ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ လူတန္းစား

အထက္အညာ အင္းေတာ္ႀကီးေဒသ မာန္လည္ၿမိဳ႕ကေလးက လူငယ္တစ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကို စံုစမ္းေမးျမန္းၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ခ်စ္စရာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဓေလ့အတိုင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးမႇ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမႇာ မ်ဳိသိပ္ထားရတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမႇ ေအာင့္အီး မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ လာၿပီး ရင္ဖြင့္တာပါလို႔ နတ္သံမေႏႇာဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေနမေကာင္းလို႔ စာေတာင္မေရးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ ဒီလို ရင္ဖြင့္ဖို႔ သက္သက္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ေဒသက တပင္တပန္း လာခဲ့ရရႇာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္သာသလို ေနရင္း နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္။

စကားေျပာရင္သာ ေမာၿပီး နားေထာင္တာက ေမာမႇမေမာတာ။ သူေျပာတာက သူတုိ႔ေဒသ တစ္၀ိုက္က လယ္သမားေတြ လယ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေရႊရႇာသူေတြက ရႇာၾက၊ ေမႇာ္ေတြထဲသြားၿပီး ေက်ာက္တူးသူေတြက တူးၾက ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မႇာ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဆန္ကို ၀ယ္စားရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္သြားမႇာ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္တဲ့။ ''ေရႊမရႇိတာက ဘာမႇမျဖစ္ဘူး။ ဆန္မရႇိရင္ေတာ့ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္မႇာ ခင္ဗ်'

အနီးအနား ၀န္းက်င္ ေဒသေတြက သာမက မႏၲေလးလို ေနရာက မ်က္ႏႇာစိမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႕ျမင္ၾကရတယ္တဲ့။ ျခံေစာင့္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ သြားေနၿပီး လုပ္စားၾကပါ။ ထြက္သမွ် သီးႏႇံေတြ အကုန္ယူပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ သြားေနခ်င္သူ မရႇိတဲ့ ေနရာေတြက ျခံေျမေတြကို သိန္းရာနဲ႕ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေပးၿပီး ၀ယ္တာကို မေရာင္းခ်င္သူ ဘယ္သူရႇိပါ့မလဲ။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ အျပစ္တင္လို႔လည္း မရဘူး။ မေန႕ကေတာင္ သန္လ်င္ သီလ၀ါဆိပ္ကမ္းသြားရာ လမ္းေဘး၀ဲယာရႇိ လယ္ကြက္ေတြကို အ၀ယ္လိုက္ေနလို႔ တစ္ဧကကို သိန္း ၂၀ ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္မႇာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။

ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္စ ကာလမႇာ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ တည္ေဆာက္ၾက၊ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႕ၿဖိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၾက ဆိုတာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ေတြမို႕ ဒီသတင္းမ်ိဳးေတြဟာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ေတာ့ မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။ ၁၉၅၀ ဦးပိုင္း ကာလက လြတ္ေျမာက္လာစ တ႐ုတ္ျပည္မႇာ တည္ေဆာက္ေရးေဇာေတြ ႀကီးမားလြန္ကဲၿပီး ေက်းလက္ေဒသက အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမႇာ သံရည္က်ိဳဖိုေတြ ရႇိရမယ္။ သံတိုသံစေတြ စုေဆာင္းရႇာေဖြၿပီး သံရည္က်ဳိလုပ္ငန္း လုပ္ရမယ္။ သံနဲ႕သံမဏိ မ်ားမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႇ ျမန္ျမန္ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီး တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့' မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား' (Great Leap Forward) စီမံကိန္းႀကီး ခ်မႇတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္မႈႀကီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။

ေတာက လယ္သမားေတြ လယ္မစိုက္ႏိုင္ေတာ့ စပါး မထြက္ေတာ့ဘဲ ႀကီးမားတဲ့ အငတ္ေဘးႀကီး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရလို႔ ေပၚလစီ အမႇားကို အျမန္ စြန္႕ပစ္ၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို ျပန္ၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို

ေကာင္းေကာင္း သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္။ စက္႐ံုေတြ ေဆာက္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပေတြ တည္ေဆာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိုက္ပ်ဳိးေနတဲ့ လယ္ယာေတြ ေနရာမႇာေတာ့ မေဆာက္သင့္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မႇာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရႇိပါတယ္။

စက္မႈလုပ္ငန္းနဲ႔ အိုင္တီလုပ္ငန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းထက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ မယူဆသင့္ဘူး။ ''ေရႊမရႇိတာက ဘာမႇ မျဖစ္ဘူး။ ဆန္မရႇိရင္ေတာ့ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္မႇာ ခင္ဗ်'' ဆိုတဲ့ မာန္လည္က လူငယ္ေျပာတဲ့ စကားကိုမ်က္ကြယ္ ျပဳမထားသင့္ဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟာ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္က စိုက္ပ်ဳိးေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္ က်ေရာက္ေနစဥ္ ကာလကေတာင္ ကမၻာမႇာ ဆန္တင္ပို႔ ေရာင္းခ်တဲ့ နံပါတ္တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ေဒသ ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးေလာက္ နီးပါးဟာ အရြယ္အစား ပမာဏအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ႀကီးမား က်ယ္၀န္းၾကတယ္။ ေျမကြက္ဧရိယာ အမ်ားႀကီး ရႇိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရေျမ အေနအထားနဲ႔ ရာသီဥတု အေျခအေနက ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ သပၸာယ ျဖစ္ၿပီး မွ်တတာ မရႇိတာေၾကာင့္ ဘယ္ႏိုင္ငံမႇ ေကာင္းေကာင္း မစိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ၾကဘူး။ စိုက္ၿပီးမိုးေခါင္လို႔

