတြင္ အမွားနည္းႏုိင္သည္။ မွန္ကန္သည္ဟု ယံုမွတ္ရေသာ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ႏုိင္သည္။ ရုိးရာအစဥ္အလာမ်ားၾကားတြင္ ၾကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင္႕ အစဥ္အလာမ်ားကို ဖက္တြယ္ကာ ထိန္းသိမ္းလိုၾကသည္။
အစဥ္အလာမ်ားကို ဖက္တြယ္ထိန္းသိမ္းလိုၾကသည္႕ လူၾကီးမ်ား၏ အၾကီးမားဆုံးေသာ အမွားတစ္ရပ္မွာ မိမိထက္ငယ္သူမွန္သမွ် မိမိေလာက္မေတာ္၊ မိမိေလာက္မတတ္ဟု ေတြးမိေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအေတြး၀င္ေနသမွ်ကာလပတ္လုံး သားသမီးတပည္႕မ်ားေျပာသည္ဆိုလွ်င္ မိမိခံယူခ်က္ႏွင္႕မကိုက္ညီပါက အမွန္ဟု ယူဆမေပးႏုိင္ေတာ႕။ “သူတုိ႕က လူျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေသးလုိ႕လဲ”ဟု စကားတင္းဆုိရန္သာ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ရွိၾကေတာ႕သည္။ ဒုတိယအမွားမွာ မိမိငယ္ဘ၀ကို ေမ႕တတ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိမိငယ္ငယ္ကလည္း မိဘမ်ားႏွင္႕ အျငင္းအခံုျဖစ္ခဲ႕ၾကဖူးသည္တုိ႕ကို သတိမရေတာ႕။ မိဘမၾကိဳက္သည္မ်ားကို လုပ္ခဲ႕ဖူးသည္ကိုလည္း မမွတ္မိ။ သာဓကျပရလွ်င္ မိမိတုိ႕လက္ထက္က မိဘမ်ားနားမလည္ခဲ႕သည္႕ စတီရီယိုသီခ်င္းမ်ားကို ခုံမင္ခဲ႕သည္႕ဘ၀ကိုေမ႕ကာ ယေန႕ေခတ္ရက္ပ္မ်ား၊ ပန္႕ခ္မ်ားကို မိမိခံစားခ်က္ႏွင္႕ မကိုက္ညီေတာ႕သည္ႏွင္႕ ပစ္ပယ္ခ်င္ၾကျခင္း၊ စာက်က္ရန္ပ်င္းသည္႕ မိမိငယ္ဘ၀ကို ေမ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သားသမီးကို တုတ္မိုး၍ စာက်က္ရန္ေစခုိင္းျခင္း တုိ႕ပင္ ျဖစ္သည္။ အဆုိးဆုံးမွာ လူငယ္မ်ားက မိမိတုိ႕ထက္သာသြားမည္ကို မလိုလားေသာေၾကာင္႕ လူငယ္မ်ား၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ အသစ္မ်ားကို အေလးမထားလိုၾက။ မိမိေလာက္မတတ္သူမ်ားက မိေက်ာင္းမင္းေရကင္းျပေနသည္ဟု ယံုၾကည္ကာ လူငယ္မ်ားကို မေလးစားၾကေတာ႕။ ထုိ႕ျပင္ လူၾကီးမ်ားႏွင္႕ လူငယ္မ်ားၾကားမွ အၾကီးမားဆုံး ကြာျခားခ်က္မွာ ေခတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိအၾကီးမားဆုံး ကြာျခားခ်က္ ေခတ္ေၾကာင္႕ပင္ လူၾကီးႏွင္႕ လူငယ္တုိ႕ၾကားတြင္ စည္းျခားေနေသာ တံတုိင္းက တစ္ထပ္ျပီးတစ္ထပ္ ထူလာရျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ “ငါတုိ႕ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းတုိ႕လုိ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို အသက္ရလာသူ အမ်ားစုေျပာျဖစ္ၾကမည္ထင္ပါသည္။ လူၾကီးမ်ားမဆုိထားႏွင္႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္မျပည္႕ေသးသူမ်ားထံမွပင္ ထုိစကားမ်ိဳးကို နားႏွင္႕ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႕ဖူးပါသည္။ ပြင္႕ပြင္႕လင္းလင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ႕ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ပင္ ထုိစကားသံုးကာ ဖြင္႕ဟညည္းတြားခဲ႕ဖူးပါသည္။ ဤသည္မွာ စကၠန္႕ႏွင္႕အမွ် ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္ေၾကာင္႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တုိးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းမ်ားက တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ားျပားလာဖုိ႕သာ ရွိသည္။ ေလ်ာ႕က်သြားဖုိ႕မရွိ။ လြန္ခဲ႕သည္႕ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္ခန္႕က လူငယ္မ်ားသည္ ခ်တ္တင္ထိုင္ရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ရႈိးပြဲသြားစရာမလုိ၊ ေရွာ႕ပင္ထြက္ရန္ဟူသည္ကား ေ၀လာေ၀းပင္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားကလည္း မ်ားျပားလာ၍ လမ္းေပၚထြက္သည္ႏွင္႕ ေပ်ာ္စရာရွာႏုိင္ေသာ ေခတ္မ်ိဳးတြင္ လူငယ္မျဖစ္ခဲ႕ဖူးသည္႕ ယေန႕လူၾကီးမ်ားကိုလည္း အျပစ္တင္ရန္အေၾကာင္းမရွိေပ။ ထုိအခါ မိမိတုိ႕ငယ္စဥ္က အိပ္မက္မမက္ခဲ႕ဖူးေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ိဳးႏွင္႕ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏ ခံစားမႈကို ကိုယ္ခ်င္းမစာႏုိင္ၾကေသာ လူၾကီးမ်ားျဖစ္လာသည္။ ေခတ္ကိုမလုိက္ႏုိင္ၾကသူမ်ားမွာ လူငယ္မ်ားႏွင္႕ ပိုမုိေ၀းကြာလာရျပီး ျပႆနာမ်ားမွာလည္း ပိုမိုၾကီးထြားလာၾကသည္။ လူငယ္မ်ားကို ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး အေပ်ာ္ရွာေနၾကသူမ်ားဟု သတ္မွတ္ထားၾကေသာ လူၾကီးမ်ားအတြက္ စဥ္းစားရန္ အေျခအေနကလည္း ေပၚထြက္လာပါသည္။
ထုိစဥ္းစားရန္ အေျခအေနမွာ ယေန႕လူငယ္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ပါးရန္အခြင္႕အလမ္းမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာသည္ႏွင္႕အမွ် လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရန္လည္း လုိအပ္မႈကလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား တုိးတက္ေနပါသည္။ မိမိတုိ႕ငယ္စဥ္က မၾကံဳေတြ႕ခဲ႕ရဖူးေသာ ေက်ာင္းကျပန္သည္ႏွင္႕ က်ဴရွင္တက္ေနရျခင္း၊ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ပင္ သင္တန္းမ်ိဳးစုံတက္ေနရျခင္းတုိ႕ကုိ ေထာက္ခံျပီး ၾကည္႕ေနႏုိင္ပါက အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕ အျပင္လည္ျခင္း၊ စတိတ္ရႈိးသြားျခင္းတုိ႕ကိုလည္း မကန္႕ကြက္ဘဲ ေနႏုိင္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအလုပ္မ်ားသည္ လူငယ္ဘ၀တြင္သာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သည္႕ အရာမ်ားျဖစ္သည္ဟု ႏွလုံးသြင္းကာ ခြင္႕လႊတ္ေပးသင္႕ပါသည္။ မိမိတုိ႕လည္း လူငယ္ဘ၀က မိဘတို႕က “အရည္မရ အဖတ္မရ”ဟု အမည္တပ္ခဲ႕ေသာ အလုပ္မ်ားစြာကို ေပ်ာ္ေမြ႕စြာလုပ္ကိုင္ခဲ႕ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ တစ္ဖန္ လူငယ္မ်ားကုိ ေစာင္းငဲ႕ၾကည္႕လိုက္လွ်င္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ ခံစားခ်က္မ်ားကို အားျပဳထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းမႈမ်ား ၀န္းရံေနေသာအရြယ္ျဖစ္၍ အစဥ္သျဖင္႕ တက္ၾကြေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားစြာ မရွိေသးသည္ႏွင္႕အညီ အရာရာကို စူးစမ္းလုိၾကသည္။ စမ္းသပ္ၾကည္႕ခ်င္ၾကသည္။ သင္႕ေတာ္သည္၊ မသင္႕ေတာ္သည္ထက္ မိမိတုိ႕ ဆႏၵရွိေသာအရာကို လုပ္ေဆာင္ရလွ်င္ပင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကသည္။ ၀ါသနာကို ေမြးျမဴထားၾကျပီး ထုိ၀ါသနာအတုိင္းေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိေသာ အရြယ္ျဖစ္၍ တစ္စုံတစ္ခု လုပ္ကိုင္လွ်င္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္သာ ေဆာင္ရြက္လိုၾကသည္။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႕ စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ရသည္တုိ႕ကို ႏွစ္ျခိဳက္ၾကသည္။ ထုိအေပါင္းအသင္းမ်ားၾကားထဲတြင္ စကားလုပ္ေျပာႏုိင္ရန္ တစ္ေနရာရာတြင္ အျခားသူမ်ားထက္ သာေအာင္လည္း ၾကိဳးစားလိုစိတ္ရွိၾကသည္။ မိမိသေဘာက်သည္႕ကိစၥရပ္ကို လုပ္ကို္င္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပၾကသည္။
လုပ္ကိုင္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပၾကေသာ လူငယ္မ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားသာျဖစ္၍ အမွားႏွင္႕မကင္းႏုိင္ၾကေပ။ ပထမမွားသည္မွာ မိမိတို႕၏ မိဘမ်ားအပါအ၀င္ လူၾကီးမ်ား၏ အေတြးအေခၚမ်ားသည္ ေဟာင္းႏြမ္းေနျပီဟု ယူဆၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိသုိ႕ယံုၾကည္မိသည္ႏွင္႕တစ္ျပိဳင္နက္ ဆုံးမစကားမ်ားကို စာအုပ္မ်ားထဲသို႕သာ ပို႕ပစ္ခ်င္ၾကေတာ႕သည္။ တမင္လုပ္ယူထားေသာ ဆန္႕က်င္မႈမ်ားကို ထုတ္ျပလာၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ လူငယ္တို႕သည္ လူၾကီးတုိ႕၏ အေတြ႕အၾကံဳကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႈတတ္ၾကေသးသည္။ တစ္စုံတစ္ရာႏွင္႕ပတ္သက္၍ ရွင္းျပလွ်င္ အပိုဆာဒါးမ်ားဟုသာ ထင္မွတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူၾကီးမ်ားလူငယ္ျဖစ္ဖူးသည္ကိုလည္း ေမ႕ေမ႕သြားတတ္ၾကသည္။ လူၾကီးမိဘတုိ႕က သူတို႕ငယ္စဥ္က ၾကံဳေတြ႕ခဲရသည္မ်ားႏွင္႕ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ရွင္းျပလွ်င္လည္း နားမ၀င္ၾကေတာ႕။ လူငယ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ အဆိုးဆုံးအခ်က္မွာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈဟူသည္မွာ ရွိသင္႕သည္အရာျဖစ္ေသာ္လည္း လြန္ကဲလာလွ်င္ေတာ႕ အမွားဘက္ယိမ္းလာသည္။ မိမိသည္ အရာရာကို နားလည္သူျဖစ္သည္၊ လူၾကီးမ်ား၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မပါဘဲ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္ဟု မွတ္ထင္မိေသာအခါ ထိန္းသိမ္းပဲ႕ျပင္ေပးလိုေသာ လူၾကီးမ်ားကို