သေရာႀကီး ခိုင္းတာနဲ႔ ရိတ္သိမ္းခါနီးမႇ ျမစ္ေရ ေခ်ာင္းေရေတြ လွ်ံတက္လာလို႔ ရြာကိုစြန္႔ၿပီး ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းေျပးရတာနဲ႔ အင္မတန္ ဒုကၡ ႀကီးမားရႇာၾကတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာေတာ့ အပူလြန္လို႔ အေအးလြန္လို႔ လူေတြ အေျမာက္အျမား ေသၾကရတာမ်ဳိး မရႇိသလို မိုးေခါင္လြန္းလို႔၊ ေရႀကီးလြန္းလို႔ ဒုကၡ ေရာက္ရတာမ်ဳိးလည္း ႀကီးႀကီးမားမား၊ မ်ားမ်ားစားစား မၾကံဳဖူးပါဘူး။ နာဂစ္ကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ ေနာက္ ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းလို႔ ေျပာတဲ့အခါမႇာ ေတာင္သူလ

ယ္သမားနဲ႔ ေကာက္စိုက္သမေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အမီႇျပဳၿပီး ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ လူဦးေရဟာ ႏိုင္ငံ့လူဦးေရရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရိႇပါတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရး ယိုင္နဲ႔သြားရင္ ရန္ကုန္ ဘုရင့္ေနာင္လို ကုန္စည္ေစ်းကြက္ႀကီး တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်သြားမႇာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏံႇ႔ ရိႇေနတဲ့ ဆန္စက္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ လုပ္ငန္းေတြ၊ ေလႇသမၺန္နဲ႔ သေဘၤာေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြလည္း လုပ္စရာ မရႇိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကမႇာပါ။

အဲဒါေၾကာင့္ မလြဲမေသြ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ စက္မႈ တည္ေဆာက္ေရးမ်ား လုပ္တဲ့အခါမႇာ စနစ္တက် စီမံကိန္းခ်ၿပီး လုပ္ဖို႔ အထူးလိုအပ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မေမ့အပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ရာမႇာ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္မႈ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားတက္သေရာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဆိုရင္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ သူတုိ႔အားလံုး အတြက္ မႇန္မႇန္ကန္ကန္ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ သူတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္ေပးေနတယ္လို႔ သံသယ ကင္းကင္းနဲ႔ လံုး၀ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ ရႇိေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။

အစိုးရ တစ္ရပ္ဟာ ျပည္သူအမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူတစ္စု အဖြဲ႕အတြက္သာ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ လူတစ္စုတစ္ဖြဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မႇ စိတ္ပါလက္ပါ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လာမႇာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေန႔ လက္ရႇိ အစိုးရသစ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို အျပည့္အ၀ ရရႇိဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲကာလ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရ တာ၀န္ရႇိသူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး တရား ဥပေဒကို မႇန္မႇန္ကန္ကန္ တည့္တည့္မတ္မတ္ လိုက္နာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကဖို႔ ေျပာၾကားေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါအလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ တရားဥပေဒဟာ ျပည္သူေတြကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္တယ္။ မ်က္ႏႇာ ႏႇစ္ဖက္ မရႇိဘူး။ တရားဥပေဒရဲ႕ အထက္မႇာ ဘယ္သူမႇ မရႇိဘူးလို႔ သူတို႔ အမႇန္တကယ္ ယံုၾကည္လာရင္ ဘယ္လို အစိုးရမ်ဳိး မဆို သူတို႔ ေထာက္ခံၾကမႇာ ျဖစ္တယ္။

ဒီလို အေျခအေနမႇာ အဆင့္ အသီးသီးက တာ၀န္ရႇိ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု (အစိုးရျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိက ျဖစ္ျဖစ္) ေဆာက္ဖို႔ လယ္ယာေျမမ်ား သိမ္းယူတဲ့ အခါ၊ လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္ဖို႔ လူေနအိမ္ေျခမ်ားသိမ္းယူတဲ့အခါ၊ ယုတ္စြအဆံုး ပလက္ေဖာင္းေပၚက လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ရႇင္းလင္းတဲ့အခါ ျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒဟာ ႏႇစ္မ်ဳိး မရႇိဘူး ဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရဟာႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒထဲမႇာ ထည့္သြင္းေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းေပးထားျခင္း ျဖစ္တယ္။

ဥပေဒထဲမႇာ ပါတယ္ဆို႐ံုနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ တကယ္ လက္ေတြ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ ေစ်းမေရာင္းရဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူမႇကို မေရာင္းရတာမ်ဳိး ျဖစ္သင့္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္

ေအာက္မႇာ ျပည္သူျပည္သား အားလံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး ရႇိတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ နည္းနည္းေလးမႇ မအပ္စပ္ပါဘူး။