အစုိးရိမ္ပိုသူမ်ား၊ အလကားပူပန္တတ္သူမ်ားဟုသာ ယူဆထားၾကေတာ႕သည္။ ထုိမွ်သာမက ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို တစ္ျဖည္းျဖည္းပစ္ပယ္ခ်င္လာၾကသည္။ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာမ်ားကို ပစ္ပယ္ခ်င္လာၾကေသာ လူငယ္မ်ားအဖုိ႕လည္း မိမိတုိ႕အတြက္ ပုံျပင္သဖြယ္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူလားေျမာက္လာခဲ႕ၾကေသာ လူၾကီးမ်ား၏ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတုိ႕ကို နားလည္ေပးႏုိင္ရန္မွာ အခက္အခဲတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ လူၾကီးမျဖစ္ဖူးၾကေသး၍လည္း အသက္အရြယ္ရသူတစ္ေယာက္၏ ဘ၀ကို ထပ္တူထပ္မွ် မခံစားေပႏုိင္ေတာ႕ေပ။ ဤသို႕ျဖင္႕ မရိုးေသးေသာ လူၾကီးလူငယ္ျပႆနာမ်ားမွာလည္း အရွိန္အဟုန္ျမင္႕လာရေတာ႕သည္။
ျပႆနာမ်ား အရွိန္အဟုန္ျမင္႕ေနျခင္းကို မည္သို႕ေျဖရွင္းမည္နည္း။ လူၾကီးဘက္မွ ခြင္႕လႊတ္ေပးေနရုံမွ်ႏွင္႕လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူငယ္မ်ားဘက္မွ နာယူလက္ခံေနရုံႏွင္႕လည္း မျပီးပါ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္စလုံး ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင္႕ ညွိႏႈိင္းၾကမွသာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ လူၾကီးမ်ားကို ေခတၱ စဥ္းစားၾကည္႕ေစလုိပါသည္။ ေနာင္အႏွစ္သံုးေလးဆယ္တြင္ ကမၻာေပၚရွိ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား အားလုံး၏ေနရာတြင္ ယေန႕လူငယ္ဟု အမည္တြင္ေနသူမ်ားက အစားထုိး၀င္ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခါတြင္ ဘီလ္ဂိတ္ေနရာတြင္လည္း ယေန႕လူငယ္၊ ဘင္ကီမြန္းရာထူးကိုလည္း ယေန႕လူငယ္၊ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း၏ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလည္း ယေန႕လူငယ္မ်ားျဖင္႕သာ ဖုံးလႊမ္းသြားမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ မိမိမ်က္စိေရွ႕တြင္ ေပ်ာ္ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားကို သာမန္လူငယ္မ်ားဟု မေတြးဘဲ မိမိတုိ႕ေနထုိင္ခဲ႕ဖူးေသာ ကမၻာၾကီးကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေပးသြားမည္႕ သူမ်ားအျဖစ္ ျမင္ၾကည္႕ေစလိုၾကပါသည္။ လူငယ္မ်ားကိုလည္း လူၾကီးျဖစ္ရမည္႕ ဘ၀ကို ခဏမွ် နက္နက္နဲနဲေတြးေတာ ၾကည္႕ေစလိုပါသည္။ မိမိေျပာသမွ်ကို ခြန္းတုံ႕မခံျပန္ေျပာေနေသာ သားသမီးမ်ားႏွင္႕ အတူေနထုိင္ရမည္႕ ဘ၀မ်ိဳးကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႕ေစလိုပါသည္။ ထုိသို႕ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စာနာနားလည္ေပးႏုိင္ၾကလွ်င္ ကမၻာၾကီးသည္ ပို၍ေနေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းလာမည္ ထင္ပါသည္။
ေန႕အိပ္မက္
Link::http://www.lawka-ahla.com/news.php?extend.1068.2
